Verhuizing gaande – alvast welkom op Ravotr.nl

vrijdag 5 oktober 2012

Rooieravotr verandert van naam en van locatie. Het wordt Ravotr. En er is een nieuwe website in de maak: Ravotr.nl  Die is al enige tijd online, maar ik heb hem een beetje onder de radar gehouden. Dat is van nu af aan dus anders.

Muzikale winterslaap voorbij (intro)

zaterdag 14 april 2012

De halve winterslaap die ik afgelopen maanden op muzikaal gebied in zekere zin heb beleefd, ligt min of meer achter me. Komende maanden zal ik weer her en der optreden, en hopelijk wordt dat nog wat meer ook.

Voor het hele artikel van deze naam kun je terecht op het weblog peterstormzingt.wordpress.com.

Druk, maar góéd druk

zaterdag 8 oktober

Vaste lezers zal het zijn opgevallen: het blijft hier af en toe tamelijk lang stil. Deze afgelopen week weer. Soms is dat een teken dat het minder met me gaat. Momenteel niet, het gaat eigenlijk uitstékend. Ik heb het alleen erg druk, daarom gaat het zo uitstekend. Weinig tijd om  te bloggen echter, omdat ik elders bezig ben met soortgelijk-gemotiveerde activiteiten overigend. Zoals….

Achterban raadplegen

Deze week geen stukken op dit blog, ik ga deze week eerst de achterban – bestaande uit scholeksters, drieteenstrandlopers, zilvermeeuwen,  ganzen, wulpen, wellicht ook eidereenden en kiekendieven, tezamen een stuk rustgevender dan de meeste mensen – raadplegen over wat me komende tijd te doen staat. Na terugkeer zal dat dan wel duidelijk worden, zo valt te hopen.

Marxisme Festival: nog wat observaties

Nog wat meer indrukken van, en observaties  naar aanleiding van, het ene dagje Marxisme Festival waar ik, afgelopen zaterdag, bij was. Een tweetal bijeenkomsten waar ik aan deelnam heb ik nog niet besproken. En er zijn nog wat gedachten her en der die, op de dag zelf en vooral naderhand, bij me loskwamen.

Eén van de twee meetings had als titel: “Van proteststem tot pluche: waar gaat de SP naartoe?” Spreker peyman jafari, van de Internationale Socialisten, leidde de discussie in. SP-Kamerlid Ronald van Raak, die ok zu komen spreken, was verhinderd wegens… inderdaad, het SP-congres afgelopen weekend.

Peyman traceerde de ontwikkeling van de SP tot linkse sociaal-democratische partij vanuit de niet helder verwerkte Maoistische wortels van de SP in de jaren zeventig. Ja, de SP had afstand genomen van China als model voor een socialistische maatschappij. Maar van een echte theoretische verwerking van het Stalinisme – waarvan het Maoisme een vorm is – was geen sprake. Hieruit zou dan, volgens Peyman, deels te theorie-armoede van de partij te verklaren zijn, plus de neiging om politiek van economie te scheiden, en in de politieke benadering een wat Peyman economistische benadering noemde erop na te houden. Materiële eisen – beter loon, hogere uitkeringen – kregen voorrang. Meer culturele kwesties – vrouwenrechten, de strijd tegen racsme – kregen erg weinig specifieke aandacht.

De SP zag  – nog steeds volgens Peyman – kans de ruimte deels op te vullen die ter linkerzijde vrijkwam door het steeds verder loslaen door  de PvdA van haar sociaal-democratische beginselen. De SP kritisieerde vanaf de jaren negentig het neoliberalisme, en groeide op deze basis in de vrijgekomen rumte gestaag. Dat ging, met SP-inzet  tegen de diverse oorlogen onder Bush, deelname aan de andersglobalistische protesten en stelngname tegen de EU-grondwet in het referendum in 005, door tot de verkiezinszege van 2006. De successen keer op keer gaven de partijleiding ook nog eens een enorm krediet en gezag in de partij.

