Demonstratie tegen Israëlische aanvallen op Gaza, 3 januari Amsterdam

Israël wijst een bestand in Gaza van de hand. Het aantal door Israelische luchtaanvallen gedode Palestijnen nadert intussen de 4oo; er zijn 1600 gewonden – tegenover 4 door Palestijnse raketten gedode Israëli’s. Grondtroepen staan zo ongeveer paraat voor een invasie van Gaza.

Israël gaat niet uit zichzelf haar moord-operatie stopzetten – het zal hiertoe moeten worden gedwongen. Daarom is grootschalig en fel protest – ook hier in Nederland – van het grootste belang. Kom daarom naar de…

DEMONSTRATIE

Aanstaande zaterdag 3 januari

Stop de Israëlische oorlogsmisdaden tegen Gaza

Stop Nederlandse medeplichtigheid

Vrijheid voor Palestina

Tijd: 3 januari, 13.00 uur; plaats: Museumplein, Amsterdam

Zie de oproep op de websites van de Internationale Socialisten en van het Nederlands Palestina Komitee. Wees erbij!

Aanval op Gaza: Israël mág niet winnen, Israël gáát niet winnen

Israël gaat door met haar misdadige aanvallen op Gaza. Sterker: premier Olmert heeft gezegd dat de operatie “nog maar in zijn eerste fase” is. We mogen dus verwachten en vrezen dat het aantal slachtoffers – momenteel 350 dode Palestijnen, waaronder vandaag een meisje van 10 en een meisje van 12 jaar – nog veel verder zal oplopen. Het aantal Israëli’s dat door Palestijnse raketten werd omgebracht bedraagt dezer dagen welgeteld vier, waaronder een vrouw. Aldus de NRC vandaag.
Het is hetzelfde groteske verschil dat we al jaar na jaar zien in bezet Palestina – en even ter herinnering: héél Israël is feitelijk bezet Palestina. De Guardian gaf vandaag een overzicht van Israelische militaire operaties in Gaza Palestijnse raketvuur vanaf Gaza vanaf 2006. Dat raketvuur kostte 20 Israëlische mensenlevens. De Israëlische aanvallen kostten bij elkaar opgeteld  806 Palestijnse mensenlevens minimaal (inclusief de huidige aanvallen, die volgens deze krant al 360 doden veroorzaakten).
Je kunt daaruit afleiden dat het Israelische gedrag ‘disproportioneel’ is. Dat lees je dan ook her en der. Maar wie dat stelt gaat, zoals Anja Meulenbelt aangeeft, toch nog  mee  met de propaganda van Israëls leiders. Want feitelijk erken je dan dat Palestijnse beschietingen op zich een geldige  reden kunnen zijn om terug te schieten, maar dat Israël daarin veel te ver gaat. Maar Israël schiet niet terug. Israël saboteerde juist een bestand dat een half jaar van kracht was en dat tot drastische vermindering van geweld had geleid. Beide kanten schonden op kleinschalige wijze weliswaar het bestand – maar Israël voegde daar een grootschalige bestandsschending aan toe door de blokkade van Gaza niet op te heffen. En in november voerde Israël haar bestandsschendingen opeens op en vergrootte haar operaties. Dat Hamas weigerde het bestand vervolgens te verlengen en dat de raketbeschietingen weer toenamen, was een reactie op Israël’s provocerende opstelling. De Israëlische aanvallen zijn zozeer niet ‘buiten proporties’, ze zijn gewoon een vorm van misdadige agressie. Palestijnen hebben het volste recht terug te  schieten.
De situatie ziet er zeer somber uit. Toch kunnen we nu al vaststellen wat de vermoedelijke uitkomst gaat zijn, en die is niet totaal hopeloos. Israël kan honderden, duizenden Palestijnen doden, en het is daar volop mee bezig. Maar Israël gaat uiteindelijk deze operatie verliezen, net zoals Israël haar aanval op Libanon in 2006 in een nederlaag zag eindigen.
Dat begint al duidelijk te worden. De Israëlische regering roept dat er pas een eind aan de aanvallen komt als er geen Palestijnse raketten meer afgeschoten worden. Tot nu toe gaan die raketbeschietingen, juist als reactie op de Israëlische aanval, juist door. De Israëlische agressie werkt – als dat echt het oorlogsdoel zou zijn – dus eerder averechts.
Als het Israëls bedoeling is om Hamas – de democratisch gekozen regeringspartij in Gaza, laten we dat niet vergeten – te breken, dan is de kans op succes ook miniem. Juist nu staat Hamas weer in het middelpunt van verzet. Elke dag dat Hamas niet capituleert voor de staatsterreur van Israël, groeit haar prestige, onder Palestijnen, en onder de Arabische bevolking in het Midden-Oosten. En als er andere krachten naar voren komen, dan zullen dat eerder krachten zijn die radicaler (en hopelijk effectiever) zijn in hun verzet tegen de Zionistische staat dan Hamas. Israël roept met haar aanvallen vooral sterkere tegenkrachten tegen zichzelf op.
Als de bombardementen het Palestijnse verzet niet breken en Hamas niet kapot krijgen, dan staat het Israëlische opperbevel voor een vervelende keus. Stoppen en een nieuw bestand tolereren betekent een enorme afgang, net als na de Libanon-oorlog in 2006. Vroeg of laat zou Israël wel weer aanleidingen vinden, of organiseren, voor een nieuwe aanval. Maar in de tussentijd  is Israëls prestige opnieuw gedeukt.  En dit terwijl volgens bijvoorbeeld Trouw de huidige aanval op Gaza wel eens bedoeld zou kunnen zijn om dat door de nederlaag in Libanon zo gehavende prestige weer te herstellen met een harde militaire vuist. “Israël zoekt revanche in Gaza”, schrijft de website van die krant. Als dat inderdaad het oorlogsdoel is, dan is succes dus bepaald niet verzekerd.
Israël kan de impasse ook proberen te doorbreken met verdere escalatie: een invasie van Gaza, met troepen en tanks. Maar daarmee komen ze in een dichtbevolkt stedelijk gebied, propvol met woedende Palestijnen, snel in de problemen. Dan zou het aantal slachtoffers aan Israëlische kant wel eens snel kunnen oplopen vanwege Palestijnse guerilla-acties. En die Israëlische slachtoffers zullen dan soldaten zijn, en niet meer een handjevol burgers die vallen onder Palestijnse raketten. Het is één ding om grote aantallen troepen en tanks in het grensgebied met Gaza op te stellen, zoals al gebeurd is. Het is iets anders om ze daadwerkelijk in actie te brengen. Dat laatste belooft bepaald geen gegaranderd succes, verhoogt eerder de kans op een nieuwe mislukking.
Zo´n nieuwe mislukking is wenselijk, ja, hoognodig en terecht. De hoop en de inzet moet echter zijn om die mislukking enorm te bespoedigen, de druk op Israel geweldig veel groter te maken dan die nu is, zodat Israël haar terreur onmiddellijk stopt en niet pas na twee maanden en duizenden doden. Elke dag dat Israël in staat is om door te gaan om deze weg, vergt een onaanvaardbaar hoge prijs in mensenlevens. Deelnemen aan demonstraties, zoals die deze week gelukkig ook in Nederland gaan plaatsvinden, is wezenlijk onderdeel van het opvoeren van de druk.

