Jelle Schuurman, welkom terug in weblogland

Links in Nederland heeft nauwelijks een weblog-traditie. Waar je enorme aantallen revolutionaire of anderszins stevig-linkse Engelstalige weblogs kunt aantreffen van de meest fascinerende anarchisten, trotskisten en andere rooie of rood-zwarte ravotrs en weet ik wat al niet nog meer, daar is het Nederlandse stuk internet van dit soort subversieve elementen helaas vrijwel gevrijwaard. Gelukkig is er goed nieuws: Jelle Schuurman heeft zijn weblog-activiteit hervat. Go, Jelle, go!

Er zijn een paar weblogs vanuit de richting van de SAP/Grenzeloos: Leo de Kleijn, met een stevige nadruk in binnenlandse en Rotterdamse zaken (daar is hij gemeenteraadslid voor de SP); en Kritisch Links, waar meerdere mensen aan meewerken, met vooral aandacht voor internationale zaken. Maar op Kritisch Links is helaas al maandenlang geen nieuw stuk geplaatst. Een min of meer prominente lid van de Internationale Socialisten (IS) met een persoonlijk weblog is er bij mijn weten helaas niet. Geen Nederlandse tegenhanger van het onmisbare Lenin’s Tomb, dus.

Er was een vaak treffend en amusant blog van Hiram: Ipse dixit. Tijdens het maken echter van dit stuk je check ik dat weblog en lees: “Dit onbeschreven balad wordt u aangeboden door de anarchist Hiram, die zelf eindelijk, wijselijk zijn mond houdt.” Tsja, zo komt die staatloze wereld van solidariteit en samenwerking er natuurlijk ook niet sneller, waarde kameraad 😉 . Er is gelukkig nog wel de weblog-veteraan Martin Wisse met “het eerste Nederlandse socialistische blog”, oftewel Linkse Gedachten. Maar het laatste bericht daar is ook alweer van eind juli.

Kijken we naar stevig maar niet revolutionair links, dan hebben we prominente SP-ers met een eigen weblog: Harry van Bommel, en vooral Anja Meulenbelt, immer inspirerende stem vóór de rechten van palestijnen en tégen Islamofobie. Vermeldenswaard is nog het weblog van Platform Rosa, enkele revolutionaire marxisten die actief zijn binnen de SP.

En er zijn natuurlijk de officiële sites van de diverse revolutionaire groepen, Internationale Socilisten, Offensief, SAP/Grenzeloos. Maar mij gaat het hier juist om die onofficiële, persoonlijke stemmen uit de linkse beweging. Die zijn veel te schaars, al is mijn overzicht ongetwijfeld erg incompleet (wie mooie weblogs in dit genre kent, of zelf maakt: de commentaarrev briek is er ook voor jou!).

Gelukkig is nu jelle Schuurman weer terug van te lang weggeweest. Hij was eerder in webblogland actief, met levendige verslagen van zijn deelname aan bijvoorbeeld de protesten tegen de G8 in Rostock, en felle betogen tegen allerlei vormen van onderdrukking.

Nu is hij er weer, met een aantrekkelijk, kleurrijk vormgegeven blog. Hij zet zijn tanden meteen in een belangrijk onderwerp: democratie, en de verschillende kijk die anarchisten en marxisten hebben op hoe een bevrijde maatschappij zich moet besturen. Zelf situeert hij zich ergens tudden die twee stromingen in, een plaats waar het trouwens ook voor mij steeds beter toeven is. Reden temeer om hier te zeggen: Welkom terug, Jelle!

 

2 november: Fakkeloptocht tegen Wilders en PVV

Komende maandagavond hebben we de gelegenheid om in georganiseerd verband in alle openheid onze afkeer van Wilders, zijn PVV en het griezelige gedachtengoed van dat politieke verschijnsel tot uitting te brengen. Op die dag, 2 november, vindt er in Arnhem een fakkeloptocht plaats onder het motto: Wilders sluit ook jou uit. Aanleiding is een bijeenkomst die Wilders die avond in die stad houdt.

Het is hoog tu ijd voor zo’n vreed anti-Wilders-geluid op straat. De opmars van die man en ijn grieelige gardisten krijgt veel te weinig tegengas, en de tegengeluiden die te horen zijn komen te vaak van politici die zelf boter op hun hoofd hebben, mee verantwoordelijk zijn voor het soort van onvrede waar Wilders mee aan de haal gaat om er zijn racistische draai aan te geven, of allebei.

Hoe gevaarlijk Wilders is, blijkt uit ijn electorale positie en uit de vor oorstellen en uitingen die hij keer op keer doet. Eerst de steun die hij onder kiezers inmiddels heeft opgebouwd. Die is formidabel, en niet zeer onderhevig aan grote schommelingen. Peiling na peiling laat dat zien.

Zo schrijft de Volkskrant vandaag: “De PVV doet het in Den Haag minder goed dan verwacht. In een vrijdag gepresenteerd kiezersonderzoek van TNS-NIPO reikt de partij met een score van 13 procent niet verder dan een vierde plek.”

