Chicago, terrorisme en ‘terrorisme’

maandag 21 mei 2012

In Chicago zijn ernstige aanwijzingen gevonden voor terroristische activiteiten. Het gaat daar om voorbereiding van politiek geweld van levensbedreigende aard. Gelukkig is er meteen op grote schaal ingegrepen om althans op het gevaar te wijzen. Ik doel hierbij niet op de drie jonge mannen die opgepakt en in staat van beschuldiging gesteld zijn omdat zij een aanslag op het hoofdkwartier van president Obama en op de ambtswoning van burgemeester Emanuel in voorbereiding zouden hebben. Daarover later in dit stuk meer. Nee, ik doel op een veel grootschaliger terroristische dreiging, eentje die onder de aandacht is gebracht maar helaas nog niet onschadelijk is gemaakt.

Afghanistan: Nederland in de oorlog

woensdag 4 april 2012

Voor wie geneigd is het te vergeten: Nederland voert oorlog in Afghanistan. Nederland leidt gewapende strijders – formeel politieagenten mar feitelijk vrijwel soldaten – op. En, alsof dat niet genoeg is, Nederland gooide onlangs ook bommen vanuit straaljagers op dat land. Op mensen in dat land, om precies te zijn, of die nu geraakt zijn of niet.

Stephon Watts, 15 jaar, doodgeschoten wegens autisme

woensdag 14 maart 2012

Of je nu binnen de Verenigde Staten woont of erbuiten, iedereen op deze planeet loopt gevaar vanwege de macht van precies die Verenigde Staten. Waar je ook woont, of je nu de pech hebt om te leven in het door de VS bezette Afghanistan of het ongeluk te hebben dat je één van die fatsoenlijke mensen te zijn waaruit ook de bevolking van die Verenigde Staten in overgrote meerderheid bestaat – allemaal lopen we gevaar om door de macht van die Verenigde Staten ten gronde te worden gericht, de dood in gejaagd. En de wet staat dan aan de kant van de moordenaars, of blijkt minstens geen echt obstakel voor moord. Het bij de VS gaat hier, steeds duidelijker, om een macht die steeds dieper afglijdt in gewelddadigheid. Ik zie maar één valide reden om die staat niet totaal te boycotten: andere staten zijn weliswaar minder machtig, maar in principe niets beter.

Bin Laden dood: afrekening in het criminele milieu

vrijdag 6 mei

Al vijf dagen lang wordt veel van het andere nieuws weggeduwd door de publiciteit rond de dodelijke aanslag van Amerikaanse commandotroepen op het leven van Al Qaeda-boegbeeld Osama Bin Laden. President Obama poogt er kennelijk publicitair nogal wat uit te halen en bezoekt Ground Zero voor het spreken van plechtstatige platutudes. Intussen begint het officiële verhaal… pardon, welk officiële verhaal? Er zijn intussen vanuit het Witte Huis en omstreken meerdere, onderling tegenstrijdige versies opgedoken over de dood van Bin Laden. Van die dood is intussen geen enkel bewijs geleverd, al vind ik de gedachte dat hij nog leeft nog net iets ongeloofwaardiger. Maar zowel de berichtgeving, als enig nadenken over de context maakt duidelijk waar het allemaal op neerkomt: een afrekening in het internationale criminele milieu, een shoot-out tussen en in opdracht van rivaliserende gangsters en hun knokploegen.

Beste mevrouw Sap

Beste mevrouw Sap,

Enige weken geleden besloten u en uw GroenLinks-fractie in de Tweede Kamerfractie om steun te verlenen aan een zogeheten politietrainingsmissie in Kunduz, Afghanistan. Ik was met dat besluit niet blij: de politie is een instrument van de corrupte, autoritaire president Karzai, een regime dat helemaal geen steun verdient. Het politiewerk is bovendien paramilitair van karakter, korter gezegd: politieagenten voeren daar zo ongeveer oorlog. Het gebied wordt bovendien steeds onveiliger, er woedt daar gewoon oorlog. De ‘politietrainers’, voor een flink deel soldaten,  lopen daar aanzienlijk risico’s, en helpen mee aan één van de verkeerde kanten in een oorlog waarin geen van de gewapende kampen de goede kant vertegenwoordigt. Ik vond en vindt oorlogsdeelname, want daar komt de missie op neer, volstrekt verkeerd.