Goed!! Solidariteitsacties met Gaza op komst, ook in Nederland

Goed!! Heel goed. Ook in Nederland zetten mensen protestacties tegen de Israëlische aanvallen op Gaza op. Die acties verdienen maximale bekendheid, ondersteuning en vooral deelname. Data en plaatsen: komende woensdag, 31 december, in Den Haag; en komende zaterdag  3 januari vermoedelijk in Amsterdam. Tijd en plaats worden nog bekendgemaakt.

Over komende woensdag lees je meer op de website van het Nederlands Palestina Komitee, en op Indymedia. Verzamelpunt: het Plein, bij de Tweede Kamer in Den Haag. Over komende zaterdag verwacht ik nel meer duidelijkheid, er circuleert een oproep om die dag te gaan betogen, waarschijnlijk dus in Amsterdam. Op de website van de Internationale Socialisten komt ongetwijfeld meer als er harde gegevens bekend zijn, dus is het zaak daar regelmatig te kijken (voor veel lezers van mijn weblog hopelijk een overbodige opmerking, zo’n kijkje mag best vaste prik zijn). Ook op mijn weblog  zal ik er dan melding van maken.

Wie intussen achtergronden wil over de verschrikkingen die Israel aanricht op Gaza, kan op twee weblogs terecht, en dan op meerdere artikelen. Goede documentatie over de gebeurtenissen zelf en de aanloop geeft Heathlander: op 27 december een stuk, op 28 decemer, en op 29 december weer een. Lenin’s Tomb heeft een tweetal waardevolle stukken analyse: eentje over de raketten die Palestijnen afvuren vanuit Gaza (het excuus dat Israel steeds gebruikt voor haar terreur); en eentje over het verhaal dat Hamas onderhandelingen totaal afwijst, een “mythe” zoals het stuk duidelijk maakt. Beide weblogs zijn juist ook waar het de Palestijnse vrijheidsstrijd betreft, van grote waarde.

Protesten tegen de Israëlische aanvallen op Gaza

Israëlische luchtaanvallen op Palestijnen in Gaza zijn ook vandaag voortgezet. De koude cijfers: minstens 280 doden, honderden gewonden, volgens de NRC, die eraan toevoegt: “Aan Israëlische zijde viel één dode”, slachtoffer van raketten die gisteren vanuit Gaza op Israël werden afgevuurd toen de Israëlische terreur al 140 mensenlevens had gekost. Dat is de hedendaagse wisselkoers: 280 Palestijnse levens tegenover één Israëlisch leven. Het is maar dat we het weten. Intussen treft Israël voorbereidingen om ook op de grond Gaza binnen te vallen.

Gelukkig zijn vrijwel onmiddellijk na het begin van Israël’s aanvallen protesten op gang gekomen. In mijn vorige stuk noemde ik al de pakweg 200 mensen die op de Dam stonden gisteravond. De Internationale Socialisten hebben een verslag met een filmpje erbij op hun website. In Parijs waren  volgens Nu.nl vandaag twee acties: 150 in het cemtrum, 1300 in het noorden van de stad. Nu.nl meldt ook actie in Londen, en de BBC heeft daar meer over: tegen de 700 actievoerders, Kensington Road tijdelijk afgezet, boze demonstranten botsten met de politie, dit alles dichtbij de Israëlische ambassade. Goed om te zien, zowel de omvang – op zeer korte termijn op de been gekomen – als de felheid van het protest.

In diverse landen in het Midden-Oosten waren grote protestacties. Ajazeera bericht erover. Palestijnse vluchtelingen en Libanezen hielden een sit-in in Beiroet. Tienduizenden mensen waren bijeen in de hoofdstad van Jemen, in een actie die steun had van regering en oppositie. In Damascus waren 5000 mensen de straat op gegaan, deels aangevoerd in bussen. Aljazeera oppert dat het hioer dan ook om een van regeringswege opgezette manifestatie ging. En inderdaad: Syrië is een dictatuur waar een betoging van 5000 mensen zonder regeringssteun en zonder pogingen van de politie om de zaak uiteen te drijven, vrijwel ondenkbaar is. dat wil echter ook niet zeggen dat de woede die mensen op zulke van hogerhand mogelijk gemaakte acties tot uiting brengen, niet echt en oprecht is.

 In Egypte zijn zéér veel mensen erg boos, getuige de protesten daar. Hossal el-Hamalawy. socialist en weblogger in Egupte, haalt een bericht van persbureau AFP aan. Dat stukje vermeldt 8000 demonstranten in Assiut, 3000 in Minya, 4000 in Alexandrië, 4000 op een actie in Cairo, 8000 op de Cairo Universiteit, en nog eens 5000 op een andere universiteit. In totaal 50.000 mensen die deelnamen aan protesten tegen de Israelische aanvallen op Gaza. En dit zijn naar alle waarschijnlijkheid géén door de regering verwelkomde acties, eerder het tegendeel. De Egyptische regering heeft immers vrede met Israël gesloten. Onder betogers mengt woede over Israels optreden zich met boosheid over Arabische regeringen die geen enkele vuist tegen Israël maken. “Waar is het Arabische leger?” stond op een spandoek, en betoigers eisten dat de Israelische ambassade gesloten zou worden.

We zien hier een sterke, snel opkomende solidariteitsbeweging, en dat is hoognodig. Hopelijk komt er snel meer actie, ook hier in Nederland. Als ik een demonstrratie-oproep zie die ook maar enigszins zinnig is, zal daar op dit weblog melding van maken.

Gaza: Israëlische massamoord vanuit de lucht

Israël is aan een nieuwe ronde oorlogsmisdaden begonnen op de Gaza-strook. hevige bombardementen en beschietingen met raketten kostten volgens De Volkskrant al aan zeker 195 mensen het leven, en het bloedbad vanuit de lucht gaat door. Volgens Aljazeera bedraagt het dodental trouwens al 220, en het aantal gewonden 700.