Toen kwam er de klad in. De partij koos voor een keurige aanpak, in de hoop dat daarmee de kans op regerngsdeelname groter werd. Die deelname was ze in 2006-2007 misgelopen, en dat wilde de partijtop een volgende keer voorkomen door zich verder naar het midden te bewegen. Tegenover Wilders werd maar nauwelijks een stevig tegengeluid voortgebracht. de rol van anti-establishentpartij gleed steeds meer weg uit SP-handen, en kwam bij de keiharde rechtse oppositie van de PVV terecht. Gestaag verdwenen veel kiezers in de peilingen.

Waar Peyman vooral ook een punt van maakte was de geringe bereidheid van de SP om samenwerkingsverbanden met andere stromingen aan te gaan. Dat maakte verzet moeilijker, en ondermijnde ook de profilering van de SP als protestpartij. Peyman betreurde dat, en ziet graag dat de SP zowel naarlinks gaat in haar opstelling als een opener houding qua samenwerking aangaat.

In de discussie viel vooral een bijdrage op van een IS-er die de vroegste tijden van de SP nog bewust had meegemaakt, en veel zinnigs zei over de doorwerking van de Maoistische wortels van de partij. Hij wees met name op het Maoistische concept van de “massa-lijn”, waarin de “juiste ideëen” geacht werden rechtstreeks “uit het volk” te komen. Hiermee was en is de neiging van de SP om te vinden wat de achterban vindt, en zich op die basis  populair te maken, verklaard. De sociaal-democratische opstelling van de SP  is dan gene product van onverwerkt Maoisme, maar van dóórgaand Maoisme in een andere vorm. Zinnige observatie, naar mijn mening.

In de discussie gingen mensen door over de tamme opstelling van de partij, het feit dat met de grote Kamerfractie vanaf 2006 en de vele gemeentelijke bestuurders veel actef partijkader werd weggezogen, zodat het actievoeren verwaarloosd werd, over de crisis waar de partij zich in bevindt. Zelf vroeg ik me in een bijdrage in de discussie af of er wel zo’n crisis is: parlementare partijen hebben wel eens vakereen electorale dip, en krabbelen dan weer op. daar bracht iemand tegenin dat SP-ers zelf, volgens gesprekken diehij had, wel degelijk een crisis ervoeren. ik spreek weinig  SP-ers, dus ik vermoed dat hij er iets meer zicht op heeft dan ik.

Een ander punt dat ik maakte ging over SP-stemmers. Mensen stemmen op de partij om de partij groot te maken – zodat die kan gaan regéren!  Dat was het idee in 2006, dat is het ook nu. Wie niet wil dat de SP inderdaad gata regeren, moet geen SP stemmen en daartoe ook niet oproepen.Wie SP stemt, wie oproept om SP te stemmen, en niet wil dat de partij eventueel gaat regeren, die is niet erg consequent. Op de vraag die Peyman – tijdens mijn bijdrage, erg ongedisciplineerd (zeker voor een Leninist :-D) mij toeriep – “wat is het alternatief?”, of woorden van die strekking – antwoordde ik dat naar het standpunt om SP te stemen, nog maar eens heel kritisch gekeken moest worden…

Peyman rondde de discussie af door – nogmaals, hij had dat in zijn inleiding  ook al gedaan – mensen op te roepen een stem op de SP uit te brengen, tegelijk kritisch te blijen op die partij, maar niet “ultralinks” tegen de SP te doen. Wat dat precies betekent volgens hem, “ultralinks”, werd niet echt verklaard, maar ik vermoed dat niet-op-de-SP-stemmen eronder valt. Welnu, ik ben op mijn ouder dag graag besmet met de diverse linkse kinderziekten, I was so much older then, I’m yonger than that now, zong Bob Dylan al eens.

De laatste meeting waar k bij was heette “Chris Harman –  historicus van het volk”. De inleiding werd gedaan door Marcel van der Linden, directeur onderzoek van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis en een zeer humoristisch mens. Harman is een november vorig jaar overleden vooraanstaand lider van de Socialist Workers Party (SWP), zusterorganisatie – of moederorganisatie, zoals de spreker het treffend noemde – van de IS. Harman heeft, naast een reeks andere werken, een prachtboek nagelaten: “A People’s History of the World”. Daarover, maar vooral ook over het verschijnsel “geschiedschrijving van het volk”, “geschiedenis van onderaf”, ging de bijeenkomst.

