Amnesty de fout in met Syrië-campagne

zaterdag 23 juni 2012

Amnesty International heeft een campagne rond Syrië opgestart. En het is een éénzijdige, politiek verkeerde campagne. De misdaden van president Assads bewind worden er breed in uitgemeten. De medeplichtigheid van de Russische staat wordt gehekeld. Maar de misdaden van gewapende strijders, en de medeplichtigheid van een hele reeks staten dáár aan, komt niet in beeld. Eén kant wordt terecht verworpen. Een andere kant wordt ten onrechte uit de wind gehouden.

Tegen de politiestaat-in-opmars!

Nederland ontwikkelt zich stapje voor stapje in de richting van een politiestaat. Op allerlei manieren wordt de speelruimte om te protesteren en verzet te laten gelden uitgehold, ondermijnd en ingeperkt. Misschien moeten we overwegen stage te gaan lopen bij oppositiegroepen in Iran en Wit-Rusland, om te leren hoe we met soortgelijke repressie om leren gaan.

Verschillende voorbeelden van de trend richting repressie gegeven worden. Er is het strengere beleid om vluchtelingen en migranten uit Nederland te weren – iets dat Rutte vol trots naar voren haalt als één van zijn 17 ‘hervormingen’. Het had intussen maar weinig had gescheeld of een groep Iraakse vluchtelingen was deze week op transport naar dat land gezet, een waarschijnlijke dood tegemoet.

Er is het voornemen van de nieuwe regering om het pure feit van ‘illegaliteit’ – het niet hebben van geldige verblijfspapieren – tot een strafbaar feit te maken. Voor wie het gemist heeft in het regeer-akkoord, hier staat het duidelijk in Rutte’s regeringsverklaring: “Tot slot wordt illegaliteit strafbaar en het terugkeer- en uitzetbeleid geïntensiveerd.” Strafbaarstelling van die ‘illegaliteit’betekent een vrijbrief voor politie om nog meer identiteitscontroles te verrichten. Om één of andere reden denk ik dat vooral mensen met een donkere reden daar last van gaan krijgen. Racisme en politierepressie gaan hier hand in hand.

Overigens worden mensen zonder kloppende verblijfspapieren nu ook als misdadigers behandeld. Amnesty sprak er deze week schande van, en terecht. Acht á tienduizend ‘vreemdelingen’worden jaarlijks opgesloten, met aanzienlijk minder rechten en faciliteiten dan mensen die wegens wegens een stevig misdrijf veroordeeld zijn. Twintig procent van deze detenties duren een half jaar of langer, en soms wordt iemand na vrijlate ting opnieuw opgepakt en opgesloten.  Zelfs een inspectie-instantie “van het ministerie van veiligheid en justitie heeft gewaarschuwd dat vreemdelingenbewaring in Nederland teveel op gevangenisstraf lijkt.” Maar het is erger: vreemdelingenbewaring is érger dan gewone gevangenisstraf. Het is al eerder aangekaart maar verbeteringen blijven beperkt.

Verbeteringen binnen het stelsel van vreemdelingendetentie zijn sowieso principieel onvoldoende, want mensen horen sowieso niet opgesloten te worden  vanwege het ontbreken van verblijfspapieren. Protest en verzet daartegen is dan ook van belang, urgent. Dat geldt bijvoorbeeld voor de lawaai-actie bij een Rotterdams detentiecentrum op 14 november. De actie is uitgeroepen door de Werkgroep Stop Deportaties, en Doorbraak heeft een oproep met toelichting op haar website staan.

Dit soort acties zijn belangrijk – en de ruimte om actie te voeren is dat daarom ook. Welnu, precies die ruimte ligt steeds meer onder repressief vuur. Vooral alles wat met kraken te maken heeft, ondervindt momenteel politiecharges, knuppels en arrestaties. Juist de kraakwereld biedt tegelijk een plek waar radicale initiatieven steun en worteling vinden. Dat maakt – naast de noodzaak om een elementair woonrecht te verdedigen tegen ordehandhaveers en bedrijven – het nodig om stelling te nemen tegen die repressie, of je nu zelf kraakt of niet.

De gemeente Den Haag voert een volgende bizarre maatregel door die demonstranten dwarsboomt. In die stad is een demonstratie gepland onder de leus “Kraken gaat door!” Er zou op 7 november, aanstaande zondag,verzameld worden om 17.00. Maar het gezag wil geen protest na zonsondergang, of zoiets. De organisatie heeft onder die misselijke druk de dmonstratie moeten vervroegen: het begint nu om 14.00 uur.  