Dertien procent! Dat is meer dan één op de acht kiezers. Dat staat voor pakweg tussen de 18 en de 19 Kamerzetels. Weliswaar ruim onder pelingen van Maurice de Hondt die hem vaak 28 etels toekennen. Maar wel twee keer zoveel als het huidige PVV-zeteltal. En dat heet “minder goed dan verwacht”. Zo ver zijn we al gekomen…

Ja, de Haagse score in de TNS-NIPO-peiling ligt flink onder de uitslag aldaar bij de Euroverkiezingen. Maar daar had, volgens het Volkskrantbericht, de lage opkomst mee te maken. En kijken we buiten Den Haag, dan zien we in thuisbasis Venlo 33 procent voor Wilders, en landelijk 20 procent. Dat is één op de vijf kiezers, en een Kamerfractie met 30 zetels, als je het naar landelijke verkiezingen omrekent. Er is geen ontkomen aan de conclusie: Wilders heeft een zeer omvangrijke aanhang verworven met zijn islamofobe haat[politiek. En die aanhang schrompelt niet bij het eerste zuchtje tegenwind weer ineen.

Intussen gaat hij door met zijn naargeestige provocaties richting Moslims. Zijn doelwitten worden steeds absurder. Deze week richtte hij zijn gifpijlen op een oud liedje van Kinderen voor Kinderen – omdat daarin het zinnetje “Allah Akhbar” werd gezongen. Islam-propaganda, volgens Wilders. Mij schiet iets over de vrijheid van meningsuiting te binnen, waar Wilders zelf zo graag mee schermt. Maar die geldt blijkbaar alleen voor Ariërs en degenen die zich aan de Grote Leider onderwerpen.

Op 2 november gaan we dus de straat op, hopelijk met zeer velen. Want inderdaad. “Wilders is al vele malen te ver gegaan met zijn racistische uitspraken en asociale plannen. Het is tijd voor een tegengeluid’, aldus een woordvoerder van Wilders sluit ook jou uit.” Het is hoog tijd om hem strijdbaar van repliek te dienen.

Fakkeloptocht “Wilders sluit ook jou uit”

• Tijd: 2 november, 20.00 uur
• Plaats: Kerkplein (Eusebiuskerk), Arnhem

Balkenende, Blair of Karadzic als EU-baas? Of…?

Wie moet er president worden van de EU? Die discussie woedt in allerlei wandelgangen. Graag draagt ook de rooieravotr even bij in dit proces.

Twee namen worden genoemd: Tony Blair, voormalig premier van Groot-Brittannië, en Jan-Peter Balkenende, huidig premier van Nederland. Maar er wordt ook een derde naam genoemd: Radovan Karadzic, voormalig leider van  de Servische Republiek in Bosnië. Eamonn McCann schrijft: “Het zou zeer zeker pervers zijn als  Radovan Karadzic Tony Blair zou uitdagen voor hetn presidentschap van de EU, en daarmee zou riskeren dat het stemmenaantal voor oorlogsmisdadigesrs gesplitst zou worden.”

Ja, waarom eigenlijk niet? Als een Brits premier die samen met Bush een agressie-oorlog tegen Irak heeft beraamd en daarmee honderdduizenden, mogelijk meer dan een miljoen, mensen de ood heeft helpen jagen – waarom zou de Bosnisch-Servische leider, eveneens met zeer veel bloed aan zijn handen, dan niet in aanmerking komen?

En ja, dan hebben we ook nog Balkenende. Of die wil, is onduidelijk, dat veel christendemocraten in Europa hem er willen, is wel duidelijk. Maar zijn coalitiegenoten in het kabinet, CU en PvdA, willen het liever niet. Hij mag het goede vaderland in crisistijd immers niet in de steek laten?

Als Balkenende inderdaad die EU-baan aannam, zou dat neerkomen op kiezersbedrog. Hij is als lijsttrekker van het CDA in 2006 de verkiezingen ingegaan, en is vanuit die rol premier geworden. Zolang het parlement hem niet wegstuurt, en/of zolang ene volksopstand hem niet verdrijft, hoort hij gewoon aan te blijven voor zijn termijn is afgelopen. 

Tegelijk ben ik ook niet echt báng vor zijn tussentijds vertrek. Het land zal het echt wel overleven, het knapt er misschien zelfs wat van op, en kieersbedrog is gewoon deel van de taakomschrijving van gevestigde politici. Vervroegde verkiezingen zijn trouwens weer een gelegenheid voor mensen om zich een beetje extra te laten gelden in het politieke machtsspel, en zich extra te laten gelden. Werk aan de winkel voor links, in ongunstige tijden, met een PVV in opkomst. Maar dat moet dan maar.