De spreker schetste hoe geschiedschrijving in de loop van de laatste eeuwen was geëvolueerd. Aanvankelijk was het vooral gschiedenis van Grote Persoonlijkheden (vooral mannen), die verhalend werd gebracht: de machtigen van de aarde, koningen, presdenten, noem maar op. Met de opkomst van links, van de arbeidersbewegingen werden aan die Grote Mannen de aanvoerders – nog steeds mannen trouwens, zo vermeldde de spreker subtiel – van linkse partijen en organisaties en dergelijke toegevoegd.

Vanaf de jaren dertig ontstond dan in Engeland een traditie van ‘people’s history’, vanuit hstorici die lid waren (en soms bleven, maar soms ook niet) van de Communistische Partij. We hebben het dan over mensen als Eric Hobsbawn, Christopher Hill, John Saville en E.P. Thompson. Er kwamen ook andere vergelijkbare tradities op, ook in andere landen, en het idee “geschiedenis van onderop” won veld. Een mijlpaal werd het boek van Howard Zinn: “A People’s History of the United States”, van historicus én linkse activist Howard Zinn, begin van dit jaar op hoge leeftijd overleden. Het boek van Harman staat in deze traditie.

De spreker ging vervolgens in op kracht en tekortkomingen van het werk. Het was iets teveel vertellend, te weinig verklarend, maar gezien de enorme omvang van het project  – een zelfmoordmissie, volgens  Marcel van der Linden – overheerste toch welwillendheid en respect voor de prestatie die Harman had geleverd, en die een lezenswaardig boek had opgeleverd.

In de discussie ging het allerlei kanten op. Er werd gesproken over de trend richting een steeds apoltieker benadering van geschiedenis-van-onderop. Het draait vaak uit op een verzameling wetenswaardigheidjes zonder veel evidente relevantie. De spreker had er in de inleiding al op gewezen dat geschidenis-van-onderop niet an zonder inzicht in wat er van-bovenaf gebeurt en bedacht wordt. Er kwam een vraag waarom in Nederland geschiedschrijving van de arbeidersbeweging zo vaak de vorm aannam van biografieën, iets waar Marcel van der Linden juist wel van gecharmeerd bleek te zijn.

Er werd ook gesproken over Harman zelf, zijn  boek en andere bijdragen. Er ware verschillende inzichten over zijn gebruik van de metaforen ‘basis’en ‘bovenbouw’ in de marxistische analyse. Aanwezige IS-er vonden dat Harman toch wel meer analytische verdiensten liet blijken in het boek waar de meeting draaide dan de spreker aangaf. Zelf wees ik op de rol die harman jaar na jaar speelde bij het aanscherpen en up-to-date houden van inzichten van Trotskistische revolutionairen. Keer op keer was het bij nieuwe ontwikkelingen Chris Harman, die door middel van een gedegen en onderbouwd achtergrondstuk in de International Socialism Journal, kwartaalblad van de SWP, een analyse gaf die veel oriëntatie bood. Voorbeelden: stukken Islam-fundamentalisme, globalisering, de perestroika in Rusland en de omwentelingen in oost-Europa die daarop volgden. Hoe ik er politiek nu ook over dacht, dat was waardevol.

Juist die laatste bijeenkomst – en hiermee verlaat ik de bijeenkomsten zelf en kom ik tot wat observaties – wekte vooral achteraf een dubbel, wat weemoedig gevoel bij me. Enerzijds de verbondenheid met een politieke traditie waar ik me meer dan twintig jaar in thuis heb gevoeld, en de sterke banden die ik met allerlei aspecten ervan – maar vooral met personen erbinnen met wie ik te maken heb (gehad) – nog steeds voel. Anderzijds de, de laatste zeven maanden snel gegroeide afstand die ik momenteel voel ten opzichte van deze traditie. Ik vind het Trotskistische project – de opbouw van een revolutionaire partij om de arbeidersklasse aan de macht te leiden – inmiddels misplaats, verkeerd, riskant. Tegelijk is de onderliggende drive voor dit project – een wereldwijde revolutie tegen het kapitalisme vooruithelpen – ook mijn drive , hetgeen de afstand tegelijk minder maar ook schrijnender maakt. Het project is onjuist, die revolutie moet op ándere manieren dichterbij gebracht worden. Maar het dichterbij brengen ervan is noodzakelijk, steeds noodzakelijker.

