11 september: protest tegen PVV en wie ermee samenwerkt

De Formatie van de Collaboratie, de vorming van een VVD-CDA-regering die door gedoogsteun van de PVV in het zadel komt, komt weer op gang. Klink, de CDA-er die binnen de fractie het meest nadrukkelijk tegen  zo’n coalitie was, is inmiddels opgestapt. Een dag later had Geert Wilders zijn bedenkingen tegen samenwerking met het CDA dan ook overboord gezet. VVD, CDA én PVV zijn er nu weer voor in om de onderhandelingen te hervatten. Of de inmiddels benoemde informateur Tjeenk Willink die richting op gaat inventariseren, staat niet honderd procent vast. Dat de kans dat dit rechtse kabinet er alsnog komt is echter groot. Wilders’ dreigende regeringssteun vraagt om protest, en dat komt er: op 11 september in Den Haag.

Dat betekent dat de vraag aan de orde is: wat gaan we doen? Het is immers niet niks. We krijgen met deze coalitie een keihard bezuinigingskabinet. Het bedrag van 18 miljard euro aan besnoeiingen wordt steeds genoemd. Aangezien de drie partijen het eens zijn dat aan de hypotheekrente niet gesleuteld wordt, zal het geld elders gehaald worden – vooral bij ons, bij arbeiders met en zonder baan, met en zonder goede gezondheid, bij studenten en scholieren, bij ouderen en jongeren – maar niet of nauwelijks bij de rijken die een soort van droomkabinet krijgen.

We krijgen met deze regering bovendien een kabinet dat bot racisme legitimeert. Immers, voor een parlementaire meerderheid leunt de coalitie op de 24 PVV-stemmen – 24 zetels voor een partij die moslims tot tweederangsburgers wil maken, over hen praat als bedreiging van ‘onze’ cultuur, het in hun religie heilige boek de Koran wil  verbieden, de bouw van moskeeën wil tegengaan. Dat deze plannen meteen in beleid worden omgezet staat helemaal niet vast, maar alleen al de hatelijke en keer op keer geventileerde houding achter deze plannen, is een vorm van racistische uitsluiting.

CDA en VVD maken zich hieraan medeplichtig, door zich de steun van de PVV aan te laten leunen en via een gezamenlijke tekst Wilders alle ruimte te laten voor zijn islamofobe gestook. Hij kan zeggen wat hij wil – en aldus steun blijven vergaren – zolang hij de afbraakplannen van CDA en vooral VVD maar blijft steunen. De Mars op Den Haag van Leider Geert verloopt daarmee met een omweggetje, maar evengoed wel voorspoedig. Het fascisme van Wilders wordt door de collaborateurspartijen CDA en VVD grote ruimte geboden. Als de PVV straks sterk genoeg is, kunnen deze partijen eventueel alsnog terzijde geworpen worden. Chimpansees zijn in dit opzicht nog wat slimmer dan Rutte en Verhagen; die blijken soms nog in staat om valstrikken te omzeilen en van hun schadelijk effect te ontdoen…

Wat gaan we daartegen doen? Wat is de taak van linkse mensen tegen deze rechtse opmars? Acties tegen komende bezuinigingen verdienen juist nu extra aandacht. Het komende beleid – en de ploeg die de sloop poogt door te zetten – dienen meteen al druk te voelen van manifestaties, demonstraties, stakingen. De actie op 23 oktober, onder het motto “Rekening Retour” verdient dan ook brede aankondiging en actieve deelname.