Israël verkoopt de nieuwe aanval als straf voor beschietingen vanuit de Gazastrook. Die nemen weer wat toe nu het bestand dat een aantal maanden van kracht was tussen hamas, de beweging die Gaza bestuurt, en Israël, is afgelopen. Maar het is onzin om de Israëelische aanval te legitimeren als vergelding.

Om te beginnen is iedere verhouding zoek. Er is echt een verschil tussen tientallen raketten afvuren die samen één iemand verwonden of doden enerzijds – of per raket al tientallen doden en gewonden veroorzaken. Een paar nieuwsberichten van de laatste week laten de echte dynamiek zien.

Op 21 december meldde de NRC de verwonding van één Thaise gastarbeider in Israël. Toen al beschoten Israëlische helicopters de Gaza en doodden één Palestijnse strijder, volgens het bericht. Op 24 december is het weer raak, zo valt in de NRC te lezen. Vijftien raketten afgevuurd op Israël – maar geen slachtoffers. En de Palestijnse acties kwamen ná een gewapende botsing tussen Palestijnse strijders en Israëlische soldaten. Israël gooide er vervolgens weer een hervatting van de blokkade van de Gazastrook tegenaan, waarmee de complete bevolking weer tot oorlogsdoelwit wordt gemaakt.  Het op deze wijze gijzelen van vele honderdduizenden mensen die geen kant op kunnen was en is al een oorlogsmisdaad, eentje die een nieuwe ronde misdaden aankondigde.

Zo werd het 25 december. “Israëlische leiders hebben de moslimfundamentalistische  Palestijnse organisatie Hamas gewaarschuwd het afvuren van raketten op Israël te stoppen”, aldus de NRC, die er bij vermeld dat er inmiddels 50 raketten vanuit Gaza op Israel zijn afgevuurd. Aantallen slachtoffers van die raketten worden niet genoemd.  En als er naast de Thaise gastarbeider meer gewonden en doden in Israël waren gevallen deze dagen, had de NRC, nauwkeurig als die geacht wordt te zijn, dat toch wel vermeld?

Op 26 december opent Israël even de grenzen van de Gazastrook voor humanitaire leveranties. Maar het NRC-bericht waaraan ik dat ontleen meldt ook weer Palestijnse raketbeschietingen. “Militanten lanceerden de raketten, die in het zuiden van Israel terecht kwamen. Niemand raakte gewond.” Vanwege beschietingen met veredeld illegaal vuurwerk waarbij tientallen explosies één iemand verwonden, begon Israël op 27 december met grootschalige bombardementen. Volgens deze logica mag de ME in Nederland op Oudejaarsnacht tegen vuurwerkgooiers optreden door met scherp te schieten en 195 mensen te doden. Nog wel meer trouwens, want het aantal gewonden door vuurwerk zal ongetwijfeld meer bedragen dan één.

Israël zegt nu openlijk dat het uit is op de val van Hamas. Dat betekent: de val van een in 2007 gekózen autoriteit. Wat je ook van Hamas denkt, dit Israëlische oogmerk typeert het volstrekt anti-democratische karakter van de Israëlische politiek.

Israël bestookt nu alles wat met het Hamas-bestuur te maken heeft. Als iemand dat een legitiem oorlogsdoelwit vindt – immers het zou niet gaan om burgers als zodanig – wil ik die graag uit de droom helpen. In Hamas-kantoren werken – zoals in regeringskantoren overal – niet in de eerste plaats gewapende strtijders, maar doodgewoon ambtenaren van alerhande soort. Het doden van ambtenaren met raketten is het doden van búrgers, moedwillig en moorddadig geweld, een oorlogsmisdaad.

Er valt veel meer te zeggen over de huidige massamoorden die Israël vanuit de lucht pleegt. Op het weblog Lenin’s Tomb is meer te lezen over de achtergronden. Hier hou ik het nu even kort. Het belangrijkste is nu: breed en fel protest. Daar is ook in Nederland een verheugend begin mee gemaakt. Al afgelopen avond stonden tweehonderd mensen op de Dam te protesteren tegen de Israelische luchtaanvallen, zo meldt De Volkskrant. Het Nederlands Palestina Komitee had daartoe een oproep gedaan. Hopelijk gebeurt er snel méér. En hopelijk zijn er dan meer kanalen in werking om daar achter te komen dan alleen Indymedia, waar ik vanmiddag een tweetal oproepjes vond. Een landelijke demonstratie binnen een dag of tien lijkt me geen onzinnig idee, en eerder mag beslist óók.

Kerst, waarom toch?! Feest, hoezo?!

Er schijnt feest op handen te zijn dezer dagen. Ik zie overal lichtjes die er anders niet zijn, de winkels puilen ut met echte of vermeende lekkernijen en mensen in lange rijen, iedereen wenst mekaar fijne dagen. Het schijnt vanavond te beginnen, maar het hoogtepunt komt morgen en overmorgen. Wat zou er toch aan de hand zijn?

Ik ben eens gaan checken of er deze dagen misschien beroemde mensen jarig zijn, of dat er belangrijke gebeurtenissen op deze data plaatsvonden die de om zich heen grijpende feestvreugde zouden kunnen verklaren. Laten we eens beginnen met 24 december.

Op 24 december 1865 werd, zo lees ik, de racistische beweging Ku Klux Klan opgericht in de VS. De jaren erop was deze bende verantwoordelijk voor de ene moord en lynchpartij na de andere op zwarte mensen. Vaak staken de in wit gehulde KKK-ers daarbij kruisen in brand. Lichtgevend, inderdaad. Maar toch nauwelijks een reden om ieder jaar voor om een kerstboom te gaan zitten zingen.

Op dezelfde dag, maar dan in 1907, werd I.F. Stone geboren.  ‘Izzie’ Stone werd zelfstandig en buitengewoon kritisch journalist, hield er vanaf de jaren vijftig een eenmanskrant op na, waarvoor hij zelf dag en nagcht onderzoek deed. De man is toch wel één van mijn helden. Vandaag de dag zou hij zonder twijfel enthousiast links weblogger zijn, vandaar dus ook. Zijn verjaardag wil ik graag vieren, desnoods met verlichting in merkwaardige naaldbomen, de man bracht werkelijk licht in de duisternis van Koude Oorlog en Vietnamoorlog.  Maar of dat de reden is dat zoveel mensen met zulke bomen en lichtjes in de weer zijn?

We gaan eens naar 25 december. Op die dag schijnt het feest zijn hogtepunt te bereiken. Er zal wel iets te vinden zijn wat dit rechtvaardigt. Laten we eens kijken.