Terugblikkend op de hele dag: het viel me mee. De bijeenkomsten waar ik was, waren degelijk en nuttig en in sommige gevallen – vooral de inleiding van Pepijn brandon over geschiedschrijving over de Russsische revolutie – ongebruikelijk van opzet en daardoor verfrissend. Ze waren ook – op die over de SP na; daar zag ik teveel lege stoelen – redelijk tot goed bezocht, hetgeen er misschien mee te maken had dat het totale aanbod aan meetings om uit te kiezen iets minder groot was dan andere jaren.

Dingen die me de afgelopen jaren stoorden, zaten me nu trouwens minder dwars. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de rare titel van het gebeuren: marxisme Festival. Bij een festival denk ik echt aan iets anders dan aan een reeks seminars. het was nuttig, maar feestelijk vond en vind ik het allemaal geenszins. Dat dit, en andere typerende IS-dingetjes (het overal verkopen van de krant van de IS, de erg gestroomlijnde vorm van het evenement ook) me minder dan ooit stoorden, heeft vast te maken met die eerder genoemde afstand: het is niet langer mijn ortanisatie, mijn traditie, en dus ook niet mijn verantwoordelijkheid, dus ik maak me over die kanten niet meer druk. Ik ben geen deel meer van de collectieve gastheer, ik ben zelf te gast. Als zodanig voel ik me welkom, als zodanig neem ik deel n doe ermee mijn voordeel – en dat blijf waarschijnlijk in de toekomst ook wel doen.

Rooieravotr, nu ook bereikbaar via MSN…

Lenin definieerde socialisme naar verluidt ooit als “sovjets plus electrifcatie”. Van die sovjets kwam helaas al snel weinig terecht, maar dat is een ander verhaal, de uitspraak is wellicht beter dan een flink stuk praktijk van de uitspreker. Ik varieer dan ook graag eventjes: revolutie is zelf-doen plus digitale communiatie. In dat kader even het volgende.

Dit weblog heeft intussen een niet onaardig aantal lezers, en ook het aantal mensen dat reacties achterlaat  is wel eens lager geweest. Er staan dan ook stukken op die kennelijk utdagen tot reactie, tot discussie ook, en niet alleen over die dekselse Lenin en die lastige Russische revolutie. Ik stel prijs op zowel lezers als op reactie en discussie.

Om op de hoogte te blijven van wat er op dit webog gebeurt zijn er al diverse mogelijkheden.

• Er is de Hyvespagina waarmee ik mensen wekelijks op de hoogte hou van wat ik op dit blog doe: http://rooieravotractief.hyves.nl
• Er is ook mijn Facebook-profiel: http://www.facebook.com/profile.php?id=100000090655758 Zodra ik wat blog op dit blog, of op mijn muziekblog, dan zie je dat snel  daar. Ik doe er soms nog meer, maar dat merk je vanzelf 🙂
• En er is Twitter: http://twitter.com/rooieravotr .

Voor Hyves en Facebook geldt dat iedereen gewoon zich als ‘vriend’ (raar woord hier, zoveel vrienden heeft een mens nooit, maar men snapt het idee) te melden via genoemde pagina’s. Ik hou me natuurlijk het recht voor om mensen te weigeren, maar dat doe ik niet erg gauw. Het gaat in beide gevallen vooral om politieke pagina’s, niet om mijn exclusiev privé-domein, mensen zijn gewoon in principe welkom. Bij Twitter is het helemaal simpel: je meldt je als volger, en je ziet wat ik uitspook.