Die mening van mij zal u ongetwijfeld niet hebben bereikt, en nog minder hebben bewogen. Ik ben maar een klein subversief bloggertje, nietwaar? En ik stem niet op uw partij bovendien. Maar een meerderheid in uw partij was ook tegen de missie. Een partijraad sprak zich in meerderheid in die zin uit. Maar ja, meerderheid of niet, de Kamerfractie, zo werd ons duidelijk gemaakt, heeft een ‘eigen verantwoordelijkheid’.

Misschien dat Mubarak iets van u heeft geleerd. Twee miljoen mensen eisten demonstrerend zijn vertrek, Mubarak verschijnt op de staats-TV en zegt: ik kan niet zomaar weg, want dan wordt het land een chaos, snapt u dat toch a.u.b. Anders gezegd, ook Mubarak had een ‘eigen verantwoordelijkheid’, wat de mensen op Tahrir ook vonden. U weet ook nog wel hoe dat afliep, nietwaar? Tahrir nam óók een ‘eigen verantwoordelijkheid’, en Mubarak verloor zijn baan alsnog. Zal het u net zo vergaan?

Terug naar Kunduz, en naar Nederland. U heeft uw keus gemaakt: een keus voor deelname aan interventie, kolonialisme en daarmee aan misdaad. Uw fractie, met Ineke van Gent als zeer eervolle uitzondering, ging mee op deze heilloze weg. Dat is allemaal méér dan kwalijk. Maar is het nu echt nodig aan deze criminele opstelling nu ook een beledigende domheid toe te voegen? Vandaag horen we van een tragische zelfmoordaanslag in, uitgerekend, Kunduz, uw uitverkoren oorlogsgebied. En nu lees ik in het dagblad Trouw dat die aanslag “laat zien hoe hard de Nederlandse politietrainingsmissie in dat gebied nodig is, vindt GroenLinks-leider Sap.” Ja, u wilt dat die missie “op geen enkele manier verstrengeld raakt” met de strijd die daar tegen de Taliban gevoerd wordt, door Duitse en Amerikaanse soldaten. Maar zelfs al vechten de door u gestuurde trainers niet mee, dan nog bouwen ze aan een politieapparaat dat wél meevecht. Verstrengeling is van a tot z een feit. is het nu echt nodig om 1. ons te beledigen door osns voor dom te verslijten, in die zin dat wij zoiets niet zouden snappen, en 2. de tragedie in Kunduz te misbruiken om nog eens steun te bieden aan een missie die bijdraagt aan méér tragedies?

Mevrouw Sap, ik denk niet dat u dit zelfs maar leest. Mevrouw Sap, ik denk niet dat, als u het leest, u zich er iets van aan gaat trekken bovendien. Maar ik hoop dat er nog wat GroenLinksers en anderen rondlopen die dit wél lezen, en die u met dezelfde vaste hand via het zijtoneel helpen afvoeren als de moedige mensen dat eerder deden met die andere autoritaire voorstander van de ‘eigen verantwoordelijkheid.’

Opmerking. 24 feb, 16.53: iets bijgeschaafd; in de laatste zin bijvoorbeeld voor ‘autoritaire’ het woord ‘andere’ geplaatst, ter verduidelijking.

Dien het volk

Even een aardig berichtje uit Cairo, terwijl tussen de maximaal 250.000 volgens de BBC en de 2 miljoen volgens Aljazeera – mensen uur na uur het aftreden van Mubarak blijven eisen. Mubaraks  minister van binnenlandse zaken is in een wijk van de Egyptische hoofdastad op werkbezoek geweest. Hij maakte daar promotie voor een nieuw initiatief: “Politie dient het volk” Aljazeera schrijft het. Als het een grap blijkt te zijn, heb ik het niet zelf verzonnen.