Mensen zullen toch niet allemaal de sterfdag van soulzanger James Brown vieren?! dat zou ik tamelijk ziek vinden. De geboortedag van Muhammed Ali Jinnah, stichter van Pakistan dan wellicht? maar waarom zou dat zo’n aandacht krijgen wereldwijd? O, ik zie het al! We vieren de dood van Nicolae Ceausescu in 1989, voor een vuurpeloton gezet nadat een revolutie kort tevoren zijn scrhikbewind in Roemenië omver had geworpen. Dát zal het zijn! Of viert men de eerste opvoering van  het lied ‘Silent Night’ in 1818?

We kijken nog even bij 26 december ook, voor de zekerheid.  Op die dag, vier jaar geleden, begin een enorme vloedgolf, Tsunami, vele tienduizenden, uiteindelijk 230.000, mensenlevens in arme  landen weg te spoelen. Een datum van intense rouw dus, niet van feestvreugde. Op die dag, in 1991, doekte de Opperste Sovjet formeel de Sovjet-Unie op. Geen reden tot rouw gezien de rauwe  staat van dienst van het Stalinistische imperium, maar ook geen reden tot feestvreugde gezien het ellendige vervolg van de historie van de voormalige deelrepublieken in de jaren erna. Nee, dan zie ik een betere reden tot feestvreugde. Op die datum werden in de VS in 1969 de Knights of Labor, de Ridders van de Arbeid, opgericht, een voorloper van de vakbonden en daarmee een belangrijke pioniersorganisatie in de arbeidersbeweging in de VS. maar als dat de reden voor het feestgedruis is, waarom loopt juist het zakenleven – verklaard tegenstander van serieuze arbeidesbewegingen – dan voorp in d huidige feestvreugde?

Ik kom er niet uit hoor. Zou het dan toch gaan om die geboorte , meer dan 2000 jaar geleden, van een Palestijns verzetsstrijder die door het Romeinse  Rijk in samenspraak met de plaatselijke elite werd geëxecuteerd, door de ene stroming vervolgens, vrij irrationeel, tot Zoon van God werd uitgeroepen, door  een verwante stroming wel als profeet werd erkend maar, heel wat rationeler, niet als Gods zoon… en om wiens woorden sindsdien een vaak bloedig uigevochten interpretatiestrijd is blijven woeden onder veel van degenen die zich zijn volgelingen noemen? Ik mag hópen dat de mensheid ooit een betere reden voor een wereldwijd feest weet te vinden… en een betere manier om dat feest te vieren ook. Evengoed wens ik de lezers va dit weblog goede dagen en waar nodig, veel sterkte erbij.

Opmerking: De link naar de Daily Bleed , een alleraardigste website, vond ik via Jay’s Leftist end ‘Progressive’ Internet Resources Directory, een alleraardigste website.

Rusland: repressie en protest

Rusland is een autoritair geleide staat, verpakt als ‘democratie’. Verkiezingen kun je er niet echt ‘vrij’ noemen, oppositie krijgt systematische tegenwerking van staatswege, demonstraties door oppositiepartijen kunnen rekenen op verstoring door politie, gevestigde media steunen de zittende macht.

Zo kon Putin zich laten ‘kiezen’ na door zijn voorganger Jeltsin te zijn aangewezen, zo kon hij zelf zijn opvolging regisseren waarna Medvedev zich kon laten ‘kiezen’ tot president. Inmiddels wordt er een grondwetswijziging doorgevoerd die de ambtstermijn van de president van vier naar zes jaar verlengt. Maar die geldt nog niet voor de huidige president. Pas zijn opvolger mag zes jaar blijven – en heel veel mensen gaan ervan uit dat die opvolger Putin gaat heten.

Tegenkrachten tegen deze machtsvertoning zijn schaars, zwak en versplinterd. Regelmatig komen er TV-beelden langs waarin we mensen als Kasparov tenmidden van tientallen, soms een paar honderd medestanders, zien betogen. Even later voert de opoerpolitie tientallen van de demonstranten hardhandig af. Zo houden Putin en Medvedev d de oppositie kort en is de speelruimte voor protest beperkt. Wetgeving beperkt die speelruimte herhaaldelijk nog verder. Zo ligt er nu een wetsartikel op goedkeuring van het parlement te wachten. Daarin w0rdt de definitie van ‘verraad’ uitgebreid: contacten van kritici van de regering met mensen  of groepen uit het buitenland kan daar al onder vallen. “Daardoor wordt het voor politieke tegenstanders en maatschappelijke organisaties nog gevaarlijker kritiek te uiten op het Kremlin”, schrijft Trouw. 

Maar repressie is niet de enige reden waarom de staatsmacht zo stevig en onbedreigd lijkt te zijn geworden. Veel Russen zijn blij met de regering, omdat die na vijftien jaar toenemende chaos tijdens de omvorming van ‘communistische’ staatseconomie naar gedeeltelijke markteconomie een soort van orde heeft gebracht Maar die orde is pas echt aanvaardbaar geworden voor veel mensen omdat tegelijk de economie als kool ging groeien. Aan de eindeloze daling van de levensstandaard is de laatste jaren een eind gekomen, en zoiets tempert de onvrede. De machthebbers profiteren daar van.

Maar dit effect is kwetsbaar – en tijdelijk. De economische bloei is in hoge mate het gevolg van de grondstoffenprijzen die afgelopen jaren omhoog zijn gevlogen. Ruslands economie draait vooral op export van gas en olie: hoge olie- en gasprijzen deden de economie van Rusland dan ook opveren, en dat betekende dat straatprotest vooral een kwestie was van groepen intellectuelen en ondernemers die buitenspel stonden in de staat van Putin en Medvedev.

Dat zulke protesten zich ook als liberaal aandienden en Westerse steun kregen en daar ook zo ongeveer naar solliciteerden, maakte het voor Putin en dergelijke makkelijk om dit type bewegingen af te schilderen als halve landverraders en pionnen van het Westen. Bovendien heeft ‘liberalisme’, met haar voorkeur voor de vrije markt, in Rusland terecht een slechte naam: het is de drastische doorvoering van ee vrijemarkt-economie die tientallen miljoenen mensen in Rusland tussen 1989 en 1998 in diep armoede heeft gestort. Ook Rusland heeft een línkse, en geen louter liberale, oppositie nodig.

Maar er verandert iets, op twee fronten. De liberale oppositie lijkt iets te hebben geleerd, en aalsuiting te zoek bij problemen die juist arbeiders ondervinden. Maar vooral: de economie stagneert. Ook Rusland wordt door recesieverschijnselen getroffen. Zo plezierig als hoge grondstoffenprijzen eerst waren, zo funest is de daling ervan sinds afgelopen zomer.