Maar er is veel meer – dingen die NU moeten gebeuren. De collaborateursregering komt er waarschijnlijk, maar ís er nog niet. We moeten zoeken naar mogelijkheden om de komst ervan uit alle macht te dwarsbomen. De redenen daarvoor: een onaanvaardbaar bezuinigingsbeleid, en een escalerend racisme. Maar nauwkeurigheid is hier noodzaak. Ik ben in hele mijn vezels tegen deze coalitie van VVD-CDA-PVV. Maar dat maakt mij nadrukkelijk niet tot voorstander van één van de andere opties. Niet van Paars Plus en het zogeheten Brede Midden – allebei coalities waar bezuinigingskampioen VVD een grote rol in krijgt. Maar ook niet van dat centrum-linkse kabinet van SP, PvdA, GroenLinks en CDA waar SP-aanvoerder Roemer zoveel in ziet.

Alle coalities gaan immers bezuinigen, deels omdat ze zelf de noodzaak ervan van de daken schreeuwen en daarin geloven – een geloof dat vanuit kapitaalsbelang nog rationeel is ook – deels ook omdat ze door ‘de markten’ – investeerders, aandeelhouders, die met financiéle geldstromen de beleidsmakers onder intense druk kunnen zetten – daar  toe zullen worden gebracht, gedwongen desnoods. Verzset tegen bezuinigingen betekent een nee tegen álle coalities die in de aanbieding zijn. Dat we nu keihard néé zeggen tegen de rechtse coalitie, betekent geen ja tegen een andere coalitie. Het verzet dat we nu opbouwen tegen de rechtse regering in wording, ontwikkelt tegelijk kracht die we nodig gaan hebben tegen bezuinigingsbeleid uit welke hoek dan ook.

Hetzelfde geldt voor het opkomend racisme, zo immens veel sterker gemaakt door  de PVV. Ik wil die lui niet in een regering, en ook niet in een gedoogrol. Fascisme verdient geen enkele ruimte, en helemaal geen erkenning als verschijnsel dat in het politieke bestel een sleutelrol kan spelen. Maar met een andere coalitie dan VVD-CDA-PVV wordt dat Wilders-fascisme niet zwakker. In de oppositie krijgen ze speelruimte – en als er een kabinet komt dat links oogt maar gewoon standaard-beleid voert, dan wordt de ruimte voor Wilders om te scoren en verder te groeien in principe net zo groot dan in zijn huidige gedoogrol. In die zin heb ik géén voorkeur tussen PVV-als gedoger en PVV-als-oppositiepartij.

Toch ben ik ervoor om ons in woord en daad te keren tegen deze formatie, er met argumenten en actie toe bij te dragen dat de Coalitie van de Collaboratie mislukt voordat ze zelf maar tot stand is gekomen. Als dat namelijk onder linkse druk gebeurt, dan maakt dat ook de speelruimte voor welke andere coalitie er ook komt kleiner, en is er tegelijkertijd met enig succes kracht verzameld en opgebouwd tegen islamofoob racisme en tegen het Wilders-fascisme – een kracht die we tegenover de PVV als oppositiepartij-op-weg-naar-méér-macht hard nodig gaan hebben.

Om die reden vraag ik dan ook positieve aandacht voor een initiatief dat ik via Indymedia tegenkwam: “Wij willen geen uitsluiting”. Uit wat voor richting de oproep komt, is niet duidelijk: er staan vier namen onder van mij onbekende personen, zonder aanduiding van politieke achtergrond of binding. Dat kan wijzen op geringe slagkracht. Het kan echter juist ook positief zijn: een initiatief dat niet weggezet kan worden als opzetje uit partijpolitieke richting of overweging. Op die manier zijn wel vaker balletjes aan het rollen gebracht die tot grote omvang en kracht uitgroeiden.

Het initiatief wil, naast een naar mijn mening niet zo zinnige e-mail-actie gericht aan parlementsleden, een demonstratie tegen samenwerking van andere partijen met de PVV. Die demonstratie vindt aanstaande zaterdag, 11 december, plaats tussen 13 en 15 uur, op het Plein in Den Haag. De verklaring waarmee tot de demonstratie opgeroepen wordt, is op zichzelf voor stevige kritiek vatbaar. Toch hoop ik dat het protest een flinke deelname zal kennen.