Ik zou zeggen. Jolanda Sap: aan de slag! Werk aan de winkel! Samen met de gehele GroenLinks-fractie – minus Ineke van Gent, ere wie ere toekomt – motie indienen, politiemissie organiseren, net als naar Afghanistan, hopsakee! Als je snel bent, zijn er misschien nog wat kiezers over die je dan ook weg kunt jagen. Bovendien: fair play boven alles! Waarom zou alleen Karzai, autoriteir leider van een corrupt bewind, gesteund mogen worden vanuit Nederland? Waarom Mubarak ook niet met extra politionele raad, daad en praktische steun terzijde gestaan? Toch…?

Schande, schánde voor GroenLinks, hulde voor Ineke van Gent

Leve Ineke van Gent, de enige in de GroenLinks-fractie die tegen de nieuwe Afghanistan-oorlogsmissie heeft gestemd. En schande, schande voor de rest van die fractie, dat ze wèl steun ervoor uitspreken. Steun spreekt die fractie uit – voor een missie die politiemensen niet buiten een paramilitaire rol zal weten te houden; volgens een politiechef in Kunduz voert de politie er wel degelijk militaire taken uit, en erg geloofwaardig zijn garanties dat dit met door Nederland opgeleide agenten niet zal gebeuren, bepaald niet. Steun spreekt die fractie uit voor een politieapparaat van een corrupte, onderdrukkende, zich via verkiezingsfraude en Westerse steun in het zadel houdende president Karzai. Steun spreekt ze uit voor een NAVO-bondgenootschap dat haar samenhang bewaart door koste wat kost een bezetting gaande te helpen houden die mensen in Afghanistan vrijheid belooft, maar bommen en verwoesting brengt. Steun verleent ze met haar stemmen aan een Amerikaans president en bewind dat haar vooruitgeschoven posities in het grondstoffenrijke Centraal-Azië – op de stoep van rivaal China – militair kracht bij wil zetten. Schande dat juist GroenLinks – een partij die deels wortelt in prachtige tradities van vredesbeweging en antimilitarisme – deze misselijke missie, die wortelt in dit soort belangen en dit soort dynamiek heeft, ondersteunt.

Hulde en lof dus voor Ineke van Gent, die haar rug recht hield tegenover de NAVO-pacifisten, de meerderheid in haar fractie. Lof ook voor de SP, die haar néé – inhoudelijk weliswaar niet helemaal scherp genoeg – kracht bij zette met straatactie. Ook vandaag waren er, om initiatief van deze partij, actievoerders in Den Haag, net als op 11 januari toen we er met borden die samen de leus “Stop de oorlog Steun Afghanistan!” stonden. Deze keer had de partij opgeroepen tot een stille wake met fakkels. Niet het soort van georganiseerde woede dat we nodig hebben, maar wel áctie.

Nu komt die missie er dus. Nu is het dus zaak om dóór te gaan met protesteren – tegen een missie die die bezettingsmisdaad steunt, en die daarvoor wederom levens voor wenst te riskeren. Tegenstanders van deze missie staan in hun néé bepaald niet alleen. Peiling na peiling wijst er nog steeds op dat het sturen van zo’n missie door een ruime meerderheid  wordt afgewezen. Dit nee  aanscherpen met de betere argumenten, en dit nee helpen om zich te vertalen in effectieve druk – dát staat ons te doen. Voor die druk dienen we buitenparlementaire middelen in te zetten – demonstraties, maatr ook het daadwerkelijk dwarsbomen van uitzending van mensen en materieel naar Afghanistan voor deze missie, met blokkades en sabotage. Uitdagend protest dus, aangescherpt in de richting van hard, deels ongetwijfeld illegaal, verzet. Immers, “War is the health of the State“, wist Randolph Bourne al in 1918, en wie oorlog wil bestrijden, botst met de staat. Ineke, en Harry, en Emile… zijn jullie er dan ook bij?

Afghanistan: actie en meer argumentatie

Samen met enkele tientallen anderen stond ik afgelopen namiddag tegenover Café Dudok in Den Haag. Net als die anderen nam ik deel aan een actgie tegen  het regeringsplan om een nieuwe bezettingsmissie naar Afghanistan te sturen.