Eerst de liberale oppositie. Op 13 december berichtte  De Volkskrant dat Garri Kasparov, ooit schaakkampioen, nu aanvoerder binnen de liberale oppositie, dat er een nieuwe beweging was opgericht. De naam ervan wordt Solidariteit, “net zoals de vakbond die in de jaren ’80  zorgde voor de ontmanteling van de communistische dictatuur van Polen.” In een toespraak tot honderd aanhangers zei Kasparov: “het is onmogelijk dit regime te hervormen”. Hij pleitte dan ook voor “ontmanteling” ervan.

Da liberale activisten als Kasparov de naam van een vakbond kiest voor zijn beweging is al tekenend. En Solidariteit was niet zomaar een vakbond. Op haar hpogtepunt in 1980-1981 verenigde Solidariteit bijna 10 miljoen arbeiders die via vakbondsstrijd het land op de rand van een arbeidersrevolutie brachten. Dat Kasparov zich met de naamkeuze laat associéren ,met deze traditie kan onbewust zijn, of enkel te maken hebben met het idee om het kremlin als opgeleukt communisme af te schilderen waartegen de klassieke Kouide-Oorlogsstrijd gevoerd  dient te worden. Maar het kan ook een stap zijn richting het op gang proberen te krijgen van een bredere massabeweging, waarbinnen belangen en aspiraties van arbeiders een groter gewicht krijgen. Met een economische crisis die doorwerkt, kunnen zo grotere groepen mensen in beweging komen.Mocht Kapsparov al deze dingen zelf niet wien, dan zijn er misschien mensen die hem eraan kunnen helpen herinneren…

Mensen in Rusland wachten intussen niet tot Kasparov het licht ziet. Hier en daar beginnen mensen al te protesteren tegen de effecten van de crisis. In Vladivostok bijvoorbeeld. Daar “heeft de oproerpolitie gisteren tientallen Russen opgepakt die demonstreerden tegen de verhoging van de importheffing op buitenlandse auto’s. In nog zeker tien andere steden vonden vergelijkbare protesten plaats”, aldus de NRC. Die importheffing is bedoeld om de Russische auto-industrie tegen concurrentie te bieden, en heeft verband met de grote crisis die juist deze bedrijfstak internationaal treft.

Radio Free Europe, in een artikel op haar website, geeft meer over onvrede en protest.  “In Ishevsk, in Centraal-Rusland, gingen op 15 december zo’n 2000 mensen de straat op om te protesteren tegen stijgende kosten voor huisvesting en andere voorzieningen”, zo staat daar te lezen. “Stijgende inflatie, en plannen om de tarieven voor thuisverbruik van aardgas en de treintarieven te verhogen, kunnen eveneens het publiek doen ontvlammen.”

Ook opiniecijfers, genoemd in hetzelfde artikel, wijzen in de richting van wijd verbreide onvrede:  “Een opiniepeiling (…) geeft aan dat 39 procent van de Russen ntevreden is met de regering, terwijl dat in in sommige industriestreken zelfs  oploopt tot 54 procent.  Hetzelfde onderzoek vond dat 20 procent bereid is deel te nemen aan stekingen of demonstraties, terwijl 2 procent zegt dat ze dat al hebben gedaan.”

Protest heeft in Rusland dus weinig speelruimte vanwege de machthebbers, maar veel draagvlak en steun onder grote aantallen mensen. Dat is een explosieve combinatie die de relatieve rust in Rusland wel eens snel tot een eind kan doen komen. Ongetwijfeld zijn er onder de boze arme Russen ook mensen die de gebeurtenissen in griekenland met grote, hoopvolle aandacht volgen.

Over Doorbraak, een interessante linkse groep

Doorbraak is een relatief nieuwe organisatie aan de linkerkant in Nederland. Het is een groepering die deels wortelt in de antiracistische organisatie De Fabel van de Illegaal, die al vele jaren strijd levert tegen racisme en migratiebeperking, en voor de rechten van vluchtelingen, of ze nu binnen de regels van de Staat der Nederlanden vallen of niet. Ze levert haar  bijdrage mede via het gelijknamige blad, en via brochures waarin ze ingaat op vaak onderbelichte aspecten van rechts, uiterst rechts en racisme in vele varianten.

Doorbraak is kennelijk iets breder en activistischer van opzet. Op haar website valt te lezen dat Doorbraak “streeft naar een rechtvaardiger wereld” en daarbij haar “inspiratie (haalt) uit de strijdbare traditie van socialistische bewegingen. (…) Doorbraak wil linkse  “allochtonen”en “autochtonen” bij elkaar brengen , en politiek ondogmatisch voortborduren op  de beste ideeeën en praktijken van uiteenlopende linkse stromingen. Wij strijden samen voor socialisme va onderop, en dus voor gelijke rechten voor iedereen en open grenzen, want de wereld in van iedereen.” Dat zijn doelstellingen die me aanspreken. Wat me tevens aanspreekt is dat Doorbraak het niet laat bij doelstellingen: de acties die ze hielp opzetten tegen Verdonk en haar Trots Op Nederland-cirkus, zoals bijvoorbeeld in Leeuwarden,  lieten dat zien.

Dat Doorbraak één van de twee groeperingen is die in de rubriek ‘Linkse groeperingen’ op mijn weblog een plekje heeft gekregen, is geen toeval. En ik heb  mensen van Doorbraak  aan de slag gezien op twee mooie informatiebijeenkomsten in Tilburg, door Doorbraak samen opgezet met de AntiRacismeGroep in die stad. Daar lieten Doorbrakers zich kennen als serieuze en tegelijk vriendelijke mensen: ze weten waar ze het over hebben, én ze zijn bereid dat rustig uit te leggen, met hun oren open voor de argumenten van anderen. Dat één van hen ook nog eens een hele goede vriend van me is, helpt natuurlijk mee.

De aanpak van Doorbraak heeft echter ook zo zijn beperkingen. Doorbraak wil een socialistische organisatie zijn, maar beperkt haar prioriteiten in sterke mate tot de strijd tegen racisme, de rechten van vluchtelingen en migranten, en de positie van de onderkant van de arbeidersklasse, en dus niet de klasse als gehéél. Als tactische keuze is dat verdedigbaar. Als lange termijn strategie om een socialistische maatschappij dichterbij te brengen is het te beperkt.

