Terrorist overleden

zondag 1 juli 2012

Gisteren overleed Yitzhak Shamir op de leeftijd van 96 jaar. In tegenstelling tot veel andere leidende terroristen – bijvoorbeeld Shamirs collega Osama Bin Laden, afgeknald als een dolle hond, waarna zijn lichaam in zee werd gedumpt – stierf Shamir onder vreedzame omstandigheden, in een verpleegtehuis. Media bespraken zijn lange carrière, maar verhulden daarbij veelal de terroristische dimensie van Shamirs loopbaan – een dimensie die in de jaren veertig begon maar in de jaren tachtig als regeringsleider een tweede opvoering beleefde.

Nogmaals over de heisa rond Günther Grass

dinsdag 10 april 2012

Günther Grass is na het publiceren van een gedicht waarin hij kritiek levert op het beleid van de staat Israël, overladen met beschuldigingen van antisemitisme. Israël heeft hem de toegang tot het land geweigerd. En nu is ook een standbeeld dat Grass aan de stad Hannover had aangeboden beklad met de tekst “SS! Günni houd je muil!”, een kennelijke verwijzing vaar Günther Grass, die als jongeman van 18 aan het eind van de nazitijd even lid is geweest van de Waffen-SS. De kreet ‘antisemitisme! ‘is hier overduidelijk een manier om kritiek op de staat Israël te smoren; de verwijzing naar Grass’ oorlogsverleden is een hulpmiddel om hem als het ware ieder recht van spreken over dit onderwerp te ontnemen. Beschuldiging, met of zonder historische verwijzing vaan Grass’ verleden, zijn verwerpelijk, het betreft hier verméénd, geen werkelijk, antisemitisme, zoals ik onlangs al heb uiteengezet.

Vermeend antisemitisme en echt antisemitisme

donderdag 5 april 2012

Je hebt vermeend antisemitisme. En je hebt echt antisemitisme. De twee zijn als volgt uit elkaar te houden. Vermeend antisemitisme zie je in uitingen waar mensen meteen, bijna reflexmatig, het etiket ‘antisemitisme’  op plakken, omdat ze daarmee die uitingen meteen verdacht kunnen maken, de grond in kunnen boren en de kern ervan niet onder ogen te hoeven zien. Als er meteen luidruchtig wordt geroepen dat iets ‘antisemitisch’ is, dan is het heel vaak vermeend, geen werkelijk, antisemitisme. Werkelijk antisemitisme vindt doorgaans vrijwel onweersproken plaats: aanvallen op joden omdát ze joods zijn, maar waarvan die gerichte anti-Joodse dimensie stelselmatig wordt verzwegen, genegeerd, gebagatelliseerd. Helaas maken linkse mensen – waarvan je zou verwachten en hopen dat die beter zouden weten – zich aan dat negeren en bagatelliseren nog wel eens schuldig.

Israël: grootse protesten, grote tegenstellingen

zondag 7 augustus

Het waren grootse protesten, gisteren in Iraël, in wat we inmiddels vrijwel een volksopstand met revolutionaire implicaties kunnen noemen. En ze beginnen eindelijk, eindelijk meer aandacht van gevestigde media buiten Israël zelf te trekken. Niet alleen Aljazeera had een artikel erover, maar nu ook de Guardian. In Nederland meldde de NRC zich met een bericht en een achtergrondstuk voorzien van erg mooie foto. De NOS geeft een kort bericht over de acties. Intussen schrijven ook Volkskrant en Nu.nl dat premier Netanyahu een commissie ingaat stellen naar aanleiding van de, intusen dus ook gesignaleerde, protesten (Nu.nl had al twee eerdere brichten weten te produceren trouwens). Na drie volle weken is iets wat vrijwel op een nieuws black-out neerkwam eindelijk doorbroken. De gebeurtenissen zijn het waard. Hieronder meer over de acties van gisteren, maar ook indrukken van het actiekamp in Tel Aviv en observaties over de lastige aspecten die deze beweging ook kenmerkt en de keuzes die daarbinnen aande orde zijn.

Protest in Israël afschrijven is nalatig en dom

zaterdag 6 augustus

De protesten in Israël tegen de hoge kosten van levensonderhoud groeien waarschijnlijk vanavond naar een nieuwe climax. Op demonstraties worden meerdere honderdduizenden mensen verwacht. Studenten gaan medoen, maar ook vrouwen van politiemensen en van gevangenispersoneel die protesteren tegen de lagen lonen. Of we met deze beroepsgroepen – die betaald worden om een repressieve orde te bewaken waar het onrecht vanaf druipt – zo blij moeten zijn is iets voor een andere keer. De deelname van ook deze mensen tekent echter de breedte vande ontevredenheid. Maar het is niet enkel de breedte en de omvang van de protesten die ze grote betekenis geeft. De protesten winnen aan scherpte. Er komt onmiskenbaar een polarisatie op gang tussen het aanzwellende protest enerzijds, en alles wat rechts en nog rechtser is – regering, kolonisten, religieus recht en op een andere manier ook legertop – anderzijds. Wie zich als links beschouwt en deze beweging blijft negeren of als onbeduidende stribbeling binnen zionistische beperkingen afdoet, begaat een domme fout.

