Hoogste tijd voor ‘asielextremisme’ ofwel solidariteit

woensdag 15 augustus 2012

Onderstaand stuk schreef ik voor de website van Doorbraak, waar het inmiddels al te lezen staat.

Een van de symptomen van diepe maatschappelijke crisis is het georganiseerde racisme waarmee zowel staten als politieke groeperingen de aandacht van sociale ellende afleiden, een zondebok aanwijzen en met een vertoon van krachtdadigheid “oplossingen” forceren – over lijken. We zien dat nadrukkelijk in Griekenland, maar ook in Frankrijk. En het ontruimen van kampen van actievoerende vluchtelingen in Ter Apel en Den Bosch past in ditzelfde hardvochtige patroon.

Amiens, uitbarsting van woede

dinsdag 14 augustus 2012

Rellende jongeren vochten afgelopen nacht met de politie in Amiens, Frankrijk. Een school ging in de fik, jongeren bestookten politie met vuurwerk en schoten hagel. De burgemeester van de stad: “het is jaren geleden dat we een nacht meemaakten die zo gewelddadig was als deze, met zoveel schade”. Opgetrommelde politieversterking bedwong de rellen, door middel van traangas en rubberkogels. Tot zover wat je een frontbericht uit de oorlog tussen jeugd en gezag zou kunnen noemen.

Groot-Brittannië, Frankrijk, Griekenland: verkiezingen versus bezuinigingen

donderdag 10 mei 2012

Onderstaand artikel schreef ik voor de website van Doorbraak, waar het ook al pronkt 🙂

Verkiezingen in drie landen maakten de afgelopen dagen duidelijk dat heel veel mensen boos zijn vanwege grof bezuinigingsbeleid, en zich tegen de zittende regeringen keren. Hier en daar lees je al dat het nu zo ongeveer gedaan is met ‘austerity’. Dat is, zacht gezegd, nogal voorbarig. De bezuinigingen zijn er niet gekomen omdat kiezers het wilden; het idee dat bezuinigingen nu verdwijnen nu kiezers het niet blijken te willen, ziet de werkelijke redenen – en de sterke machten – achter de bezuinigingen over het hoofd. Evengoed zijn de verkiezingsuitslagen in Groot-Brittannië, Frankrijk en vooral Griekenland belangwekkend genoeg om bij stil te staan.

De opstand van Melenchon, de opstanding van Galloway

vrijdag 6 april 2012

Zowel in Engeland als in Frankrijk vond onlangs een gebeurtenis plaats die parlementaire opties voor linkse en revolutionaire mensen onder de aandacht brengt, Ook revolutionairen die, net als ik, helemaal niets zien in welke parlementaire weg naar het morgenrood dan ook, kunnen van beide gebeurtenissen leren. Ze laten zien dat er brede woede leeft onder grote aantallen mensen, wegens bezuinigingsbeleid, oorlogspolitiek, racisme, Ze laten ook zien dat die woede nog altijd effectief benut kan worden en in parlementaire fuiken geloodsd kan worden. We zijn dus wederom gewaarschuwd: sociale radicalisering heeft niet automatisch vruchtbare uitkomsten.

Vermeend antisemitisme en echt antisemitisme

donderdag 5 april 2012

Je hebt vermeend antisemitisme. En je hebt echt antisemitisme. De twee zijn als volgt uit elkaar te houden. Vermeend antisemitisme zie je in uitingen waar mensen meteen, bijna reflexmatig, het etiket ‘antisemitisme’  op plakken, omdat ze daarmee die uitingen meteen verdacht kunnen maken, de grond in kunnen boren en de kern ervan niet onder ogen te hoeven zien. Als er meteen luidruchtig wordt geroepen dat iets ‘antisemitisch’ is, dan is het heel vaak vermeend, geen werkelijk, antisemitisme. Werkelijk antisemitisme vindt doorgaans vrijwel onweersproken plaats: aanvallen op joden omdát ze joods zijn, maar waarvan die gerichte anti-Joodse dimensie stelselmatig wordt verzwegen, genegeerd, gebagatelliseerd. Helaas maken linkse mensen – waarvan je zou verwachten en hopen dat die beter zouden weten – zich aan dat negeren en bagatelliseren nog wel eens schuldig.

