Wilders’ racistische dwangstaat – maar snobisme is geen goed antwoord op PVV

woensdag 4 juli 2012

De PVV van Geert Wilders – en van steeds minder fractiegenoten, maar dit nu terzijde – heeft gisteren haar verkiezingsprogramma gepresenteerd. Het is een angstaanjagend document: niet zozeer de ‘onafhankelijkheidsverklaring’ tegen ‘Europa’ en “Brussel’ – zoals Wilders het vooral presenteert – maar boven alles een manifest om Nederland om te vormen tot een racistische dwangstaat. De media-aandacht gaat vooral naar feitelijke domme en onjuistheden in de tekst. Maar een lacherig ‘kijk eens hoe dom die lui zijn!’ is een verkeerde reactie, één die Wilders eerder in de kaart speelt dan afremt.

Foute plannen sneuvelen, maar links triomfalisme is misplaatst

woensdag 25 april 2012

De huidige kabinetscrisis is op zichzelf aardig. Als onze kwelgeesten bovenin – beter bekend staand als ‘politici’ – ruzie krijgen en daardoor tijd steken in het pesten van elkaar, geeft dat ons onderaan wat ademruimte. Allerlei enge plannen lopen vertraging op. Dat geeft ons tijd om er meer verzet tegen op te houden. Andere plannen gaan zelfs van de baan. Dat geeft ons gelegenheid om onze pijlen weer ergens anders op te richten. Maar laten we wel de voeten op de vloer houden. Deze vertraging, en zelfs dit afblazen, van akelig beleid is geen verdienste van links, van verzet en protest of zoiets dergelijks. Het is iets wat ons overkomt, en wat we kunnen benutten. Maar voor een triomfantelijke toon is weinig aanleiding.

Kabinetscrash: bezuinigingsdreiging blijft op scherp

dinsdag 24 april 2012

Het kabinet-Rutte is gestruikeld over zijn eigen bezuinigingsobsessies. De heilige 3 procentsnorm – de omvang die het begrotingstekort volgens EU-afspraak mag bedragen, zou en moest vertaald worden in een bezuinigingspakket van 14,2 miljard euro. VVD, CDA en gedoogclub PVV leken vrijwel akkoord. Wilders zag echter zijn kiezers weglopen, voelde aandrang om zijn se scheurende partij op scherp te krijgen, en liep vervolgens zelf weg. Over het gevaar dat een Wilders die zijn handen weer vrij heeft om te stoken en te provoceren, schreef ik in m het vorige stuk. Intussen grijnst een andere dreiging ons levensgroot in het gezicht: het bezuinigingsbeleid waarover in ieder geval VVD en CDA het eens waren, en de ruimte die zij nu hebben gekregen om iets in die (on)geest keihard door ter drukken. Hoe beteuterd hun kopstukken ook keken zaterdagmiddag, in feite hebben zij hun strategische positie aanzienlijk verbeterd. De deur staat wagenwijd open voor grof sloopwerk.

Catshuiscrash vrolijkmakend – maar gevaar is niet geweken

maandag 23 april 2012

Het gedoogkabinet Rutte is kapot, zo goed als opgeblazen door de springlading die het bij voorbaat in één van haar steunpilaren had aangebracht. Die springlading heet “gedoogconstructie”, en Wilders heeft die constructie gisteren doen exploderen. Dat deed hij weloverwogen, en met reden. Daarmee komt een eind aan een kabinet vervuld van misdadige voornemens, waarvan sommigen nu een leuke vertraging ‘dreigen’ op te lopen.. Er komt een eind aan de machtspositie van Wilders als schaduwpremier/ onderkoning, waarmee het politieke establishment extra doordrenkt raakte van fascistoïde voorkeuren en praktijken. De aftocht van die onderkoning is welkom, de opluchting vanwege de kabinetscrash terecht. Aanleiding, jazeker, voor een feestje zoals in Tilburg dan ook zal plaatsvinden. Maar terwijl we feesten en vrolijk zijn, kunnen we maar beter waakzaam blijven. Het bezuinigingsbeleid verliest even wat vaart, maar verdwijnt hierdoor niet. Wilders doet een stap terug maar maakt zich op voor nieuwe bewegingen naar macht en intimidatie. Het gevaar is niet geweken, voor doorgaand verzet en protest is juist nu alle aanleiding. Laten we op zijn minst de Eerste Mei – het Rondje Binnenhof in Den Haag, de demonstratie in Amsterdam – extra groot maken, extra levendig en extra fel.

Ontwikkelingshulp: twistappel tussen rechts en rechts

vrijdag 30 maart 2012

Het lijkt toch te lukken, het maken van afspraken tussen regeringspartijen VVD en CDA en gedoogpartij PVV. De onderhandelingen zijn, kennelijk kantje boord, toch niet gestrand. De contouren van een nieuwe reeks bezuinigingen, deels ‘hervormingen’ genoemd, worden geleidelijk duidelijk. Intussen rommelt het, vooral binnen het CDA, luid. Men is daar de PVV-houdgreep steeds meer zat. De redenen die daarvoor aangevoerd worden zijn echter niet minder reactionair dan die PVV zelf. Hopen dat het CDA, door te breken met de PVV, een progressiever beleid wil afdwingen is hopen dat Willem Holleeder aardiger beleid zal maken dan Willem Endstra, of andersom.