Maar het is beter als Blair deze baan krijgt, en George Monbiot legt in The Guardian uit waarom. Ja, de man is een oorlogsmisdadiger, vanwege zijn rol in de Irak-oorlog – en dara ligt precies de reden om hem EU-president te maken. Juist in die rol moet hij op reis naar allerlei landen – ook naar landen waarin aangifte en arrestatie wegens zulke misdaden een stuk denkbaarder is dan in de landen waar hij nu verkiest te komen. Monbiot pleit voor citizen’s arrest van de man. Ik vind het wel iets hebben: Blair EU-president maken zodat hij makkelijker voor zijn misdaden aangeklaagd en aangepakt kan worden.

Maar de ideale optie is: geen van de bovenstaande drie. Laat dat presidentschap toch lekker onvervuld. Scheelt salariskosten, en de wereld draait echt ook wel door zonder Europese opperbaas. Vive l ‘anarchie, hoe minder bestuur boven ons, hoe liever.

Afghanistan: Amerikaanse verliezen, ontslag functionaris

Het gaat hard bergafwaarts met de koloniale oorlog die VS en NAVO in Afghanistan voeren. Zowel militair als politiek tekent zich een nederlaag af. Een welkome, terechte nederlaag.

Militair: “Acht Amerikaanse militairen zijn om het leven gekomen bij twee verschillende bomaanslagen in de Zuid-Afghaanse provincie Kandahar. Daarmee komt het Amerikaanse dodental op 55, het grootste aantal sinds het begin van de invasie in 2001″ (NRC, 27 oktober). Maandag kwamen 11 Amerikaanse militairen en 3 mensen van de Amerikaanse antinarcoticadienst DEA om, toen twee helicopters tegen elkaar botsten “na een vuurgevecht” (Nieuws.nl, 26 oktober).

Politiek: “Ik heb hetbegrip en het vertrouwen verloren in de strategische do9eleinden van de VS in Afghanistan. Ik heb twijfels en reserves over onze huidige strategie en de geplande toekomstige strategie, maar maar mijn ontslagname ius niet gebaseerd op hoe we  deze oorlog voeren, maar waarom en met welk doel.” Dat schreef Matthew Hoh, tot dan toe functionaris in Afghanistan vanuit het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken, aan de personeelsdienst van dat ministerie. Hij liet zich nog ompraten voor een andere functie, maar kapte daar na een week ook mee. Zelfs Holbrooke, als topfunctionaris voor de Amerikaanse regering verantwoordelijk voor Afghanistan en pakistan, kon hem niet meer op andere gedachten brengen (Washington Post via Common Dreams, 27 oktober).

Hoh was iemand met een stevige staat van dienst, onder meer als militair in Irak. maar tijdens zijn wekrkzaamheden in Afghanistan voor het ministerie van Buitenlandse Zaken kwam de twijfel opzetten. Hij zag de opstand groeien in een vallei, juist naarmate er Amerikaanse soldaten in die vallei kwamen. Het was kennelijk de militaire aanwezigheid die de opstandigheid aanwakkerde, zo zag hij in.

Nee, hij is geen voorstander van volledige terugtrekking. Maar zijn ontslag is evengoed een teken aan de wand. Het laat zien hoezeer de twijfel diep doordringt in het regeringsapparaat van de VCS zelf. het was dit type van twijfel dat in de jaren zestig en zeventig ertoe bijdroeg dat de VS haar oorlog in Vietnam moest stopzetten. En het is het hardnekkige verzet van gewapende strijders in Afghanistan zelf dat dit soort twijfel aanwakkert.

Het is zaak dat de groei van die twijfel verder wordt aangejaagd – in de oorlogvoerende landen zel, de VS voorop maar Nederland erbij inbegrepen. Het Westen gaat, ik zeg het maand na maand, deze oorlog verliezen. Dat is ook terécht, want de poging om Afghanistan de Westerse wil op te leggen zijn gewoon kolonialisme in een nieuw jasje.

Het is zaak die nederlaag verder te bespoedigen, zodat er niet nóg meer- vooral Afghaanse maar ook Amerikaanse en Nederlandse – mensen omkomen in de oorlog. Het is zaak een onmiddellijk vertrek van alle Westerse troepen te blijven eisen.

Oostenrijk: “Onderwijs is niet te koop”

Als we aan sociale strijd, linksradicale rebellie en opstandigheid denken, dan is Oostenrijk doorgaans niet het eerste land waar we zulke dingen verwachten. Datzelfde Oostenrijk is  echter momenteel een land waar studenten zich op forse schaal verzetten tegen commercie in het onderwijs en tegen uitpuilende collegezalen en dergelijke.

De Volkskrant schrijft onder meer: “Voor de vijfde achtereenvolgende dag houden studenten een sit-in op de universiteit van Wenen om aandacht te vragen voor overvolle collegezalen en meer inspraak in het beleid van het universitair onderwijs in Oostenrijk.” Ook hernieuwwde invoering van collegegeld stuit op protestn van studenten, en er speelt wel meer.

Via een blog op Zmag vond ik nog wat informatie. Op 22 oktober was sprake van een bezettingsactie door 1000 studenten van de grootste collegezaal aan die universiteit van Weenen. Eis: vrij, emancipatorisch en openbaar onderwijs voor iedereen. Ook hebben studenten de Kunstacademie bezet. Daar hangt een spandoek: “Onderwijs is niet te koop”. Zou het besmettelijk zijn, deze moedgevende opstandigheid?