Ruzie rond Armeense genocide – achtergronden

dinsdag 27 december

Er zijn van die conflicten waar je duidelijk een kant gelijk en de andere kant ongelijk kunt geven: de opstandigen in Cairo staan in hun recht, de militaire onderdrukkers verdedigen onrechtvaardigheid. Daar past stellingname en actieve solidariteit. En er zijn van die conflicten waarbij niemand gelijk heeft, waar geen van de strijdende partijen iets rechtmatigs voorstaat of verdedigt. De Eerste Wereldoorlog – landjepik tussen grote mogendheden, meer niet – is een klassiek voorbeeld ervan. Daar past afwijzing van het conflict zelf, en ondermijning van alle deelnemende partijen. En er zijn van die conflicten waarbij brokstukjes gelijk en ongelijk overal te vinden zijn, zonder dat je daarom echt een kant kunt kiezen.Daar past vooral het zoeken naar opheldering, het kritisch doorlichten van de argumenten en stellingen. Uit dat doorlichten kan dan wellicht alsnog een kant aan het daglicht gebracht worden: de onderkant, de kans wiens rechten en belangen altijd steun en solidariteit verdienen. Zóns soort conflict is de politieke rel die tussen Turkijke en Frankrijk is uitgebroken rond de zogeheten Armeense kwestie.

Griekenland! Frankrijk! Spanje! Nederland?

maandag 30 mei

Hoeveel mensen waren het er, op het Syntagmas-plein vandaag in  Athene? Dertigduizend, zoals een Griekse krant schatte – of honderdduizend, zoals sommigen volgens diezelfde krant dachten? Zelfs dat eerste getal is hoog, hoger dan de twintigduizend op de  eerste dag van deze inmiddels dagelijkse sit-ins in de Griekse hoofdstad. Met deze immense bijeenkomsten protesteren mensen tegen het politieke establishment, en tegen het bezuinigingsbeleid waarmee dit establishment de bevolking treft om banken, bedrijven en Europese regeringen tevreden te stellen. Ook in Thessanoniki was dergelijk protest. Het voorbeeld werd geleverd door de Spaanse protesten. Inmiddels heeft het protest in Griekenland de vorm aan genomen van een beginnende volksopstand.

‘Revoluties’ in Europa: volle kracht vooruit, sámen!

donderdag 26 mei

Het wordt nu toch wel hoog tijd dat ik iets schrijf om de golf van rebellie die vorige week eerst Spanje begon te overspoelen en inmiddels land na land bereikt. In Spanje riepen mensen een volle week lang om ‘Echte Democratie Nu’, bezetten tientallen pleinen, en volhardden in hun actie, ook tijdens 48 uur betogingsverbod wegens verkiezingsdag. Dat verbod hing samen met de ‘dag van bezinning’ die in Spanje volgens gewoonte aan verkiezingen voorafgaat. Briljant antwoord van demonstranten tegen mogelijk ingrijpen: “Val ons alstublieft niet lastig. We zijn ons aan het bezinnen”…

Frankrijk: groeiend protest tegen plan pensioenleeftijd

De confrontatie in Frankrijk tussen enerzijds de regering die de pensioenleeftijd wil verhogen, en anderzijds arbeiders en  jongeren die zich daartegen keren, groeit. Deze week zou wel eens beslissend kunnen worden, voor dat regeringsvoornemen voor een hogere pensioenleeftijd en voor de strijd ertegen. Sarkozy heeft nog eens duidelijk gemaakt dat die verhoging er komt. Stakingen, demonstraties en blokkades van allei groepen boze mensen zorgen voor een groeiende druk vanuit de bevolking tegen dat kwalijke voornemen.

We hebben intussen te maken met: een 48-uursstaking bij een kerncentrale; 1800 bebnzinestations zonder benzine, wegens bliokkades van raffinaderijen; vrachtwewagenchauffeurs in acties, met langzaam-aan-acties en deg rgelijke op de wegen; staklingen op het spoor, met uitval van de helft van de treinen; scholierenprotesten, met bijna 300 bezette scholen, en confrontaties op enkele plakken, waarbij de poltie traangas gebruikte. Dat is allemaal te vinden in hetzelfde Volkskrant-stuk dat melding maakte van Sarkozi’s houding.