Veel van de actievoerders hielden een bord met letter – in één geval een uitroepteken – vast. Samen vormden die letters de teksten: “Stop de oorlog”  en “steun Afghanistan”. Deze actie was opgezet vanuit de SP, en het waren dan ook vooral SP-mensen die mee deden. Ik zag onder meer Eerste Kamerlid Tiny Cox en Tweede Kamerlid Harry van Bommel. Maar er waren ook mensen van GroenLinks en de PvdA, en naar verluidt zelfs iemand van D66. Dat laatste is wel opmerkelijk, want die partij heeft nog een standpunt over de missie ingenomen. En er was dus ook een enkele anarchist 😉 De sfeer was prima, de actie had zeer gemoedelijk, gewonemenserig, karakter, met onderling handjegeschud tussen wildvreemden afgewisseld met ‘leuk jou weer te zien!’ van oude bekenden, dat me aanspreekt. Op de SP-site staat een verslagje met foto.

Tussen vijf uur en kwart voor zes stonden we daar demonstratief te staan, zichbaar voor voorbijgangers, busreizigers en media-camera’s-met-cameralieden. Twee korte oproepen om vooral dóór te gaan met actie voeren tegen de missie sloopten de actie af. Het was niet enorm militant of zo, maar wel de moeite waard. Het is goed en nuttig om onze afkeer van die missie op straat zichtbaar te maken. Dat kan dan hopelijk een opstap worden naar meer vóélbare acties. Het standpunt van de SP over de missie laat aan scherpte te wensen over, zoals ik eerder aan heb gegeven. Het feit dat de SP haar néé kracht bij zet door tot actie op te roepen, kan een echter opstap zijn naar hoognodig meer protest.

Intussen woedt in media de discussie rond de missie hevig verder. Vandaag zag ik een Volkskrant-opiniestuk van Theo van den Doel, ex-kamerlid voor de VVD en tegenwoordig veiligheidsconsultant. Titel: “We moeten het karwei in Afghanistan helpen afmaken”. Dat ‘karwei’ blijkt te bestaan uit het helpen bereiken van “meer stabiliteit in een explosieve regio”. Het gaat er dan om “het Afghaanse bestuurdapparaat in staat te stellen voor de eigen veiligheid zorg te dragen.” Want: “Dit is niet alleen in het belang van de Afghanen zelf maar ook in dat van het Westen.”

Het klinkt weer aardig – totdat je bedenkt dat het hier gaat om een Äfghaans bestuurspaparaat”in dienst van het bewind van Karzai, corrupt, repressief, een bewind dat zich via verkiezingsfraude in het zadel heeft gehouden, een bewind dat door zeer veel Afghanen verafschuwd wordt. Dit regime van een stevig ebstuursapparaat helpen voorzien gata in tégen wat veel Afghanen willen en verlangen. het helpt de ene groep onderdrukkers in Afghhanistan tegen die andere groep van onderdrukkers. Maar hety helpt tegelijk ook die ene groep onderdrukkers tegen grote delen van de Afghaanse bevolking zélf.

Hoe corrupt, onderdrukkend en verregaand akelig dat Karzai-bewind is, kun je p onder meer lezen in eem verhelderend artikel van Tariq Ali:  “Afghanistan: Mirage of the Good War”, in de New Left Review. Daar kun je ook oprima zien dat het precies de Westerse interventie, de grootschalioge aanwezigheid van NAVO-soldaten onder andere, was diehet herleven van gewapend verzet heeft uitgeklokt. En veel van dat verzet vond en vindgt plaats onder de paraplu van de Taliban. Westerse troepenzending is dan ook gangmaker van het geweld, en geen brenger van ‘stabiliteit’. Dat geldt ook voor de voorgestelde missie die van deze hele troepenzendingspolitiek een onderdeel is.