Vredesdemonstratie Londen gisteren

Duizenden mensen demonstreerden gisteren in Londen tegen de Westerse oorlog in Afghanistan, en voor terugtrekking van Britse soldaten uit dat land. De Stop The War Coalition, die de betoging samen met anderen had georganiseerd, sprak van 10.000 deelnemers.

Jong en oud zeiden nee tegen de oorlog. Bijvoorbeeld Hetty Bowder, 104 jaar jong. “Ik loop omdat ik geen reden kan zien om door te gaan  met doden.” Ze licht toe: “Ik heb gelopenop elke mars tegen elke keer dat wij ten oorlog gingen. Op mijn leeftijd is er niet veel dat ik kan doen, maar zolang mijn benen me kunnen dragen ga ik door met marcheren” (The Times online editie, gevonden via Marxsite).

Bijvoorbeeld Shanika, 16 jaar oud: “Ik ben nog nooit eerder op een demonstratie tegen de oorlog geweest, maar sommige van mijn vrienden wel. De regering heeft gelogen tegen mensen en gaat elke dag door met liegen, terwijl we nog steeds mensen doden daarginds” (Socialist Worker (UK) ).

Aan de kop van de demonstratie liep Joe Glanton, een korporaal. Hij komt voor de krijgsraad omdat hij weigerde terug te gaan naar Afhghanistan oals hem was bevolen. “Het is verontrustend om orders te weigeren, maar wanneer Groot-Brittannië Amerika volgt in doorgaan met oorlogvoeren tegen één van de armste landen ter wereld, dan heb ik het gevoel dat ik geen keus heb” (The Guardian, gevonden via Common Dreams).

Vredesdemonstraties als deze zijn hoopgevend – en hoognodig. Ook in Nederland. Want ook Nederland neemt aan deze verkeerde en uitzichtsloze oorlog deel. En er dreigt nog steeds gevaar dat Nederland daar na het aflopen van de huizige missie in Urugan nog mee doorgaat ook. Nee, deze oorlog verdwijnt niet vanzelf. We moeten hem laten verdwijnen.

Vrolijke kraakdemonstratie

Hoe vrolijk kan een mens op een regenachtige zaterdagmiddag worden? Zeer vrolijk. Althans, afgelopen zaterdag gold dat voor mij. Aanleiding tot deze vrolijkheid was een zeer geslaagde demonstratie vóór kraken. Tegen de duizend mensen, krakers en sympathisanten, voerden met deze betoging actie tegen het kraakverbod dat onlangs door de Tweede Kamer is aangenomen.

Heel veel hoeft er over het exacte verloop hier niet gezegd te worden. Het was een vrij lange tocht door de binnenstad, vrijwel onder gedoe met de politie zodat de volle aandacht bij de zaak zelf lag: de noodzaak en het nut van kraken, de opgewekte wil van mensen op te komen vóór het kraken, maar ook voor de alternatieve levensstijl die daar voor veel mensen mee samenhangt.

Pas tegen het einde was er een vleugje spanning, toen er opeens politiebusjes snel langsreden en agenten te paard voorbij kwamen galopperen. Plotseling stond er een ME-linie en was er een begin van een charge zichtbaar aan de flank van de actie. Ook aan de andere kant van de dmonstratie was  ME opgedoken. De aanleiding? Voor mij op dat moment onduidelijk, ik begreep naderhand dat mensen een kant op wilden waar het gezag ons niet wilde hebben.

Het politiegebeuren zag er op dat moment uit als combinatie van nervositeit en machtsvertoon. maar de spanning nam gelukkig snel af. Wat bij andere betogingen vaak gebeurt, namelijk dat veel demonstranten het opgefokte politiegedrag met eigen opgefokheid beantwoordden, dat bleef nu achterwege. Mensen bleven rustig en gingen opgewekt verder met de actie zelf, die niet zo heel lang erna op een veldje dichtbij het station werd afgesloten.

Opgewektheid typeerde de actie. Het was een stoet vol dansende en springende mensen, voor een flink deel meer een streetrave dan een ‘gewone’ demonstratie. Het strakke  groepsgewijs scanderen van leuzen – dat ik zo goed ken van acties waarin de Internationale Socialisten, die dáár goed in zijn, prominent aan deelneemt – ontbrak goeddeels, al werd af en toe wel “Idealen ontruim je niet, kraken gaat door!” geroepen – vooral hoorbaar waar mensen in groepsverband zo’n leus aanhieven. Iets méér leuzen, iets meer variatie erin, iets meer aandacht voor die kant van de actie, was welkom geweest. Zulke leuzen zijn niet alleen voor demonstranten zelf handvaten, ze maken vooral ook aan omstanders iets duidelijk. Maar het is een relatief detail.