Hero’s hilarische heldendaad

woensdag 21 maart 2012

Wat een melig melodrama, afgelopen dag. Nee, helemaal niets is het vertrek van Hero Brinkman uit de PVV-fractie niet. Maar om aan dat gebeuren nu, zoals de Volkskrant deed, meteen een liveblog te wijden, en nóg eentje over het Kamerdebat erover… Alsof het ging om de val van Moebarak of het begin van de NAVO-luchtaanvallen op Libië of iets dergelijks. Toegegeven, de stap van Brinkman kan het einde van het kabinet Rutte inluiden, maar dat is bepaald op zich nog geen Nederlandse Lente. Niet qua gewicht, en ook niet qua hoopgevendheid. Tenzij…

Misselijk meldpunt, ridicule reacties

donderdag 15 maart 2012

Het misselijke meldpunt van de PVV heeft tot nogal ridicule reacties geleid. Ik doel natuurlijk op het ‘meldpunt’ dat Wilders’ partij heeft gelanceerd tegen ‘overlast’ van Oost-Europese arbeiders, een duidelijk onderdeel van haatdragendheid en zucht naar publiciteit. En ik doel op de resolutie van het Europarlement waarin Rutte gevraagd wordt van deze wanstaltigheid afstand te nemen. Dat het meldpunt verwerpelijk is, mag duidelijk zijn, al verdient de aard van die verwerpelijkheid nog wel nadere aandacht. Maar de reactie van hert Europarlement is hypocriet en helpt Wilders meer dan het die hindert. De vreugdevolle begroeting door bijvoorbeeld Joop.nl vind ik een grote domheid waar voornamelijk de PVV garen bij zal spinnen.

Bom en kogels kwamen van rechts

zaterdag 23 juli

De kogels kwamen van rechts, en de bom ook. Dat is inmiddels, nog geen dag na de bomaanslag en schietpartij in Noorwegen, duidelijk geworden. De aanslagen – extra schokkend in een land dat bepaald niet bekend staat vanwege hardnekkig politiek geweld – hebben minstens 87 doden en vele tientallen gewonden gekost. Weerzin jegens de wandaad, geschoktheid over zoiets gemeens, en meegevoel met nabestaanden van de slachtoffers, het is allemaal op zijn plaats, het is allemaal terecht en noodzakelijk. Maar emoties ontheffen ons niet van de noodzaak om ons verstand te gebruiken en ons af te vragen waar zoiets vandaan komt. Welnu, daar inmiddels duidelijkheid over: de dader was een rechtse Noor, geen moslim-jihadist zoals aanvankelijk werd geopperd.

Nu eens hulde voor Roemer

donderdag 19 mei

De SP krijgt van mij nogal eens een verbaal-digitale oorvijg van me op dit weblog. Dat komt er van als een zich links noemende club samen met CDA en VVD de provincies Noord-Brabant en Noord-Holland gaat besturen , met naargeestige consequenties. Dat is een voorbeeld van de steeds explicieter middenkoers, de keus van een sociaal-democratische partij die in ruiil voppr politieke macht principe na principe naar de achtergrond schuift. Die koers zelf wortelt in het geloof dat electorale steun, parlementaire macht, bestuurlijke oriëntatie en regeringsdeelname de kern vormen van maatschappijverandering. Mijn keus is, zoals vaste lezers weten, een andere: verandering brengen doen we samen, dat doen we zelf, dat laten we niet aan politici over. Maar soms doen SP-politici iets goeds, iets opmerkelijk goeds. Dan mag dan ook gezegd worden, en dat doe ik dan ook graag. Immers, elk positief geluid, elke stap in de goede richting, is welkom, óók als die komt van de heer Roemer.

Dág tegen homofobie

maandag 16 mei

Een dag tegen dit, een dag voor dat, voor wie oplet is er elke dag wat. Zo is het morgen de Internationale Dag tegen Homofobie. Ik wist dat ook niet, ook al ben ik erkend, gediplomeerd en praktiserend homo. Maar een opiniestuk van Sophie in ’t Veld en Pia Dijkstra, allebei D 66, de één tweede Kamerlid, de ander Europarlementariër, wees mij op dit opmerkelijke feit. Het artikel wijst op reeksen voorbeelden van ongelijke behandeling van homo’s, lesbo’s en transgenders in vergelijking met hetero’s. Het artikel wijst erop dat er nog veel te doen is voordat homofobie en de bijbehorende ongelijke behandeling tot het verleden behoort. De beide parlementariërs hebben daarin gelijk. Maar hun oproep aan de gevestigde politiek voor emancipatorisch beleid is voor een flink deel verkeerd gericht. Dat is echter niet de enige reden dat het artikel gemengde gevoelens bij mij oproept.