Kranten berichten er bijna uitbundig over: Israël viert haar oprichting, deze maand zestig jaar geleden. De berichtgeving in Volkskrant en NRC variëert van dubieus tot rondweg grotesk. Maar daar hebben we immers onze media voor: verdraaiing, vertekening en het zoekmaken van onaangename stukken werkelijkheid.
Laten we eens wat rondneuzen. De Volkskrant dan maar. “Israël viert 60ste verjaardag”. Dat vertelt over honderdduizenden Israeli’s die afgelopen nacht “de oprichting van hun staat” gevierd hebben. Hún staat ja – op het land dat niet van hun was en evenmin van hun voorouders. Terreuralarm her en der wist de feestelijkheden niet te ondermijnen, alhoewel daarvoor werd gevreesd. En pal daarop: “Arabische tv-zenders herinneren al dagen aan de Nakba (ramp), de verdrijving van honderdduizenden Palestijnen uit het Heilige Land.”
Door dit zo pal achter de opmerkingen over terreurwaarschuwingen te plaatsen suggereert De Volkskrant een verband. Maar die Arabische zenders spraken, door over de Nakba te spreken, doodgewoon de waarheid. De Israelische historicus Ilan Pappe legt het, in een op het weblog van Anja Meulenbelt te lezen betoog-met-discussie-toe, helder uit. Peppe heeft ook een belangrijk boek over de gebeurtenissen van 1948 in pelestina geschreven: “The Ethnic Cleansing of Palestine”, waarvan je via zijn eigen site een aantal recensies kunt lezen. Het boek is inmiddels trouwens in het Nederlands vertaald. Leestip dus, dat boek, ook voor mijzelf trouwens, want ik ben er nog niet aan toe gekomen.
De voorwaarde voor het stichten van Israël als Zionistische staat, met een Joodse meerderheid die intern voor democratie kon spelen, wás dus nu juist de verdrijving van het overgrote deel van de Palestijnse bevolking. Het had De Volkskrant gesierd als dit eventjes was uitgelegd. Het had de krant ook gesierd als eventjes was beschreven hóé die verdrijving plaatsvond, dat massamoorden er een onderdeel van was. Deir Yassin, ooit van gehoord? Er is een website aan gewijd (gevonden via de site van het Nederlands Palestine Komitee). En er waren méér Deir Yassins.
En dan de benaming van Palestina als het Heilige Land – zonder aanhalingstekens eromheen. Is dat tegenwoordig de officiële benaming van het mandaatsgebied Palestina, zoals het gebied in 1948 heette toen zionistische legers en politici zich het gebied toeëigenden? Heilige Land: dat is een begrip voor pro-Israelische Christenen en voor religieus-Zionistische joden. Is De Volkskrant tegenwoordig een blad van een redactie die uit EO-ers en mensen van het CIDi bestaat of zo?
En dan volgt dit fraais: “Ondanks de feestelijkheden kwamen er woensdag toch een Palestijnse vrouw en een palestijnse man om het leven bij israëlische aanvallen op de Gazastrook.” Hoezo ondanks? Zijn feestelijkheden ter ere van een bloedige landroof op één of andere manier in strijd met het voortzetten van die landroof door Palestijnen vandaag nog steeds te terroriseren, met dodelijk gevolg? Het geweld tegen palestijnen is immers na de Nakba bepaald niet opgehouden.
Via het anti-zinonistische weblog Jews Sans Frontières vond ik bijvoorbeeld een artikel op Ynet: “We didn’t mean to kill them”. Het gaat over de dood van Palestijnse kinderen, die per definitie ‘per ongeluk’ is, en de dood van Israelische kinderen die altijd opzet is. Enkele cijfers eruit: sinds september 2000 doodden Israelische soldaten en gewapende burgers 1000 Palestijnse kinderen. Sinds begin 2004 alleen al kwamen op deze manier 453 Palestijnse kinderen om. Het totaal aan Israelische kinderen dan gedood werd door Palestijnen, vanaf begin 2004? Welgeteld 11. Ik vind, tegen deze achtergrond, de dood van de twee Palestijnen passen in de geweldslogica waar de feestvreugde een hetzij naieve, hetzij buitegewoon cynische onderstreping van is. En ik verdenk De Volkskrant niet van naiviteit.
De geweldslogica waar Israël op gebouwd is treedt aan het licht in de volgende alinea, waarin we lezen over een indrukwekkende militaire vliegshow. Machtsvertoon alom. En de burger mag meegenieten, let op: “Ook waren alle militaire bases opengesteld voor het publiek, om te bekijken wat voor materiaal al zestig jaar wordt ingezet om het beloofde land te verdedigen.” Nu is het land niet alleen heilig, maar ook nog eens beloofd, lezen we dat goed? En wederom: geen aanhalingstekens. De Volkskrant-redactie vindt dus écht dat Palestina een stuk land is dat is belóófd aan joden,dat de Zionistische aanspraak op Palestina dus rechtmatig is. Dát zit in deze formulering besloten.
En al dat geëtaleerde wapentuig is er om dat land “te verdedigen”. Dat Israël zijn bestaan, en zijn uitbreiding, te danken heeft aan landroof en agressie verdwijnt weer uit beeld. Maar niet alleen 1948, ook 1967 was een agressie-oorlog. De bezetting van de Westelijke Jordaanoever en Gaza zijn geen producten van ‘verdediging’. En dan zijn er nog de aanvalsoorlogen tegen Libanon: 1978, 1982, 1996 en 2006, om alleen de grootste te noemen. Hier ging het niet om 1000 gedode kinderen in bijna acht jaar tijd. Nee, hier ging het echt om het grote werk, in hoog tempo. Hier ging het in 1982 om 18.000 door Israëlische bombardementen omgebrachte bewoners van Beiroet – in twee maanden tijd. Hier ging het in 2007 om 1300 vanuit de lucht vermoorde Libanezen – ook binnen een paar maanden. Het wapentuig ervan, vooral de alom rondgestrooide clusterbommen, verdienen ongetwijfeld een mooie vitrine in deze expositie van ‘puur verdedigende’ wapens…
De Volkskrant sluit haar bizarre artikel af met een schrijnend detail: “Duizenden Israeli’s bereiden picnicks en barbecues voor. Vermoedelijk worden er donderdag 13 miljoen hamburgers, steaks, worsten en kebabs gegrild.” Intussen lijden Palestijnen op de Gazastrook honger – voorzover ze daar gelegenheid voor krijgen tussen de vallende Israëlische bommen door. Jawel, het is féést.
PS: Aan de viering van 60 jaar Israël doe ik dus niet mee. Aan de herdenking van 60 jaar Nakba wel: op 17 mei, 13.00 uur op de Dam in Amsterdam. Zie de aankondiging op de website van het Nederlands Palestina Komitee voor meer details.
Rooieravotr 