Andere argumenten die Van der Doel aanvoert doen hier niets aan af. Het kan best zijn dat de missie gedenkt is door een “toereikend volkenrechtelijk mandaat”. Dat betekent dan echter dat het volkenrecht ongeschikt als middel tegen kwaadaardig koloniaal beleid. Het kan best zijn dat binnen de aanvaarde beleidskaders de risico’s “aanvaardbaar” zijn, zoals Van der Doel betoogt. Het zijn echter die beleidskaders zélf die niet deugen, omdat ze de vraag of Westerse staten wel het recht hebben om Afghanistan militaire- en politiehulp op te dringen niet eens onder ogen zien. En zijn de risico’s ook “aanvaardbaar” voor degenen die zelf uitgezonden wordenen  hun familieleden? En zijn ze vooral ook acceptabelvoor  de slachtoffers van de Afghaanse politie, feitelijk paramilitaire troepen, die via deze missie getraind gaan worden? En voor de slachtoffers onder die troepen zelf? Wordt hen sowieso iets gevráágd?

Verderop in Van der Doels betoog komt de aap weer uit de mouw. “Ruim 23 EU-landen leveren een bijdrage in Afghanistan. Uit oogpunt van internationale solidariteit is het niet altijd van belang hoe groot de bijdrage is, maar of men bereid is de verantwoordelijkheid te dragen. Nu het karwe moet worden afgemaakt, kan Nederland niet achterblijven.” ‘Internationale solidariteit’ betekent hier: meedoen met de andere Europese staten, bondgenootschappelijke loyaliteit. Met Afghanistan heeft dit in wezen niet te maken. Dat de Stáát der Nederlanden, dit kabinet ook, bondgenoot zijn van staten die bereid zijn Afghanistan te bezetten, en daarmee het conflcict blijven voeden, kan waar wezen. Maar ik voel geen enkele verplichting aan zulke bondgenoten met hun misdadige politiek. Integendeel. En ik hoop dat zeer velen het daar mee eens zijn, en er naar (gaan) handelen door de dreigende missie tegen te werken.

Afghanistan: argumenten vóór en tegen

De regeringspoging om een nieuwe, wel degelijk militaire, missie naar Afghanistan te sturen, valt  nogal verkeerd onder veel mensen. “Partijen die zich uitspreken tegen een nieuwe missie in Afghanistan, doen het goed bij de kiezer. In de wekelijkse peiling van Maurice de Hond blijkt dat tegenstanders als PvdA, SP en PVV er zetels bij krijgen. Regeringspartijen VVD en CDA leveren juist zetels in.” De weerzin van veel mensen tegen deze Afghanistan-politiek van het kabinet-Rutte is positief. Maar veel van de argumenten waarmee tegenstanders hun ‘nee’ onderbouwen, schiet te vaak zeer ernstig tekort. Voorstanders wringen zich intussen in de meest bizarre bochten om het volgende koloniale bezettingsavontuur te rechtvaardigen. Laten we daar eerst eens naar kijken.

Hier hebben we bijvoorbeeld de heer Ormel, kamerlid van het CDA. Hij ziet “drie belangrijke redenen” om ja te zeggen. Komen ze. “We moeten erheen om te voorkomen dat het weer een broeinest van terrorisme wordt.” Dat zet de boel op zijn kop: één van de redenen dat gewapende groepen uit het Midden-Oosten en Zuid-Azië aanslagen, eventueel ook  in een land als Nederland, zouden  plegen is nu juist het feit dat Nederland meehelpt aan de bezetting van een land als Afghanistan. Nederlandse troepen in Afghanistan zijn een aanmoediging, een extra trigger voor  terrorisme dat ook Nederlandse doelwitten kan raken. Bezetting triggert terrorisme, een terrorisme dat dan weer een excuus wordt voor voortdurende bezetting. Als Ormel geen aanslagen vanuit Afghanistan wil, dan dient hij tegen elke Westerse, ook Nederlandse, militaire aanwezigheid in Afghanistan pleiten.