Het gaat intussen dus niet langer enkel om steeds weer een ééndags-actie – al zijn die keer op keer ook indrukwekkend. Groepen arbeiders houden zelf bijeenkomsten waarin ze van dag tot dag besluiten of ze verder staken. Op deze manier beginnen stakingen van onbepaalde duur op gang te komen. Soms gaat het hier om openbare vergaderingen van leden van diverse vakbonden; maar er zijn ook openbare actiebijeenkomsten buiten die bonden om. Libcom heeft informatieve berichtgeving – met een wel iets te positieve titel, van een werkelijke algemene staking is vooralsnog geen sprake – , waarbij vooral ook in de commentaren veel belangwekkends te vinden is, over bijeenkomsten van arbeiders, acties van scholieren, en ook politiegeweld.

Arbeiders zijn duidelijk bezig de strijd zelf in handen te nemen, en niet te wachten op vakbondsbestuurders met hun neiging om de druk van actiedagen te benutten, niet om de pensioenleeftijdverhoging wég te staken, maar om een compromis met de regering te bereiken en hun gezicht als onderhyandelingspartner met de regering een beetje te redden. Dat die officiële vakbondsopstelling  geen recht doet aan de werkelijke belangen van arebviders, wordt steeds meer van die arbeiders in de praktijk duidelijk. Dat is een bemoedigende ontwikkeling.

Ook bemoedigend is de grote steun die acties onder de bevolking hebben. Jorge Martin heeft, in een artikel op de trotskistische website In Defense of Marxism, wat cijfers verzameld. Voor de landelijke actiedag die er aankomt, op 19 oktober,  spreekt 71 procent van de bevolking, 76 procent van de arbeiders in de particuliere sector, en 89 procent van arbeiders in openbare dienst, steun uit. En 54 ptrocent van de bevolking steunt het idee dat vakbonden het soort stakingsactie – niet helemaal een algemene staking, maar wel wekenlange stakingen in openbaar vervoer en andere openbare diensten – te houden waarmee in 1995 al eens een rechtse regering die aan het bezuinigen was geslagen, een nederlaag werd toegebracht.

De regering praat stoer, zoals uit de onverzettelijke toon van Sarkozy blijkt. Maar de protestacties beginnen de autoriteiten al tot noodmaatregelen aan te zetten. De NRC bericht dat Brice Hortefeux, minister van binnenlandse zaken, een crisisteam voor de brandstofvoorziening in het leven heeft geroepen. Meerdere ministeries werken daarin samen. Zoiets doen gezagsdragers niet als ze zich geen zorgen maken, als er geen crisissituatie is. De acties, kortom, hebben al stevig effect.

De komende dagen zullen veel duidelijk maken. Morgen dus wederom een actiedag: beide kanten in het conflict zullen met grote spanning kijken of de deelnemersaantallen groeien, en hoe het gaat met de actieve deelname in diverse sectoren van economie en maatschappij. De BBC gaf een lijstje van de eerdere actiedagen, met deelnemerscijfers volgens politie en volgens vakbonden. Dit zijn die data en cijfers (eerst de politiecijfers, daarna die van vakbondskant): 7 september: 1,2 miljoen ; 2,7 miljoen; 23 september: 997.000 ; 3 miljoen; 2 oktober: 899.000; 3 miljoen;  12 oktober: 1,2 miljoen ; 3,5 miljoen; 16 oktober: 825.00; 2,5 tot 3 miloen. Interessant is ook de geografische verspreiding van de acties. Le Monde kwam met een kaartje van Frankrijk, doorgelinkt door de NRC, met locaties en deelnemerscijfers van de diverse actiedagen per locatie. Daar is te zien dat er niet alleen in Parijs grote acties waren, maar bijvoorbeeld ook in Bordeaux, Toulouse en Marseille.

Het lijstje is interessant. Het laat zien dat de deelname hoog blijft, hoezeer de autoriteiten hun best doen om die de laagte in te schatten. Het laat ook zien dat de actiedagen steeds sneller op elkaar volgen, kennelijk vanuit de pogingen vanuit vakbonden om de woede van arbeiders bij te benen en aan het hoofd van de beweging te blijven. Enig zoekwerk leerde dat de actiedagen van de laatste weken ongeveer de omvang hebben van eerdere actiedagen, maar dan vooral van de wat grotere: een actiedag van vakbonden in januari 2009 kende bijvoorbeeld 2,5 miljoen deelnemers, eentje in maart 2009 pakweg 3 miljoen  (de politie sprak van respectievelijk1,1 miljoen en 1,2 miljoen deelnemers). De omvang van de huidige actiedagen is dus fors, maar niet uitzonderlijk. Het aanhoudend en momenteel escalerend karakter van de protesten maakt de huidige ontwikkeling wel tot aanzienlijk méér dan gangbare protestmanifestaties. Een mooie overwinning van de protestbeweging is, zoals het nu gaat, bepaald niet uit te sluiten.