Ja, en dan MSN!  Mensen die mij kennen weten dat ik een verwoed gebruiker van da chat-medium ben. Ik heb ook een MSN-account dat ik nu speciaal voor politieke contacten gebruik. Ik ga dat hier niet online zetten, dat is me ietsje teveel openheid. Wil je via MSN met mij praten, dan doe je het volgende: je stuurt me een mailtje naar rooieravotr@live.nl , waarin je je kort voorstelt. Ik reageer en voeg je dan als het mij okay lijkt toe. Lang leve het digitale netwerk-gebeuren, en ik spreek een aantal van jullie hopelijk binnenkort eens on-line 🙂

Rooieravotr op Twitter, Hyves en Facebook

Eind mei, tijdens een korte gevechtspauze, schreef ik: “in juni gaat er méér gebeuren rond en op dit weblog.” Veel heb ik daar nog niet van laten merken, behalve dat ik vrolijk door ben wezen bloggen, met vooral de Iraanse revolutie als inspiratiebron. Maar toch heb ik achter de schermen ook niet stilgezeten.

 Het is sinds enige tijd op meerdere manieren mogelijk om de gebeurtenissen op dit blog te volgen en min of meer permanent in verbinding ermee te staan. Rooieravotr zit sinds 23 juni op Twitter, jawel. En ik heb ook een Hyves, speciaal bedoeld voor lezers van dit weblog en degenen die sowieso op de hoogte willen zijn van mijn daarmee politieke activiteiten.

Eerst Twitter. Dat gebruik ik om, meteen na plaatsing van een stuk op dit blog, daarvan melding te maken. Volg me op Twitter, en je blijft direct bij, daar komt het op neer. Je vindt me via http://twitter.com/rooieravotr.

Hyves heeft een soortgelijk doel maar biedt iets minder haast en iets meer ruimte. Wie daar op mijn vriendenlijstje staat, krijgt wekelijks een nieuwsbriefje. De nieuwsbrief komt in beginsel elke woensdag via prive-berichten naar je toe. Daarin vertel ik wat er de afgelopen week op mijn blog is verschenen, en vraag ik soms aandacht voor bepaalde politieke initiatieven. Die nieuwsbrief staat ook op het blogje wat op die Hyves staat, zodat ook wie nog niet op de vriendenlijst staat er kennis van kan nemen.  Maar als je op dat lijstje staat, ben je sneller op de hoogte, en is het ook makkelijk om eventueel rechtstreeks contact met me te zoeken.

Eenieder die dat wil, kan een vriendenverzoek doen. In principe willig ik dat in, tenzij ik in het profiel van degene die me toevoegt reden zie om dat niet te doen (extreme vijandigheid tegen links, bijvoorbeeld; ruzie maken doet men maar ergens anders). 

Trek je vooral niets aan van de vermaning van Hyvs dat je degene die je op je vriendenlijst  wil echt moet kennen. Deze Hyves is er voor vrienden van mijn weblog, zogezegd; dat hoeven niet perse persoonlijke bekenden of vrienden te zijn, het is juist een middel om de bekendheid met en betrokkenheid  van mensen bij dit weblog uit te bouwen tot nieuwe mensen. Je vindt deze Hyves op http://rooieravotractief.hyves.nl . Tot ziens aldaar!

Er komt nog meer. Ik zit ook op Facebook, bekenden kunnen me wel vinden door mijn politieke mail-adres, rooieravotr@live.nl, als zoekterm te gebruiken. Met het toevoegen van mensen daar ben ik terughoudender dan op Hyves; facebook is meer afgeschermd, Hyves in principe sowieso makkelijker zichtbaar voor niet-leden en niet-vrienden. Onbekenden die graag in mij Facebook-netwerk willen, doen er goed aan me dan eerst een mailtje te sturen waarin ze zichzelf even voorstellen.

Ik ben aan het proberen om een openbare Facebook-pagina te maken, makkelijker vindbaar en makkelijk toegankelijk. Dat wil nog nietnhelemaal lukke, tips zijn welkom. En er komt waarschijnlijk ook een msn-adres voor lezers met en sympathisanten van dit weblog. Wordt dus vervolgd…

Kleine pauze, begin juni weer aan de slag

Even een paar daagjes pret en relaxen hier. Maandag of dinsdag weer aan de slag. En in juni gaat er méér gebeuren rond en op dit weblog… Stay tuned, of kom op zijn minst nog eens terug…

Een welkom van Rooieravotr aan nieuwe en oude bezoekers

Alle mensen die hier de laatste weken voor het eerst zijn terechtgekomen, via zoekmachines, doorverwijzingen van Indymedia of hoe dan ook – welkom! Net zo welkom als de eerdere, deels losse deels steeds terugkerende, bezoekers natuurlijk zijn en blijven. Kijk rustig rond, en hopelijk kom je vaker langs. Onderwerpen vind je in het menu rechts, net als enkele links naar organisaties die mijn sympathie hebben. Binnenkort voeg ik daar nog enkele andere websites – weblogs bijvoorbeeld van mensen wiens werk ik waarder – aan toe.