Ormel’s tweede argument. “Ee moeten erheen (…) omdat het één van de armste landen in de wereld is, waar vrouwen ongelijk woprden behandeld”… Hoe gaat een nieuwe missie het arme Afghanistan minder arm maken, mijnheer Ormel? Het is maar een vraag. Hij misbruikt hier vooral ook het verlangen naar gelijke rechten van vrouwen. Als die gelijkheid hem interesseert, zou hij zich daar eens wat harder voor kunnen maken in Nederland zelf. Militaire interventie in Afghanistan dient geen vrouwenbevrijding. In de eerste plaats al niet omdat die interventie plaatsvindt aan de kant van de regering-Karzai en het bestaande bestel. Regering en bestel werken met wetgeving die vrouwenonderdrukking op allerlei manieren in de hand werkt. Verkrachting binnen het huwelijk is bijvoorbeeld al niet eens strafbaar. Wie dit bewind steunt, ondersteunt daarmee vrouwenonderdrukking. Het wezenlijke verschil tussen Karzai en de Taliban ligt in de pro-Westerse houding van de eerste, de tactisch anti-Westerse houding van de tweede. Inhoudelijk is er op sociale thema’s als vrouwenrechten niet zo heel veel verschil tussen de strijdende partijen.

Principiëler is nog een ander argument. Vrouwenrechten in Afghanistan zijn precies even belangrijk als waar ook ter wereld. Het idee dat ongelijke positie van vrouwen ‘nu eenmaal past in hun cultuur’ is neerbuigend en racistisch. Maar die rechten zijn niet met een buitenlandse interventie op te leggen of af te dwingen. Ook voorstanders van de Russische bezetting tussen 1978 en 1989 verwezen naar progressieve waarden als vrouwenrechten, die door de seculiere, zogenaamde communistische autoriteiten zouden worden doorgevoerd. Het werkte echter andersom. Vrouwenrechten werden nu door zeer veel Afghanen niet alleen gezien als strijdig met tradities, maar ook nog eens als buitenlandse import, afgedwongen met bombardementen en beschietingen, arrestaties en martelingen. Dat was juist weer koren op de molen van de hardste fundamentalisten, die de strijd tegen vrouwenrechten onderdeel maakten van de strijd tegen de Russische bezettingsmacht.

Deze dynamiek is er nu ook. Vrouwenrechten die met NAVO-bommen en straaljagers wordt opgelegd – en ook via het paramilitaire apparaat dat in Afghanistan ‘politie’ heet, de macht van Karzai ondersteunt en door de komende Nederlandse missie versterkt zou moeten worden – zijn daarmee door bezetting besmette vrouwenrechten. Het is dé manier om de Taliban en vergelijkbare groepen een extra troef in handen te spelen, juist ook tegen authentieke voorstanders van vrouwenbevrijding die er in Afghanistan óók zijn. Wie vrouwenrechten wil zien groeien in Afghanistan, dient zich frontaal en volledig tegen de Westerse bezetting te keren en dus néé te zeggen tegen een nieuwe Afghanistan-missie.

Dan de derde reden van Ormel. Hou je vast. “We moeten erheen (…)omdat alle EU-lidstaten er bij zijn betrokken.” Kan het bespottelijker, conformistischer ook? Als alle lidstaten van de EU een domme en/of criminele politiek voeren, moeten we dan ook maar over ons kant laten gaan dat de regering van lidstaat Nederland ons daarin meesleept? Blinde bondgenootschappelijke loyaliteit, daar komt het op neer. Ormel zegt ook nog: “De politiemissie kan alleen maar slagen als de NAVO-troepen er ook zitten. Dan moeten we daar zelf ook aan bijdragen. Als je tegen de NAVO-missie bent moet je maar uit de NAVO stappen.” Een uitstekend idee, mijnheer Ormel. Ik zeg dan ook néé tegen de missie én nee tegen het hele NAVO-bondgenootschap.

Maar nog even Ormel: “Wij zijn voor onze eigen veiligheid afhankelijk van onze bondgenoten. Dat betekent ook dat we aan gezamenlijke missies mee moeten doen. Anders verliezen we aan invloed.” Daar gaat het dus om: invloed behouden, wellicht om weer eens een hoge internationale functie in de wacht te slepen, of om handelsvoordelen of andere gunstige effecten voor de B.V. Nederland binnen te slepen. Met het welzijn van gewone Afghanen heeft het uiteindelijk niets  temaken – behalve in die zin dat gewone Afghanen er méér bezetting door te incasseren krijgen.