Frankrijk: hoopgevende escalatie van protest

Eind september leek het erop alsof de vaart enigszins uit de arbeidersprotesten tegen een hogere pensioenleeftijd in Frankrijk was. Een actiedag, met stakingen en demonstraties, gaf niet veel groei in omvang te zien, er waren zelfs redenen om van enige terugval te spreken, al was het beeld niet eenduidig. Ik schreef daar destijds iets over. De strategie van een protest dat door vakbonden ingeperkt werd tot ééndagsactie na ééndagsactie, zonder nadrukkelijke escalatie, dreigde tot een impasse te leiden tegenover een regering die zich vastbesloten toonde om door te duwen. En ja, tegen ijzeren vastbeslotenheid is veel méér nodig dan af en toe een actiedag, hoe massaal qua deelname ook.

Intussen heeft het er veel van weg dat het tij aan het keren is, dat arbeiders de druk tegen de verhoging van de pensioenleeftijd stevig aan het opvoeren zijn. Op 2 oktober was er weer een actiedag, met demonstraties. het was geen doordeweekse dag, zoals eerdere actiedagen, maar een zaterdag. Er namen tussen de 900.000 (volgens het ministerie van binnenlandse zaken) en de 2,9 miljoen (volgens vakbondskringen) deel aan in totaal 230 demonstraties.

Dat bleek een opstap naar méér. Wederom een actiedag, nu op dinsdag 12 oktober. De politie kwam met 1,2 miljoen als deelnemerscijfer – een groei vergeleken bij de actie van 2 oktober, een groei ook vergeleken bij de actiedag van 23 september toen van politiezijde geschat werd dat er minder dan een miljoen mensen meededen. Stakingen waren, in metra, trein – en vliegverkeer, maar ook in de Eiffeltoren. Onheilspellend voor de regering, en hoopgevend voor ons: “voor het eerst  deden ook studenten en scholieren aan het protest mee.” Combinaties van jongerenprotest met arbeidersstrijd zijn eerder al eens uitermate effectief gebleken om regeringen verregaand in de problemen te brengen. Zeg ‘mei 1968’  in Frankrijk, en veel mensen weten wat je bedoelt.

Maar de escalatie bleek niet alleen uit deelname van nieuwe groepen aan de protesten. Het patroon van grootschalige maar in tijd vooraf beperkte actiedagen is bezig doorbroken te worden. Bericht op 13 oktober: “Een deel van het Franse spoorwegpersoneel  heeft woensdag besloten de staking tegen verhoging van de pensioenleeftijd voort te zetten.” Zo’n stap – uitbreiding van de stakingsstrijd van een groep arbeiders met een strategische positie in de richting van aanhoudend dóórstaken – was in 1995 onderdeel van de actiegolf die de toenmalige bezuinigingsregering in Frankrijk op de terugtocht bracht. Intussen was ook een 48-uursstaking in raffinaderijen begonnen.

Die laatste staking bleek na 48 niet voorbij, en er gebeurde meer. Een Volkskrantbericht van deze vrijdag was tekenend. Zo meldden vakbonden dat in alle 12 raffinaderijen wordt doorgestaakt. Actievoerders blokkeerden de toegangen tot raffinaderijen,er dreigden brandstoftekorten, de oproerpolitie maakte een eind aan sommige blokkades, maar elders kwamen weer nieuwe blokkades op gang. Er zijn ook blokkades van pijpleidingen naar vliegvelden bij Parijs. Intussen heeft een vakbond van vrachtwagenchauffeurs haar leden opgeroepen om ook te gaan staken tegen de pensioenplannen. Terzijde: vrachtwagenschauffeurs kunnen trouwens uitermate effectie blokkades organiseren, zoals ze bijvoorbeeld in 1996 eens hebben laten voelen. De stakingssstrijd tegen de pensioenplannen wordt grootschalig, ongrijpbaar, grimmig – en uiterst hoopgevend.

(bijgeschaafd en link toegevoegd op 16 oktober, 15.44)