Het blokkeren van een demonstratie in de late middag of in de avonduren komt, zoals het Indymedia-bericht erover het verwoordt, neer op een avondklok. Hiermee wordt de politiestaat-in-opmars wel heel treffend wordt gesymboliseerd. Het is zaak dat deze demonstratie evengoed stevig wordt wat deelnamersaantallen en strijdbaarheid betreft. Hetzelfde geldt voor andere acties tegen het kraakverbod, tegen komende ontruimingen in Amsterdam, voor de  “protestoptocht naar de Stopera”, maandag 8 november, waarmee mensen opkomen “(v)oor een stad met kraak en smaak”, en “tegen de ontruiming van vrijplaatsen”.

Maar we hebben meer nodig dan het versterken van allerhande specifieke acties, of het nu tegen kraakverbod, milieuverwoesting, bezuinigengsbeleid of baanverlies gaat. Het demonstratierecht zélf dient onderwep te worden van een serieuze verdediging – en de beste verdediging is hier de tegenaanval. Het is niet genoeg om per actie bezwaar te maken tegen de inperkingen van de kant van autoriteiten. Een tegenaanval, een felle en tevens brede campagne tegen de afbraak van onze ruimte om te demonstreren wáár wij willen, wannéér wij willen, is wat we kei- en keihard nodig hebben. Het welbewust, openlijk trotseren en negeren van politieverboden en dergelijke zal daarvan een onmisbaar onderdeel zijn.

Israëlische oorlogsmisdaden “in proportie”?

Het ministerie van buitenlandse zaken van Israël verdedigt de slachting die het Israëlische leger rond de afgelopen jaarwisseling onder Palestijnen op de Gazastrook aanrichtte. Ja, het erkent fouten van Israëlische soldaten: “In dertien gevallen zijn strafrechtelijke onderzoeken geopend wegens mogelijk wangedrag”, en naar aanleiding van rond de 100 klachten wordt onderzoek gedaan. Maar de operatie kon, aldus het ministerie, door de beugel.

Het ministerie noemt het Israelische geweld “in proportie”. Dat Israëlische geweld kostte volgens de VN 1300 Palestijnse mensenlevens (volgens Israël iets minder, volgens Palestijnse bronnen nog iets meer). Het merendeel was burgers. Aan Israëlische kant vielen 13 doden, merendeels soldaten. Wie hier spreekt van geweld dat “proportioneel” was, zegt feitelijk dat één Israelisch mensenleven evenveel waard is als honderd Palestijnse mensenlevens, dat Israëlis dus honderd keer meer mens zijn. Het racisme hier is evident – of zou dat moeten zijn.

Israël erkent inmiddels dat haar militairen witte fosfor hebben ingezet, maar zegt dat dit geen verboden middel is. Maar volgens een ooggetuige in een rapport van Breaking the Silence, een groep die stemmen van zelfkritische Israëlische soldaten  naar buiten brengt, is het spul niet alleen ingezet om een rookgordijn de maken – dat schijnt te mogen – , maar om een huis op te blazen. Een militair “zegt dat fosformunitie is gebruikt om een huis tot ontploffing te brengen waar  volgens de inlichtingendienst explosieven en boobytraps waren aangebracht. Eerst ‘werd een granaat geschoten, maar dat bracht weinig teweeg’, zegt hij. ‘Toen heeft de artillerie besloten het huis onder vuur te nemen en zij gebruikte daar fosfor voor.'” Dat betekent inzet van fosfor in dichtbevolkt gebied, en dat mag nadrukkelijk níét volgens een sinds 1980 geldige VN-overeenkomst. Witte fosfor is een chemisch wapen dat vreselijke brandwonden oplevert.

Wat de soldaat hierboven beschreef was een oorlogsmisdaad. En niet de enige. Amnesty Internetional bracht ongeveer een maand geleden een rapport uit, met volgens de Volkskrant de volgende strekking: “Israël heeft oorlogsmisdaden begaan, roekeloze aanvallen uitgevoerd en buitensporig geweld gebruikt tijdens de 22 dagen durende aanval op de Gazastrook in december en januari”.  Van de 1300 Palestijnse doden waren er 900 burgers, en Amnesty zegt “dat het omkomen van honderden burgerslachtoffers niet simpelweg kan worden afgedaan als fouten of bijkomende schade, zoals Israël stelt.”

Het rapport laat zien hoe misdadig het optreden van Israël was – en het plaatst de staat Israël waar die thuishoort: in de verdachtenbank, samen met andere schrikbewinden op deze planeet. Het zalvende rapport van het Israëlische ministerie van buitenlandse zaken van israël zal daaraan niet wezenlijks veranderen.