Grote protesten Israël hebben effect

zondag 31 juli

Opnieuw voerden vele tienduizenden mensen in Israël actie tegen hoge prijzen en neoliberale prioriteiten, met forse demonstraties in een reeks van steden. Volgens sommigen waren er meer dan 150.000 mensen op de been – en dat is een politiecijfer, kun je nagaan. Opnieuw deden gevestigde media in Nederland waar ze zo buitengewoon bekwaam in zijn: selectief zwijgen. Opnieuw zwijgt ook links vrijwel compleet, maar aan verandering daarvan wordt gewerkt. Intussen: ere wie ere toe komt: aan de protesten zelf, aan de talrijke deelnemers ervan. Wat feiten, cijfers en observaties.

Oorlogsdreiging, wederom

zaterdag 30 juli

Er dreigt weer eens een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten. Er zou wel snel een oorlog tussen de Israelische staat en de beweging Hezbollah in Libanon kunnen komen. Het heeft nut om eens wat van de ontwikkelingen in kaart proberen te brenegn. Dan overvallen de gebeurtenissen ons straks wellicht iets minder. Bovendien maakt een analyse van oorlogsgvaar in de regio ook de urgentie van solidariteit met protesten in het gebied extra duidelijk. Protesten zoals de heldhaftige en ongebroken Syrische opstand. Protesten ook zoals de indrukwekkende en snel uitdijende acties in Israël.

Protesten in Israël en de zwijgzaamheid van links

vrijdag 29 juli

Het zijn hoogst opmerkelijk gebeurtenissen, de protesten deze dagen in Israël. Opmerkelijk en hoopgevend. Eveneens opmerkelijk maar erg zorgwekkend is de reactie van vrijwel geheel links, in Nederland en daarbuiten. Die reactie komt neer op een vrijwel complete, dodelijke – vroeg of laat létterlijk dodelijke – stilte. Die stilte zal redenen hebben, maar dient met grote urgentie te worden doorbroken.

Pleinprotest van Spanje tot in Israël

woensdag 27 juli

Opm., vrijwel direct na plaatsing: dit stuk is geschreven voor de site van Doorbraak,  alwaar een geïllustreerde versie te vinden is, zoals inmiddels gebruikelijk 🙂

Meer dan twee maanden geleden begon in Spanje een reeks pleinprotesten, onder de leus “Echte Democratie Nu”. Binnen enkele weke vonden er soortgelijke acties plaats in een reeks andere landen, op kleine schaal ook in Nederland. In Griekenland werden pleinprotesten enorm van omvang; de acties verbreedden er het verzet tegen bezuinigingsbeleid dat tot dan toe vooral via vakbonden en vanuit radicaal-linkse, vaak anarchistische jongeren gevoerd werd. In Spanje groeide het protest rond verkiezingsdag 22 mei naar een – illegale – climax, en trotseerde een politieaanval in Barcelona op 27 mei. Daarna verspreidde het protest zich vooral in stadswijken, maar grootschalige manifestaties werden minder, en de aandacht in media verdween goeddeels. Maar afgelopen wekend was het pleinprotest nadrukkelijk terug op de voorgrond, met 30.000 mensen in Barcelona, en met een herbezetting van het Puerta del Sol in Madrid. Intussen is deze protestvorm overgenomen en ingezet in weer een heel ander land: Israël beleeft inmiddels al ruim tien dagen prachtige pleinprotesten tegen hoge huizenprijzen.

Revolutionaire golf bereikt Israël

zondag 24 juli

Wie had dát een paar maanden geleden kunnen vermoeden? De revolutinaire golf die doorAfrika, Europa en en vooral het Midden-Oosten rolt, heeft nu ook dat ándere contrarevolutionaire bolwerk in die laatste regio (het ene is Saoedi-Arabië) bereikt: de staat Israël. Ettelijke tienduizenden mensen demonstreerden afgelopen zaterdag in Tel Aviv tegen de regering-Netanyahu. Er zijn tenten, er waren botsingen met de politie. Eén van de leuzen: “het antwoord op privatisering? Revolutie”. Ook riepen sommige betogers de premier op dat hij maar beter kon gaan.