Er was daarentegen wel een veelheid van borden en spandoeken, zo te zien vooral handgemaakt en soms erg mooi, te zien. Dat compenseerde het matige leuzen roepen. De foto’s hieronder geven een indruk. De kern van het thema werd duidelijk, vaak ook humoristisch, voor het voetlicht gebracht. Humor en vrolijkheid typeerden de sfeer sowieso. Dit zag er niet uit als een restant van een vrijwel verslagen beweging. Dit zag er uit als iets springlevends, iets met niet alleen een roemrucht en respectabel verleden van strijd, maar evenzeer met toekomst.

Het zag er ook niet uit als enkel of zelfs vooral een in zichzelf gekeerde scene. Het grimmige karakter, dat vroeger bij acties waarin krakers een grote rol speelde zo opviel, met de veelheid aan donkere kleding en eindeloze punkmuziek ontbrak vrijwel.  Ja, er was woede, en terecht. Dat bleek wel uit meegevoerde leuzen en zo. Maar het was geen woede uit plichtsbesef. Het was boosheid uit levenslust. Deze mensen hadden op een zeer aanstekelijke wijze plezier in wat ze – pardon, wat we – deden. En dat straalde de stoet dan ook uit. ja, mensen waren met zichzelf, met hun eigen ding bezig. Dat kun je ‘naar binnen gekeerd’ noemen, als je dat graag wilt. Maar het ding waar men mee bezig was, werd juist door de zo evidente lol van mensen, tegelijk gecommuniceerd naar iedereen die kon zien en/of horen. In al dat pleier was intussen steeds zichtbaar waar het om draaide: kraken heeft waarde, kraken is nodig, kraken gaat door.

Uit de muziek op de geluidwagens bleek eenzelfde soort vrolijkheid. Eerste nummer dat ik herkende toen de stoet liep: “Lust for Life”, van Iggy Pop. Dat zou zo ongeveer het motto van de demonstratie hebben kunnen zijn! Ja, een punknummer – maar ook een tamelijk bekend nummer, destijds in 1977 een hit (ik herinner me nog hoe Iggy Pop de studio zo ongeveer verbouwde tijdens een optreden in het toenmalige populaire programma Toppop…). Daarna: “Somebody to Love”, Jefferson Airplane, 1967 en een hippie-lied zonder weerga. Het werd nog gekker: “Ma Baker”, disconummer van Boney M. uit de jaren zeventig, “Tainted Love” van Soft Cell, “Le Freak” van Chic (ook weer stokoude disco), “These Boots Are Made for Walking” (Nancy Sinatra)… Allemaal nummers die je niet meteen met de kraakwereld of radicaal-links  in verband zou brengen. Maar ook allemaal nummers die veel omstanders herkend zullen hebben, en die de afstand tussen betogers en mensen erbuiten eerder kleiner dan groter zullen hebben gemaakt. En dat helpt.

Degenen die verantwoordelijk waren voor de muziekkeus hadden een groot gevoel voor ironische humor: veel van de genoemde titels zijn makkelijk op te vatten als ondeugende rebelse knipogen. These Boots Are Made for Walking (I’m gonna walk all over you)…  Ze hadden ook het inzicht om nu eens niet de smaak in het gemiddelde kraakpand of infocentrum tot uitgangspunt te maken, zoals in het verleden te vaak gebeurde op demonstraties. Die smaak is immers nogal anders dan die in de gemiddelde eensgezinswoning, en juist dat verschil via muziek benadrukken vergoot de afstand nodeloos. Maar daarvan was dus nu minder dan tevoren sprake. Verfrissend en vrolijkmakend. Zoals eigenlijk de hele actie.

Waren er geen minpunten? Zeker wel. De belangrijkste zwakte was de samenstelling van de betoging. Krakers natuurlijk, ik had ook de indruk dat er redelijk wat studenten (al dan niet zelf krakend) meededen. De kraakbeweging wás er, en ik vond het aantal van 1000 mensen heel behoorlijk (ik had enkele honderden mensen verwacht). Maar er waren zeer weinig mensen in georganiseerd verband van buiten de kraakwereld gekomen. Ik zag maar één linkse groep die georganiseerd zichtbaar actief was: een handvol mensen van de Internationale Socialisten (IS), met enkele borden en een stapel pamfletten over klimaatacties rond de top in Kopenhagen. Ik was erg blij dat de IS aanwezig was. Maar waar was Rood (SP-jongeren, zelf nog wel eens bezig met kraakacties)? Waar waaren andere uiterst-linkse groepen, Offensief, Rode Morgen, NCPN? Misschien heb ik ze over het hoofd gezien, de stoet was groot… maar ik let op zulke dingen. En waar was Dwars (GroenLinkse jongeren)? Dan heb ik het nog maar niet over zichtbare SP- en GroenLinkse aanwezigheid. OK, ik zag één iemand met een SP-tomaat en een button tegen hogere pensioenleeftijd. Maar onder georganiseerde aanwezigheid versta ik iets meer dan dat.