Om steun voor zo’n omwenteling te werven zul je immers overtuigende antwoorden én praktijken moeten ontwikkelen over de hele breedte van onderdrukking en uitbuiting die het huidige systeem ons dagelijks te bieden heeft. van een socialistische organisatie verwacht ik een stellingname als de VS weer een land binnen valt, als het financiële systeem crasht, als buschauffeurs wekenlang staken of als de Griekse jeugd het land met een opstand op zijn kop zet.

Dat ik ook Doorbraak niet zag op de solidariteitsdemonstratie met de opstand in Griekenland, vond ik zuur, maar ik snap dat prioriteiten en menskracht zoiets soms beletten. Dat er over de Griekse toestanden zelfs niet wordt gespróken door Doorbraak – getuige haar website – vind ik ernstiger. Niet alleen zijn de Griekse gebeurtenissen misschien voor links wel de meest hoopgevende zaak van heel 2008. Ook de thematiek waar Doorbraak sterk in is speelt in Griekenland een flinke rol – groepen arbeiders helemaal aan de onderkant, en vooral ook de deelname van groepen migranten aan het verzet, laten dat zien. Dat laatste blijkt uit de verklaring die ene groep Albanese migranten in Griekenland naar buiten bracht en aan actievoerende studenten uitdeelde. Het is te vinden op het onvolprezen Libcom.org, onderaan berichtgeving over acties aldaar op 15 december. Maar breder: een links dat de solidariteit met de ontluikende revolutie in Griekenland laat liggen, is een nodeloos zwakker links, en helaas geldt die kritiek ook voor Doorbraak.

Terug naar het algemenere verhaal. Het kapitalisme is een totaliteit, geen optelsom van vervelende structuren en verschijnselen. Het alternatief tegenover dat systeem is óók een totaliteit, zij het dan een totaliteit-in-wording. Eén of enkele aspecten eruit lichten om aan te pakken, kan als tactiek soms nodig zijn, maar als strategie en algemene aanpak is het naar mijn idee verkeerd. Ik vermoed dat individuele leden van Doorbraak dat ook wel zien, maar in de praktijk van Doorbraak en in de artikelen die de groep on-line zet zie ik dat te weinig terug.

Dit heeft wellicht ook te maken met haar ideologische houding: putten uit diverse linkse tradities. Zowel anarchistische als marxistische elementen zijn waarneembaar. Met de uitspraak: “Om de maatschappij te kunnen verbeteren hebben we macht nodig. Onze nieuwe organisatie moet naar buiten toe sterk en doortastend zijn om veranderingen te kunnen verwezenlijken”, plaatst de groep zich nadrukkelijk niet in de klassieke anarchistische traditie: anarchisten verfoeien “macht”. Met de uitspraak “Intern moeten we een basisdemocratische structuur opbouwen, waarin strijdbaarheid en verantwoordelijkheid centraal staan en waarin we kameraadschappelijk en zorgzaam met elkaar opgaan. Dus alvast leven zoals we willen dat mensen zouden leven in de samenleving waar we naar streven” zien we echter weer veel meer verwantschap met een anarchistische aanpak: in het hier en nu al beginnen met leven-in-vrijheid. Zelf denk ik dat dit principieel onmogelijk is: we kunnen niet wéten hoe leven-in-vrijheid er werkelijk uitziet, en onze wil is mede gevormd door leven in de huidige ónvrijheid. En ik mag hópen dat het leven in vrijheid er veel en veel aantrekkelijker en vrijer uitziet dan het leven in zelfs de meest inspirerende linkse organisatievorm dan ook.

Ik denk dat links haar handen vol zou moeten hebben aan de vervanging van de bestaande orde en ruimte winnen voor een vrije en solidaire maatschappij. Vooruitlopen en alvast doen alsof we stukjes van zo n nieuwe maatschappij in de praktijk kunnen brengen is naar mijn idee een illusie, en een illusie die niet ongevaarlijk is.

Opvallend is ook dat Doorbraak zich over het héle proces van maatschappijverandering maar spaarzaam uitlaat. Gaat de wereld veranderen doordat Doorbraak en verwante groepen groeien, steeds meer impact krijgen en een omwenteling doorzetten? Is, met andere woorden, de organisatie van radicaal-links zélf de kern? Of is radicaal links slechts een onderdeel van iets groters? Is er wellicht een klasse die capabel is/ kan worden, en daar belang bij heeft om, de maatschappij radicaal om te wentelen? Staat links centraal, en moet links steun zoeken? Of staat de arbeidersklasse centraal en dient links de kracht van die klasse uit alle macht te helpen opbouwen? Die tweede, klassiek marxistische, opvatting ontbreekt bij vrijwel geheel radicaal- en revolutionair links, en als ouderwets marxist kan ik dat alleen maar spijtig vinden. Voor werkelijk socialisme van onderaf is niet de basisdemocratische structuur van links, maar vooral de activiteit van arbeiders zelf – waar ze ook precies wel en niet bij aangesloten zijn – wezenlijk. Ook bij Doorbraak zie ik deze klassiek marxistische kijk maar fragmentarisch terug, en voortdurend in spanning met andere, bijvoorbeeld meer naar het anarchisme neigende opvattingen. Wat er positief als ondogmatisch uitziet, heeft een keerzijde: gebrekkige consistentie.

Het neemt allemaal niet weg dat Doorbraak als organisatie wat mij betreft dus positieve waardering verdient. Mijn kritische kanttekeningen zijn bedoeld om dingen te helpen verbeteren, en niet om af te breken. Ik ga er daarom nog even mee door, want het bovenstaande is ontstaan als inleiding voor een artikel over de opvattingen die Doorbraak heeft over de radicale politiek Islam. Daarin zie ik problemen, en dat hoop ik binnenkort nader uit te werken. Wordt dus weer eens vervolgd, maar ik weet nog niet wanneer…

Bij de dood van de Nederlandse sergeant Mark Weijdt

Mark Weijdt, Nederlands sergeant, 24 jaar jong, is vanmorgen in Afghanistan om het leven gekomen. Hij liep op een bermbom. Hij is daarmee slachtoffer geworden – slachtoffer van het hardnekkig verzet van gewapende groepen,allemaal in mediea bijeengeveegd onder dat etiket ‘Taliban’. Maar vooral slachtoffer van een politiek van Westerse landen om een land binnen te vcllen, te bezetten en te verbouwen naar eigen belang en inzicht. De Nederlandse regering heeft Mark Weijdt gestuurd. De Nederlandse regering heeft hem daarmee naar het gevaar van de bermbommen gejaagd.