Als dit het beste is wat voorstanders aan argumenten te bieden hebben, dan zou het dwarsbomen van de missie een makkie moeten worden, althans ideologisch. Helaas wordt dit dwarsbomen enigszins gehinderd door zwakheden in de argumentatie van tégenstanders van de missie. PvdA-chef Cohen heeft aangegeven dat zijn partij “onmogelijk steun” kan geven aan de missie. “De partij blijft tegen militaire inzet en vindt dat het deel dat onder de NAVO valt uiteindelijk ‘gewoon wordt ingezet voor (para)militaire taken.'”

Dat is een valide, maar ontoereikend, bezwaar. Ook als er geen militairen meegingen, als er enkel politietrainers gestuurd werden, da nóg was dit een bezettingsmissie en daarmee verwerpelijk. Dat de bescherming van politietrainers eventueel zonder Nederlandse militairen dan maar aan Duitse militairen  wordt overgelaten, verandert ook niets wezenlijks: er blijft een militaire dynamiek in zitten. Het versterken van een politiemacht die feitelijk een soort paramilitaire macht in dienst van het Karzai-bewind is, verdient geen steun. Sietze Bosgra maakt in een mooi opiniestuk duidelijk dat het hier om ‘oorlogspolitie’ gaat – veel slechter bewapend dan soldaten, daardoor veel kwetsbaarder, maar met een verder vergelijkbare militaire taak. Veel van de agenten deserteren ook vrij snel. “Aangenomen mag worden dat velen naar de Taliban overlopen, of hun wapens aan de Taliban verkopen.” De VS wil deze politiemacht vabn 100.000 naar 134.000 mensen uitbreiden. Nogmaals, het versterken van déze politiemacht – en daar gaat de voorgestelde missie over – verdient geen enkel krediet, geen enkele steun of positieve waardering.

De tekortkoming in de PvdA-oppositie zien we helaas terug in de argumentatie vanuit de SP. Harry van Bommel, SP-kamerlid, zegt op zich terecht: “deze operatie ondersteunt een van de partijen in de oorlog.” Maar tegen het “opbouwen van een veiligheids apparaat” op zichzelf heeft hij geen bezwaar, als het maar ná een conflict gebeurt, niet tijdens. Dat zo’n veiligheidsapparaat ook in ‘vredestijd’ de machthebbers ondersteunt, en dat je met een politiemissie ook zonder militaire component die machthebbers helpt, laat de SP als argument helaas liggen. En als de regering net gedaan zou krijgen dat Duitsland voor de beveiliging zorgt, zodat Nederland alleen maar politietrainers en geen militairen hoeft te sturen – is de SP dan wél voor zo’n missie? Ik hoop maar van niet maar ik ben er helemaal niet gerust op, en dat is zacht gezegd.

Wat de SP gunstig onderscheidt van bijvoorbeeld de PvdA is dan ook niet zozeer haar argumentatie tegen de missie. Wat de SP positief onderscheidt is hoe ze met haar afwijzing van de missie omgaat: ze ondersteunt die afwijzing met actie buiten het parlementaire- en media-circuit – vandáág. Die actie verdient deelname, juist ook van niet-SP-ers. Maar, juist ook als we aan die actie deelnemen, blijft het des te meer nodig om een radicaler néé, een afwijzing van élke steun aan bezetting, naar voren te brengen.

Actie tegen nieuwe Afghanistan-missie a.s. dinsdag

Het kabinet-Rutte-Verhagen maakte vandaag bekiend dat het inderdaad een nieuwe missie naar Afghanistan wil sturen. En het blijkt te gaan om 545 mensen die er onderdeel van moeten gaan uitmaken, aanzienlijk meer dan de 300 of 350 waar eerder in de week al sprake van was. Ik hamer het er nog maar eens in: dit is een oorlogsmissie. En deze oorlogsmissie dient krachtig en actief bestreden te worden. De SP neemt daarvoor al een prijzenswaardig initiatief: komende dinsdag is er al actie.