Ik zeg het maar eens hard. Vrijwel geheel links buiten de linksradicale, met kraken verweven, scene, heeft de krakers, en daarmee het kraken zelf, en daarmee een wezenlijk gevecht om woonrecht, in de steek gelaten. Verwijzingen naar de naar-binnen-gekeerdheid, het scene-krakter, van de kraakbeweging gaan minder dan ooit op. Ze kunnen gehanteerd worden als smoes om verstek te laten gaan, maar niet langer als serieus argument.

Alleen al het spandoek “mede mogelijk gemaakt door de kraakbeweging”,  dat vanuit de kraakbeweging al enige tijd wordt verspreid, laat juist een inzet zien van krakers om hun strijd nara buiten uit ter dragen, de relevantie ervan te laten zien. Dit spandoek hangt veelal op panden die via kraken voor sloop opf speculatie behoed zijn en inmiddels eene sociale en/ of culturele bestemming hebben gevonden. Ik vind het spandoek meesterlijk, en de verspreiding ervan heel verstandig en slim. Zoals ik eigenlijk de hele demonstratie vond getuigen van ene verstandige, slimme en vooral dus zeer vrolijke aanpak. Het is een vrolijkheid die links in de huidige moeilijke tijden zeer goed kan gebruiken.

Foto’s gemaakt door Peter Storm; gebruik ervan is prima, maar dan graag met vermelding van maker en verwijing naar dit weblog.

Dilemma opgelost, kraken gaat vóór

Eerder deze week schreef ik over het kraakverbod, en het doorgaand verzet ertegen. in dat verband noemde ik de demonstratie “Kraken gaat door!”, morgen in Utrecht. Toen schreef ik ook dat ik niet zeker was of ik eraan deel ging nemen. Er is immers op dezelfde dag ook een mars tegen klimaatverandering. Dilemma dus. Maar ik ben er uit. Ik ga naar de kraakdemonstratie.

Ja, het door mensenhanden catastrofaal veranderende klimaat is met gemak het meest dreigende probleem dat de mensheid bedreigt. Ja, actie op straat daartegen is noodzakelijk, de de klimaatmars verdient op zichzelf steun. En in de aanloop naar de top in Kopenhagen, waar ook grootschalige actie verwacht wordt, is de timing ook goed.

Toch ga ik, om een handvol redenen, naar de kraakdemonstratie.  Allereerst heb ik zoiets van “wie A zegt moet ook B zeggen”. Ik heb het kraakverbod herhaaldelijk gehekeld, de noodzaak van verzet beklemtoond, en er op gewezen dat juist solidariteit van buiten de kraakbeweging zelf belangrijk is. Welnu: ik ben zelf geen kraker, maar wel solidair. Ik hoor mijn eigen advies dus op te volgen, dus ik ga erheen.

Maar er zijn belangrijker redenen dan mijn eigen behoefte om consistent te zijn. De actie – de hele strijd tegen een kraakverbod – is van groot gewicht voor de opbouw van links verzet, vér buiten de kraakbeweging zelf. 

Het gaat sowieso om een wezenlijk recht: het recht op een dak boven je hoofd. Kraken betekent niet alleen huisvesting voor krakers zelf. Het betekent ook dat bezitters van panden rekening houden met de dreiging van kraken. Het maakt leegstand voor hen riskant, en dat betekent dat ze zich enigszins in moeten houden met eindeloos speculeren. De kans op kraak motiveert eigenaars ook om andere woningzoekenden goedkope woonruimte te bieden: zonder kraak geen antikraak. Als kraken effectief verboden wordt, komen niet alleen  krakers op straat, maar dan is ook de kans op woonruimte op anti-kraakbasis vrijwel verkeken. Een kraakverbod betekent meer woningnood. Het betekent dat slachtoffers van gedwongen huisverkoop, bijvoorbeeld dat gezin dat na DSB-narigheid in Breda via de kraakbeweging aan woonruimte kwam, nog minder kansen op huisversting krijgen.

Dat verbod mag er dus niet komen. De Tweede Kamer  heeft weliswaar ja gezegd, maar de Eerste Kamer nog niet. De strijd is dus niet beslist. Maar hij moet dan wel per direct met alle kracht gevoerd worden. Een soortgelijke nu-of-nooit factor is er met het klimaat veel minder, dat is op een heel ándere manier urgent. De strijd tegen klimaatverandering staat of valt niet met wat er tussen nu en een handvol weken gebeurt. De kraakstrijd mogelijk wél. Volgens mij betekent dat: naar die demonstratie morgen!

Er is meer. Kraken is niet alleen vechten voor een woning. Er is zoiets als een kraakbeweging. Daarbinnen zijn mensen actief die veel verder kijken, die zich inzetten voor een fundamenteel andere wereld. Vandaaruit zijn allerlei verwante initiatieven: weggeefwinkels, infocentra, ook podia voor kritische en alternatieve kunst. De politieke inslag van dit alles is veelal anarchistisch, en dat is in dit ordelievende landje eerder een pluspunt dan iets negatiefs. Maar wezenlijker dan die identiteit is het feit dat dit alles een soort van infrastructuur van radicaal-links activisme biedt. En dat gaat veel breder dan het anarchisme van veel krakers. Zonder kraakpanden en voormalige kraakpanden ook geen centra als ACU in Utrecht en (tot voor kort ) Hotel Bosch in Arnhem, noem het allemaal maar op. Valt dit weg, dan wordt héél links strategisch verzwakt, dan worden plekken vanwaaruit we onze acties kunnen organiseren weer schaarser, en duurder. Wie aan het kraken komt, die komt aan de speelruimte voor kritiek en verzet. En dat gaat héél links aan.