Reacties neerzetten bij wat je leest kan ook, graag zelfs … zolang je het enigszins netjes houdt. Dat betekent niet at je het met me eens moet zijn – leve de discussie. Het betekent alleen dat ik persoonlijke scheldpartijen en nazi-taal niet accepteer hier, en waar de grens ligt, dat bepaal ik lekker zelf 😉 Kijk maar eens bij reacties hier en daar, dan zul je zien dat de marges best ruim zijn. Maar ik hou de zaken, ook in hun scherpte, graag een beetje aangenaam, vandaar.

Dit welkom aan voral nieuwe bezoekersheeft een aanleiding – er zíjn nogal wat van die nieuwe bezoekers de laatste tijd. Het is namelijk al wekenlang tamelijk druk op mijn weblog. Tot aan begin december had ik dagelijks tientallen bezoeken, soms in de dertig, soms in de zeventig. Rond de dood van de vijftienjarige jongen Alexis Grigoropulos in Griekenland, de daarop volgende revolte van de jeugd in het land en de solidariteitsdemonstratie waar ik over schreef vloog mijn bezoekersaantal omhoog, met een record van 601 de dag nadat ik van die actie verslag had gedaan en daarvan op Indymedia melding had gemaakt.

De weken erop bleef het aantal ongebruikelijk hoog, vaak in de buurt van de honderd in de anders doorgaans rustige feestdagen. En toen kwam de veelvoudige moordaanslag die Israël nu al elf dagen op Gaza pleegt, en de acties daartegen. Over één daarvan maakte ik ook weer een verslag. Sindsdien tel ik mijn dagelijkse bezoekersaantallen in de ettelijke honderden. In de eerste zes dagen van januari heb ik meer bezoeken gehad dan in de meeste eerdere maanden van dit jaar, behalve juni en afgelopen december (toen de huidige aanwas dus begon).

Natuurlijk ben ik blij dat mijn weblogwerk – na vier jaar hardnekkig gepruts – enige weerklank begint te vinden. Ik heet de mensen die hier nieuw zijn, niet voor niets hartelijk welkom, ik hoop dat ze vaker een kijkje komen nemen en dat het lezen va mijn stukken een bijdrage levert aan de vorming en onderbouwing van meningen van lezers. Tegelijk is het ook erg wrang: het zijn verschrikkingen in de wereld waar ik over schrijf en de nood aan informatie en inzichten daarover die mensen naar dit weblog voeren, hetzij incidenteel, hetzij als vaste gasten.

En het schept verantwoordelijkheden bij mij. Ik heb sowieso niet de gewoonte in het wilde weg maar wat te roepen, maar hoe groter mijn lezerskring hoe groter het mogelijke effect van wat ik hier neerzet. Ten goede, en ten kwade. Ik hoop dat lezers vanuit een gevoel van betrokkenheid daarover meedenken, en zich laten horen. Rooieravotr is te belangrijk geworden om enkel aan Peter Storm te worden overgelaten 😀

Eenzijdig bestand

Met ingang van negen uur morgenochtend neem ik een eenzijdig vakantiebestand in acht. Verbale salvo’s zijn vanaf dit weblog dan ook eventjes niet te verwachten. Intussen ga ik er van uit dat het kapitalisme vrolijk doorgaat met bezwijken aan zijn eigen verrotting. Mocht dat proces over pakweg acht dagen nog niet voltooid zijn en de doodgraver van het systeem zijn werk nog niet hebben afgerond, dan hervat ik vanaf 13 oktober de vijandelijkheden, even eenzijdig als dat ik ze nu even heb opgeschort 😀