Aanval op Gaza: Israël mág niet winnen, Israël gáát niet winnen

Israël gaat door met haar misdadige aanvallen op Gaza. Sterker: premier Olmert heeft gezegd dat de operatie “nog maar in zijn eerste fase” is. We mogen dus verwachten en vrezen dat het aantal slachtoffers – momenteel 350 dode Palestijnen, waaronder vandaag een meisje van 10 en een meisje van 12 jaar – nog veel verder zal oplopen. Het aantal Israëli’s dat door Palestijnse raketten werd omgebracht bedraagt dezer dagen welgeteld vier, waaronder een vrouw. Aldus de NRC vandaag.
Het is hetzelfde groteske verschil dat we al jaar na jaar zien in bezet Palestina – en even ter herinnering: héél Israël is feitelijk bezet Palestina. De Guardian gaf vandaag een overzicht van Israelische militaire operaties in Gaza Palestijnse raketvuur vanaf Gaza vanaf 2006. Dat raketvuur kostte 20 Israëlische mensenlevens. De Israëlische aanvallen kostten bij elkaar opgeteld  806 Palestijnse mensenlevens minimaal (inclusief de huidige aanvallen, die volgens deze krant al 360 doden veroorzaakten).
Je kunt daaruit afleiden dat het Israelische gedrag ‘disproportioneel’ is. Dat lees je dan ook her en der. Maar wie dat stelt gaat, zoals Anja Meulenbelt aangeeft, toch nog  mee  met de propaganda van Israëls leiders. Want feitelijk erken je dan dat Palestijnse beschietingen op zich een geldige  reden kunnen zijn om terug te schieten, maar dat Israël daarin veel te ver gaat. Maar Israël schiet niet terug. Israël saboteerde juist een bestand dat een half jaar van kracht was en dat tot drastische vermindering van geweld had geleid. Beide kanten schonden op kleinschalige wijze weliswaar het bestand – maar Israël voegde daar een grootschalige bestandsschending aan toe door de blokkade van Gaza niet op te heffen. En in november voerde Israël haar bestandsschendingen opeens op en vergrootte haar operaties. Dat Hamas weigerde het bestand vervolgens te verlengen en dat de raketbeschietingen weer toenamen, was een reactie op Israël’s provocerende opstelling. De Israëlische aanvallen zijn zozeer niet ‘buiten proporties’, ze zijn gewoon een vorm van misdadige agressie. Palestijnen hebben het volste recht terug te  schieten.
De situatie ziet er zeer somber uit. Toch kunnen we nu al vaststellen wat de vermoedelijke uitkomst gaat zijn, en die is niet totaal hopeloos. Israël kan honderden, duizenden Palestijnen doden, en het is daar volop mee bezig. Maar Israël gaat uiteindelijk deze operatie verliezen, net zoals Israël haar aanval op Libanon in 2006 in een nederlaag zag eindigen.
Dat begint al duidelijk te worden. De Israëlische regering roept dat er pas een eind aan de aanvallen komt als er geen Palestijnse raketten meer afgeschoten worden. Tot nu toe gaan die raketbeschietingen, juist als reactie op de Israëlische aanval, juist door. De Israëlische agressie werkt – als dat echt het oorlogsdoel zou zijn – dus eerder averechts.
Als het Israëls bedoeling is om Hamas – de democratisch gekozen regeringspartij in Gaza, laten we dat niet vergeten – te breken, dan is de kans op succes ook miniem. Juist nu staat Hamas weer in het middelpunt van verzet. Elke dag dat Hamas niet capituleert voor de staatsterreur van Israël, groeit haar prestige, onder Palestijnen, en onder de Arabische bevolking in het Midden-Oosten. En als er andere krachten naar voren komen, dan zullen dat eerder krachten zijn die radicaler (en hopelijk effectiever) zijn in hun verzet tegen de Zionistische staat dan Hamas. Israël roept met haar aanvallen vooral sterkere tegenkrachten tegen zichzelf op.
Als de bombardementen het Palestijnse verzet niet breken en Hamas niet kapot krijgen, dan staat het Israëlische opperbevel voor een vervelende keus. Stoppen en een nieuw bestand tolereren betekent een enorme afgang, net als na de Libanon-oorlog in 2006. Vroeg of laat zou Israël wel weer aanleidingen vinden, of organiseren, voor een nieuwe aanval. Maar in de tussentijd  is Israëls prestige opnieuw gedeukt.  En dit terwijl volgens bijvoorbeeld Trouw de huidige aanval op Gaza wel eens bedoeld zou kunnen zijn om dat door de nederlaag in Libanon zo gehavende prestige weer te herstellen met een harde militaire vuist. “Israël zoekt revanche in Gaza”, schrijft de website van die krant. Als dat inderdaad het oorlogsdoel is, dan is succes dus bepaald niet verzekerd.
Israël kan de impasse ook proberen te doorbreken met verdere escalatie: een invasie van Gaza, met troepen en tanks. Maar daarmee komen ze in een dichtbevolkt stedelijk gebied, propvol met woedende Palestijnen, snel in de problemen. Dan zou het aantal slachtoffers aan Israëlische kant wel eens snel kunnen oplopen vanwege Palestijnse guerilla-acties. En die Israëlische slachtoffers zullen dan soldaten zijn, en niet meer een handjevol burgers die vallen onder Palestijnse raketten. Het is één ding om grote aantallen troepen en tanks in het grensgebied met Gaza op te stellen, zoals al gebeurd is. Het is iets anders om ze daadwerkelijk in actie te brengen. Dat laatste belooft bepaald geen gegaranderd succes, verhoogt eerder de kans op een nieuwe mislukking.
Zo´n nieuwe mislukking is wenselijk, ja, hoognodig en terecht. De hoop en de inzet moet echter zijn om die mislukking enorm te bespoedigen, de druk op Israel geweldig veel groter te maken dan die nu is, zodat Israël haar terreur onmiddellijk stopt en niet pas na twee maanden en duizenden doden. Elke dag dat Israël in staat is om door te gaan om deze weg, vergt een onaanvaardbaar hoge prijs in mensenlevens. Deelnemen aan demonstraties, zoals die deze week gelukkig ook in Nederland gaan plaatsvinden, is wezenlijk onderdeel van het opvoeren van de druk.