Dat betekent niet dat links kritiekloos meedoet met alles wat in krakerskringen wordt bedacht en gedaan. Het betekent  kritisch meedoen, niet klakkeloos meelopen. Zo is de gerichtheid van grote stukken kraakbeweging op de scene als bijna een eigen wereldje niet erg productief. En ook is de anarchistische politiek –  hoe welkom ook als tegenwicht tegen het oprukkend autoritarisme in dit land – bepaald niet probleemloos. En juist het feit dat het een politieke verzetsvorm in de marge van de maatschappij is maakt de beweging kwetsbaar.

Hoe kwetsbaar blijkt uit de houding van bestuurders en politie tegen kraak-gerelateerd activisme. Zo krijgen de organisatoren van de demonstratie van morgen ook allerlei beperkende eisen voorgelegd over de route. Daar zouden de autoriteiten minder makkelijk mee wegkomen als er bredere steun, groter draagvlak, rond deze demonstratie stond. En voor dat bredere draagvlak moeten krakers, maar juist ook niet-krakers uit de volle breedte van links, maar eens helpen zorgen, vind ik. Het gaat hier ook nog eens om ons demonstratierecht.

Maar het feit dat een deel van de kraakbeweging vooor deze marginale plek kiezen, maakt het des te urgenter voor andere delen van links om die marginaliteit te doorbreken – niet door met het vingertje naar die marginale krakers te wijzen, maar door zij aan zij met krakers aan acties deel te nemen. Dat laat in de praktijk zien wat er nodig is: een combinatie van breed en tegelijk radicaal verzet, voor het woonrecht van ons allemaal én voor een fundamenteel andere wereld. Daarom: kraken gaat niet alleen dóór. Morgen gaat kraken vóór.

Demonstratie “Kraken gaat door!”, Morgen, Utrecht, verzamelen 12.00 uur Mariaplaats, en dan 5 kilomoter strijdbaar lopen door de stad.

Vreeman, vertrek!

Ruud Vreeman, burgemeester van Tilburg, dient  onmiddellijk zijn functie neer te leggen. Doe hij dat niet – en tot nu toe weigert hij – dan dient de gemeenteraad hem te dwingen. Doet de gemeenteraad dat niet afdoende, dan wordt het tijd voor bewoners van Tilburg om de druk op te voeren – op straat.

Waar draait het om? Heel simpel. De gemeente Tilburg Tilburg nam deel an de verbouwing van de Midi-bioscoop tot een theater. Maar heel veel van wat er mis kon gaan, ging ook mis. Initiatiefnemer Arijan van Bavel (‘Adje’voor de kijkers naar Paul de Leeuw) trok zich terug, en kosten vielen veel hoger uit dan gepland. En daar ligt de kern: Vreeman was op de hoogte van die hogere kosten, en heeft de gekozen gemeenteraad daarover niet ingelicht. Dat betekent dat hij die raad niet juist heeft geïnformeerd. En hij erkent dat hij dat welbewust gedaan heeft. Hij heeft dus doodgewoon gelogen.

Daarmee zou de zaak bekeken moeten zijn, in zelfs de meest schamele democratie die Nederland is. Raadsleden zijn gekozen door ons. Zij controleren namens ons het bestuur. e kunnen dat alleen enigszins doen als ze van het bestuur alle relevante informatie krijgen, en als die informatie ook klopt. Is dat niet het geval, dan wordt controle – door gekozenen, namens ons – een wassen neus, en wordt het beetje democratie dat er is geweld aangedaan. SP-fractievoorzitter Veerle Slegers zegt het duidelijk. “Doordat de raad (…) buitenspel is gezet heeft de democratie zijn werk niet kunnen doen, vindt Slegers.” o is het. Niet voor niets heet het foutief inlichten van een gemeenteraar of een parlement een politieke doodonde. Op die doodzonde staat straf: aftreden.

Veeman denkt daar echter anders over, en hij voert een kwalijk argument aan. Hem is ter ore gekomen dat één raadslid, Hans Smolders, van corruptie verdacht wordt. Corruptie, zo gaat zijn ‘logica’ verder, gedijt als het bestuur zwak is. Als Vreeman de raad tijdig en juist had ingelicht, dan zou het College , het daadwerkelijke gemeentebestuur, ten val zijn gekomen (er zijn in het hele slepende Adje-drama al twee wethouders afgetreden). Een val van dat college betekent een verzwakking van het bestuur, en dus kansen voor corruptie. dat moest voorkomen worden, dus ‘moest’ Vreeman zijn relevante informatie wel onder de pet houden.