De dood van de sergeant komt na een aantal weken waarin de Westerse bezetting in Uruzgan enige vooruitgang leek te boeken. “De slagkracht van de  Taliban in Uruzgan heeft ernstig te leiden onder het uitschakelen van veel van hun leiders. Door het zwakkere leiderschap zijn de tegenstanders van de Nederlandse troepen  minder goed in staat om gecoördineerde acties op te zetten”, aldus Peter van Uhm, de Nederlandse commandant, volgens De Volkskrant op 11 december.  De NRC berichtte op 18 november dat hulporganisaties sinds enige tijd weer in Deh Rawood durven werken, nu het daar “relatief rustig” is geworden. Eerder was juist Reh Dawood de plaats waartegen strijders een grote aanval hadden opgezet. De dood van Mark Weijdt laat zien hoe fragiel de versterking van de bezetting – want dáár gaat deze ‘vooruitgang’ in de kern over – feitelijk is.

De vooruitzichten blijven voor de bezetting dan ook in de kern ongunstig. Een handvol achtergrondartikelen maken duidelijk hoe sterk het gewapend verzet staat, en hoe onwaarschijnlijk het is om dat verzet echt te breken. Ik licht er ééntje uit, afkomstig uit de NRC: “De Talibaan vallen niet te verslaan”, heet het, verschenen op 29 oktober. Daarin komt Jason Burke, buitenland-correspondent van the Observer aan het woord. Hij sijst erop dat de Taliban gene buitenlandse indringers zijn, maar een uit Afghanen -met name patthanen – bestaande, in Afghanistan gewortelde, beweging. Hij laat ook zien wat veel Afghanen ertoe brengt om, zonder enthousiasme maar weloverwogen, de voorkeur te geven aan de Taliban boven de machthebbers en hun Westerse steunpilaren. “Voor veel mensen zijn ze de minst slechte keuze. Die keuze gaat tussen geen ontwikkeling en enige veiligheid, of geen veiligheid en de vage hoop op ontwikkeling op een niet nader aangeduid moment. Aangezien ze de Talibaan kennen, en zij met hun wapens in hun dorpen zijn, ligt de keus van de gemiddelde dorpsoudste voor de hand.”

Volgens Burke “verdedight de coalitie een regering die weliswaar wordt geleid door de Pathaan Hamid Karzai,  maar die locaal gezien wordt als ondoeltreffend én als een stroman van het Westen”, hetgeen “een groot legitimiteitsvraagstuk” inhoudt. Burke bespreekt ook mogelijke uitkomsten van het conflict, maar die zijn hier minder belangrijk. Wat ik eruit wil lichten is het inzicht dat het simpelweg verslaan van de Taliban een onhaalbare kaart is.

En het is wat mij betreft ook een onwenselijk doel. Het is principeel verkeerd om gewapenderhand een ander land je Westerse wil op te leggen. Het verzet tegen de Westerse bezetting, óók tegen de Nederlandse militaire macht ter plekke, is in de kern legitiem verzet. De enige goede manier om ervoor de zorgen dat Mark  Weijdt de laatste Nederlandse militair is die daar sneuvelt is: onmiddellijk de Nederlandse troepen terugtrekken uit Afghanistan.

“Griekenland is overal”: impressies van solidariteitsdemonstratie Amsterdam

De solidariteitsdemonstratie met de opstand in Griekenland, afgelopen donderdagavond, bracht rond de 200 mensen op de been en is wat mij betreft tamelijk succesvol verlopen.

Bij het begin van de actie…

Geld voor de bankiers, kogels voor de jeugd...

Smeris, zwijnen, moordenaars...

Zet je TV uit - bewustzijn wordt op straat gebouwd...

Het was een lange wandeling: van het verzamelpunt op het Spui, zogzaggend door de binnenstad naar het Griekse verkeersvureau, en vervolgens naar het hoofdbureau van politie, om te eindigen bij kraakcafé en actiebolwerk Vrankrijk.

Maar voor we gingen lopen werd er eerst verzameld, waarna spandoeken werden ontvouwd en een tweetal toespraken werden gehouden: één door een Griekse jongeman, die uiteenzette waar de strijd in Griekenland zich tegen richtte, en opriep tot solidariteit; en één door een Nederlandse activiste, die een vertaling van een deel van een vlammende verklaring voorlas van arbeiders die een gemeentehuis in Aghos Dimitros bezetten: “Wij zijn in burgeroorlog met de fascisten, de bankiers, de staat en de media die een gehoorzame maatschappij willen” (ik vertaal nu even zelf van de Engelstalige tekst die op Libcom.org te lezen staat). Biede toespraken werden op diverse plekken onderweg herhaald, onder meer bij het Griekse verkeersbureau.

De demonstratie was levendig, al zakte het scheeuwen van leuzen op een gegeven momentt een beetje weg, waarschijnlijk vanwege de vrij lange route, ook over wat stillere straten. Een enkel rotje deed de in tweevoud opgedraafde politie-te-paard eventjes schrikken. Maar de actievoerders brachten hun – en mijn 😉 – strijdlust overwegend op vreedzame wijze tot uiting.

Daar droeg de massieve politiemacht overigens niet bepaald toe bij. Eerst twee politiebusjes, later zelfs vier, deels met ME-ers in oorlogstenu gevuld. Twee agenten te paard. Een handvol platpettige dienders – met knuppels zeer zichtbaar. en een onopvallend-opvallend groepje agenten in burger dan bot grijnzend dan wel met verveelde koppen meeliep; ik vermoed een arrestatieteam.

Nadat bij het politiebureau een Griekse man de namen en omstandigheden had voorgelezen van door politie in Griekenland omgebrachte mensen – actievoerders, maar ook migranten en wilekeurige, van een klein vergrijp verdachte, mensen – ging de tocht verder. Op de Rozengracht wilde de politie dat we de stoep op gingen; een agent te paard ging in de demonstratie rondhobbelen, tot ergernis van demonstranten. De politiebusjes reden u pal naast ons, het leek erop of ze ons in wilden sluiten en iets van een confrontatie wilden uitlokken.

De kopgroep van de demonstratie – een hecht opererende groep anarchisten, voorzien van spandoek – reageerde briljant: we doken snel een zijstraat in, de groep zorgde ervoor dat iedereen snel meekwam – en de politiebusjes konden niet meer naast ons rijden. Vier busjes achter een optocht in een smal straatje achter ons aan zijn nauwelijk indrukwekkend, en veel minder bedreigend dan vier busjes vervaarlijk vlak náást een demonstratie op een brede weg. Ik vond dat deze groep anarchisten hier leiding gaf, op een effectieve, overtuigende en doortastende manier. Ze gaven er blijk van dat ze zich verantwoordelijk voelden voor de goede afloop van de héle demonstratie, en opereerden als de daar noodzakelijke voorhoede die ze in woorden weigeren te zijn maar in daden soms des te meer.