De cijfers zien er als volgt uit. Veertig “opleiders en trainers” – van de in totaal 225 – in Kaboel. Dan “165 militaire trainers, waarvan 40 marechaussees, in de provincie Kunduz”. Vervolgens blijven er vier F 16s in het land. Niet langer bij Kandahar, maar in het Noorden, bij Mazar-e-Sharif. Daar horen dan 120 personeelsleden bij (ik vermoed dat die bij eerdere cijfers niet werden meegerekend, hetgeen een deel van het verschil tussen de eerdere 300 en de 545 van vandaag kan helpen verklaren). Hoe vier F16s in de ene stad gaan helpen om trainers op hele andere plaatsen te verdedigen en bij hun opleidingswerk te helpen, wordt niet bepaald duidelijk.

Natuurlijk horen we weer de gebruikelijke geruststellende taal. “Van ‘offensieve militaire actie’  zal geen sprake zijn, is de belofte.” Haha. De vorige missie, in Uruzgan, werd ons gepresenteerd als vooral een ‘opbouwmissie’, en geen ‘vechtmissie’. Dat hebben we – en vooral de door deze ‘opbouwmissie’ omgelegde Afghanen, en de omgekomen Nederlandse militairen, en de nabestaanden van deze slachtoffers – geweten. En ‘defensieve militaire actie’- door soldaten die aan een bezetting meenemen, in ee land waar ze dus helemaal niet horen te zijn’- is als begrip al een absurditeit. De hele bezetting is een offensief, koloniaal project. Als Nederlandse militairen in nhun ‘defensieve’ werk in het kiader van de ‘politietrainingsmissie’, worden aangevallen, dan  zitten ze in oorlogshandelingen – aan de kant van de agressoren, hoe ‘defensief’ hun terugschiet-arbeid ook overkomt.

De missie is niet in het belang van Afghanen bedacht, maar als deel van de heilige bondgenootschappelijke NAVO-loyaliteit. De missie kent ook geen meerderheidssteun onder de bevolking in Nederland. “Een krappe meerderheid van de Nederlandse bevolking, 58 procent, is tegen een trainingsmissie in Afghanistan. Ruim een derde’34 procent, is voor.” Aldus onderzoeksresultaat van Maurice  de Hond dit gisteren openbaar werd. Vandaag bleek uit een ander onderzoek dat alleen onder de CDA-aanhang een meerderheid voorstander van de missie is: 53 procent. Van 250 militairen die hun mening gevraard werd, was  63 procent tegen. In totaal waren in dit onderzoek – verricht onder 22.000 mensen – 68 procent tegen een nieuwe politie- en soldatenmissie.

Die tegenstand dient vertaal te worden in druk, in protest, in verzét. Het strekt de SP tot eer dat ze voor protest alvast een aftrap geeft. Die partij – bij monde van kamerlid Harry van Bommel – roept op tot een demonstratieve samenkomst, dinsdag 11 januari, 17.00-17.45 tegenover Café Dudok, Hofweg 1/A, Den Haag. In dat café vindt op dat moment een nieuwjaarsreceptie met de consul van Afghanistan, mensen hulpverleningsoprganisaties en journalisten plaats. Het idee vanuit de SP is om samen een bord te vervaardigen: “Steun Afghanistan, stop de oorlog”.

Het is zaak dat dit protest méér wordt dan puur een SP-actie. Het is zaak dat linkse, radicale tegenstanders van de bezetting van Afghanistan en de Nederlandse medeplichtigheid daaraan, dus ook zichtbaar en hoorbaar aan deze actie deelnemen. Protest en verzet tegen de nieuwe oorlogsmissie zijn te belangrijk om aan welke partij dan ook te worden overgelaten. Juist daarom ook zal ik er, als energie en gezondheid het toelaten, erbij zijn. Tot mijn lezers zeg ik: we zien elkaar daar, okay?!