Het is op drie manieren een absurd verhaal. Onder wat voor bestuursverhoudingen ook wel of niet gedijt is om te beginnen hier totaal niet relevant. Corruptie dient, in het soort staat waarin Vreeman functionaris is, onderzocht worden door politie en justitie. Bij strafbare feiten volgt strafvervolging en straf, en dan vertrekt de dader natuurlijk uiit de gemeenteraad. De vraag of de gemeente intussen geleid wordt door een sterk of zwak bestuur is volstrekt niet ter zake. Dat is één.

Verder is een gemeentebestuurder die schermt met integriteit van het bestuur, pas geloofwaardig als hij zelf integer is. Liegen, ik stip het maar even vriendelijk aan, is niet integer. Een aantoonbaar liegende burgemeester is tegenover een wellicht (er is nog geen bewijs getoond!) corrupt gemeenteraadslid een nogal ongeloofwaardige tegenstander. Juist als je corruptie wilt bestrijden, moet je zelf onkreukbaar zijn, en dus: niet liegen. Dat is twee.

Kwalijker misschien nog is de gedachtengang zelf. Vreeman zegt in feite: democratie is belangrijk, maar bestuurbaarheid is nog belangrijker. Welnu, in een democratie maakt Vreeman niet uit of democratie ondergeschikt mag zijn aan wat dan ook. Die afweging maakt de bevolking, direct of indirect. Niemand anders. Als we toestaan dat bestuurders eigenmachtig kunnen beslissen dat democratie ondergeschikt kan worden gemaakt aan wat dan ook, is de democratie kapot. Dat is drie.

Hoe gaat het nu verder? De geemeenteraad heeft in meerderheid het vertrouwen opgezegd in Vreeman, de Brabantse Commissaris van de Koningin beraadt zich momenteel of hij mag aanblijven of niet. Ik snap niet dat daar méér dan 15 seconden over hoeft worden nagedacht. En ik snap evenmin waarom een gemeenteraad zelfs maar 15 seconden in overweging zou nemen om een ander besluit dan onmiddellijk vertrek van Vreeman te tolereren. Evenmin begrijp ik dat er nog één ambtenaar in het gemeentehuis bereid is ook maar een stap te etten die het werk van vreeman als burgemeester mogelijk maakt. Gemeenteraad en ambtenaren dienen die man gewoon te boycotten.

En bij een zelfs maar tijdelijk aanblijven van de man wordt het tijd dat bewoners van de stad zelf maar eens iets van laten horen. Een samenscholing voor het gemeentehuis, avond aan avond, met als eis: Vreeman, waar wacht je op? Als gekozen bestuurders niet opkomen effectief opkomen voor democratische controle, dan doen we dat wel weer zelf.

Onrust Noord-Brabant, staking Leiden

De gemeente Noord-Brabant gaat 340 van haar 1340 arbeidsplaatsen afdanken. Met deze aantasting van werkgelegenheid wil het provinciebestuur alvast vooruitlopen op dreigende bezuinigingen: de provindie verwacht in 2011 al 40 miljoen minder van het Rijk te krijgen, en er ligt ook een advies van de Raad voor de Financiële Verhoudingen waarin Noord-brabant zelfs 146 miljoen moet gaan bezuinigen (van de 600 miljoen die alle provincies samen moeten ophoesten).

Gedeputeerde  Thoon Essed (CDA) is al op bezoek geweest bij de Directie Middelen om te vertellen dat men het dara met de helft minder mensen moest doen. “Er wordt 25 procent van het werk uitbesteed en de overige 25 procent moet efficiënter.” Dat laatste komt doorgaans neer op harder werken, waarschijnlijk tegen hetzelfde salaris. En uitbesteden betekent naar alle waarschijnlijkheid dat hetzelfde wek gedaan gaat worden door personeel van particuliere bedrijven met slechtere arbeidsvoorwaarden. Dán immers is de provincie goedkoper uit.

Mensen die het te horen kregen waren niet blij. “Essed: ‘deze boodschap zorgde voor onrust.'” Dat lijkt me zeer terecht, en hopelijk wordt die onrust árbeidsonrust, stáken, tegen deze aanval op banen en arbeidsvoorwaarden. Elders in het land zien we daarvan een mooi voorbeeld.  “De vuilnismannen in Leiden zijn in staking gegaan.” Eerst wild, maar inmiddels met vakbondssteun. De eis: uitstel van verzelfstandiging van van afdeling Stedelijk Beheer van de gemeente.

Hoe dat precies werkt weet ik niet, deze verzelfstandiging. Maar doorgaans komt zoiets neer op, inderdaad, efficiënter werken op een (nog) meer commerciële basis. En dát komt doorgaans neer op: nog harder werken voor hóóguit hetzelfde loon.

Ziedaar de parallel met wat personeelsleden van gemeente Noord-Brabant boven het hoofd hangt. Stél dat zij aan de strijd van de vuilnislieden in Leiden moed en inspiratie kunnen ontlenen? Stél dat contact tussen beide groepen werkers en klein vuurtje van verzet iets groter kan maken? Het zou zomaar kunnen.