Na deze prachtige beweging werden de leuzen weer feller en de sfeer leefde op. In uitstekende stemming kwamen we na uitvoerig gezigzag bij Vrankrijk aan, vanwaar ik samen met een kameraad vrij snel richting station ging, om weer naar huis te gaan.

Hoe wwas de samenstelling van de demonstratie, en wat voor geluiden leverden de verzamelde kelen op? Ik zou zeggen: pakweg de helft Griekse jongeren. Zij zorgden ervoor dat we  niet vergaten wat de aanleiding was: “Alexis in Greece – killed bij the police”. verder riepen ze veel prachtige klinkende Griekse leuzen, waaronder “Smeris, varkens, moordenaars” in het Grieks. Dat weeerklonk ook herhaaldelijk in het Engels: “Cops, pigs, murderers”.

De rest van de demonstratie bestond naar mijn idee, voor een fors deel uit mensen van de autonome/ anarchistische beweging in Nederland. Die legt eer in met demonstraties als deze, en in het bewegen op straat in situaties die makkelijk op rellen kunnen uitdraaien, zijn veel van deze mensen briljant. Weet je bijvoorbeeld wat je moet doen om een agent-te-paard snel te doen vertrekken? Groepsgewijs op en neer gaan sprringen! Binnen de kortste keer hobbelde het arme dier weg, met berijder en al.

Maar de anarchistische insteek van veel demonstranten was ook een grote beperking. Een aantal leuzen als “No Justice, No Peace, Fuck the Police” en “No nations, No Border, Fuck Law and Order” zijn logisch en juist , gezien de moorddadige aanleiding van zowel het protest in Griekenland als de solidariteit hier. Maar “Vuur en Vlammen voor Elke Staat” en “Leve de Anarchie” lijken mij niet de leuzen die het meest geschikt zijn om grotere groepen  van ook niet-anarchisten aan te moedigen mee te doen.

Sowieso was het anti-politiegeluid wel erg overheersend. En het voelt wat onwezenlijk om tegenover agenten in Amsterdam “Cops, pigs, murderers” te roepen. in de kern is het wáár: de politie is er om de orde – die van hogerhand – te handhaven, tot de dood – ónze dood – erop volgt. Dat in Nederland het aantal dodelijke slachtoffers van politiegeweld heel klein is, komt niet omdat de politie principieel anders is dan in Griekenland, maar omdat er in Nederland minder verzet is dat hardhandig neergeslagen ‘moet’ worden. Punt is alleen dat je een leus waarmee je de politie standaard als moordenaars wegzet aan mensen buiten het radicaal-linkse wereldje vrij moeilijk uitgelegd krijgt, en dat daarmee uitbreideing van het protest niet echt wordt gediend.

Belangrijker is wellicht wat ontbrak. De revolte in Griekenland gaat niet alleen tegen de politie. Minstens zo belangrijk is de armoede en uitzichtsloosheid van veel jonge arbeiders, met of zonder werk, en van veel scholieren en studenten die een grimmige toekomst wacht. Deze sociale drijfveren werden nadrukkelijk wél benoemd in de toespraak van de Griekse man aan het begin en later. maar ik had de indruk dat voor veel van de Nederlandse actievoerders het anti-politiesentiment boven zo ongeveer alles ging, en dat vind ik een versmalling van thema die niet helemaal gezond is. Overigens valt me dat met demonstraties die vanuit de anarchistische/ autonome kringen georganiseerd wordt, meer op als ik zo terugkijk. Een antiracisme-demonstratie in juni van dit jaar leed aan een soortgelijke zwakte. Ik moet trouwens zeggen dat de uitstraling vanavond wel opener was, wellicht omdat er voor gekozen was om niet continu de muzikale Top Tien uit  plaatselijke kraakpanden en infocentra vanaf een geluidswagen af te spelen… Zo bleef er ook meer ruimte voor leuzen, waaronder fraaie exemplaren: “Griekenland is overal, breng de politiestaat ten val” bijvoorbeeld. Ja, ik weet het, wéér die politie…

Al met al ging het om een redelijke, maar toch ook redelijk eenzijdig-anarchistisch georiénteerde, demonstratie. Dat brengt weer eens de vervelende vraag naar voren: waar was de rest van radicaal links? Antwoord: vrijwel nergens. Ik heb géén georganiseerde zichtbaarheid bespeurd van welke uiterst-linkse groepering dan ook. Geen trotskistische groepen, geen stalinistische, maoistische groepen, níéts. Ik zag één iemand met een plank waar een gebroklen geweer plus de tekst “ontwapen” op stond. Daarmee is de radicaal-pacifistische eer gered, zullen we maar denken. Ik zag één iemand die ik van vroeger kende en destijds actief was in de SAP, toen die letters nog voor Socialistiese Arbeiders Partij stonden; of hij daar nog bijhiort weet ik niet. En ik ontmoette drie Internationale Socialisten, en dat deed me deugd. Maar dat is nog niet hetzelfde als een zichtbare georganiseerde inbreng van de Internationale Socialisten. En juist zo’n inbreng had tegenwicht kunnen bieden aan de boven geschetste, in het aanwezige anarchisme wortelende eenzijdigheid, andere typen van leuzen aan te heffen, en voor een meer naar buiten gerichte sfeer – met van buitenaf beter leesbare teksten op borden en spandoeken bijvoorbeeld – te helpen zorgen.

Natuurlijk, iedere organisatie heeft het volste recht om haar eigen keuzes te maken en weg te blijven. Maar het is mijn recht om die keuzes dom en contraproductief te vinden – waarvan acte. En waar anarchisten wel mobiliseren, en de rest van links de actie vrijwel boycot, moet de rest van links dan ook niet klagen over anarchistische hegemonie op dit soort acties. Ik heb zoiets eerder gezegd, en juist nu in Griekenland zich een revolutie aan het ontvouwen is, steekt dit des te meer. En als niet-anarchistisch linkse groepen nu hun eigen solidariteitswerk met  de opstand in Griekenland van de grond trokken, met een beter perspectief op bredere deelname, dan was het nog iets anders (al vind ik samen werken aan solidariteit doorgaans beter dan elke club voor zich). Maar ook daarvan merk ik tot nu toe weinig.

Goed, ik heb genoeg gemopperd. Ik ben blij dat ik gegaan ben – en ik ben nog blijer berichten te horen van internationale solidariteit elders – in New York bijvoorbeeld, waar studenten een deel van een universiteitsgebouw bezet hebben, deels uit steun voor de rebellen in Griekenland…

Demonstrant na afloop…

Dáár gaat het om...

Foto’s zijn van eigen makelij