Wat voor problemen bevat de tekst? Terecht noemt de tekst het “onacceptabel” dat er partijen zijn die met de PVV in zee willen. Terecht typeert het initiatief de PVV als “een partij die uitsluiting voorstaat van een substantieel deel van de Nederlandse bevolking en deze standpunten op zeer bveledigende en discriminerende wijze naar voren brengt.” Maar door “een oproep te doen aan de Nederlandse politiek om afstand te nemen van de politieke stabndopunten en manier van handelen van Geert Wilders en de PVV” brengt ze een onterecht onderscheid aan tussen enerzijds “de Nederlandse politiek” – die in principe legitiem is, alhoewel in dit geval “krachteloos” – en anderzijds Wilders en zijn PVV.

De oproep benadert de gevestigde politici als mogelijk deel van de oplossing. Dat is ten onrechte, want gevestigde partijen van rechts tot beetje-links hebben, met hun bezuinigingsbeleid van de afgelopend tientallen jaren, met hun innige omhelzing van neoliberale markt-dogma’s , de frustratie, wanhoop en woede van grote delen van de bevolking gevoed waar Wilders nu op parasiteert en zijn macht op bouwt. Bovendien hebben gevestigde politici keer op keer meegedaan met islamofobe uitlatingen, veelal milder dan  die van Wilders maar toch. Ook hebben eerderer kabinetten, van allerlei samenstelling, met een steeds harder beleid tegen vluchtelingen en migranten, bouwstenen geleverd voor een beleid dat Wilders nog veel verder aan wil scherpen.

De gevestigde politiek is dus niet onze bondgenoot tegen Wilders. De gevestigde politiek is, naast Wilders, onze ándere vijand. Een wig drijven tussen de andere partijen enerzijds, en de PVV anderzijds, heeft nut: het kan de vorming van een gevaarlijk kabinet, en daarmee de machtspositie van Wilders, ontregelen. Maar een beroep doen op die politiek als bondgenoot tegen Wilders, is misplaatst.

En “politici vragen om daadkrachtiger tegengas te geven, op basis van rationele argumenten, om de spookbeelden die Wilders oproept over islamisering en massa-immigratie te ontkrachten” is ook geen briljante zet. In de eerste plaats bevat deze houding een erkenning dat “islamisering en massa-immigratie”, oftewel groei van het aantal moslims en van het aantal mensen dat naar Nederland migreert – als ze wel de omvang hadden die Wilders eraan toe kent, wél een ramp zou zijn. Dat is nog teveel eer voor zijn mening: er is niets mis met migranten en met mensen van moslim-achtergrond, ongeacht hun aantal. In de tweede plaats is de vraag aan politici om tegengas tegen de racistische uitsluitingspraat van Wilders te geven, verkeerd geadresseerd: het betreft hier immers veelal lieden die zelf voor een flink del dit racisme zélf naar voren brengen, zij het wat minder verregaand. Je vraagt ook niet aan de vos om na binnenkomst in het kippenhok zich tegen de naderende wolf te keren.

Dat neemt niet weg dat ik deze actie toejuich. De kern is immers niet de precieze verklaring, en de illusies in gevestigde politiek die uit de tekst blijken. De kern is oprechte weerzin tegen het Wilders-fascisme, diepe afkeer van elke samenwerking ermee, en grote bezorgdheid over de hele gang van zaken. Welnu, díe drie zaken deel ik. Vanwege die drie zaken vind ik dat dit protest door zeer velen – juist ook door mensen die net als ik geen vertrouwen hebben in alles wat gevestigde politiek is – van steun en actieve deelname voorzien  dient te worden. Precies door déél te nemen – met onze eigen radicaler gezichtspunten openlijk zichtbaar en hoorbaar – helpen we een mogelijk begin van beweging tegen de PVV om scherper en helderder te worden. Omvang, scherpte en helderheid is precies wat we zeer nodig gaan hebben, de komende strijd tegen oprukkend rechts.