Tegen de politiestaat-in-opmars!

Nederland ontwikkelt zich stapje voor stapje in de richting van een politiestaat. Op allerlei manieren wordt de speelruimte om te protesteren en verzet te laten gelden uitgehold, ondermijnd en ingeperkt. Misschien moeten we overwegen stage te gaan lopen bij oppositiegroepen in Iran en Wit-Rusland, om te leren hoe we met soortgelijke repressie om leren gaan.

Verschillende voorbeelden van de trend richting repressie gegeven worden. Er is het strengere beleid om vluchtelingen en migranten uit Nederland te weren – iets dat Rutte vol trots naar voren haalt als één van zijn 17 ‘hervormingen’. Het had intussen maar weinig had gescheeld of een groep Iraakse vluchtelingen was deze week op transport naar dat land gezet, een waarschijnlijke dood tegemoet.

Er is het voornemen van de nieuwe regering om het pure feit van ‘illegaliteit’ – het niet hebben van geldige verblijfspapieren – tot een strafbaar feit te maken. Voor wie het gemist heeft in het regeer-akkoord, hier staat het duidelijk in Rutte’s regeringsverklaring: “Tot slot wordt illegaliteit strafbaar en het terugkeer- en uitzetbeleid geïntensiveerd.” Strafbaarstelling van die ‘illegaliteit’betekent een vrijbrief voor politie om nog meer identiteitscontroles te verrichten. Om één of andere reden denk ik dat vooral mensen met een donkere reden daar last van gaan krijgen. Racisme en politierepressie gaan hier hand in hand.

Overigens worden mensen zonder kloppende verblijfspapieren nu ook als misdadigers behandeld. Amnesty sprak er deze week schande van, en terecht. Acht á tienduizend ‘vreemdelingen’worden jaarlijks opgesloten, met aanzienlijk minder rechten en faciliteiten dan mensen die wegens wegens een stevig misdrijf veroordeeld zijn. Twintig procent van deze detenties duren een half jaar of langer, en soms wordt iemand na vrijlate ting opnieuw opgepakt en opgesloten.  Zelfs een inspectie-instantie “van het ministerie van veiligheid en justitie heeft gewaarschuwd dat vreemdelingenbewaring in Nederland teveel op gevangenisstraf lijkt.” Maar het is erger: vreemdelingenbewaring is érger dan gewone gevangenisstraf. Het is al eerder aangekaart maar verbeteringen blijven beperkt.

Verbeteringen binnen het stelsel van vreemdelingendetentie zijn sowieso principieel onvoldoende, want mensen horen sowieso niet opgesloten te worden  vanwege het ontbreken van verblijfspapieren. Protest en verzet daartegen is dan ook van belang, urgent. Dat geldt bijvoorbeeld voor de lawaai-actie bij een Rotterdams detentiecentrum op 14 november. De actie is uitgeroepen door de Werkgroep Stop Deportaties, en Doorbraak heeft een oproep met toelichting op haar website staan.

Dit soort acties zijn belangrijk – en de ruimte om actie te voeren is dat daarom ook. Welnu, precies die ruimte ligt steeds meer onder repressief vuur. Vooral alles wat met kraken te maken heeft, ondervindt momenteel politiecharges, knuppels en arrestaties. Juist de kraakwereld biedt tegelijk een plek waar radicale initiatieven steun en worteling vinden. Dat maakt – naast de noodzaak om een elementair woonrecht te verdedigen tegen ordehandhaveers en bedrijven – het nodig om stelling te nemen tegen die repressie, of je nu zelf kraakt of niet.

De gemeente Den Haag voert een volgende bizarre maatregel door die demonstranten dwarsboomt. In die stad is een demonstratie gepland onder de leus “Kraken gaat door!” Er zou op 7 november, aanstaande zondag,verzameld worden om 17.00. Maar het gezag wil geen protest na zonsondergang, of zoiets. De organisatie heeft onder die misselijke druk de dmonstratie moeten vervroegen: het begint nu om 14.00 uur.  

Het blokkeren van een demonstratie in de late middag of in de avonduren komt, zoals het Indymedia-bericht erover het verwoordt, neer op een avondklok. Hiermee wordt de politiestaat-in-opmars wel heel treffend wordt gesymboliseerd. Het is zaak dat deze demonstratie evengoed stevig wordt wat deelnamersaantallen en strijdbaarheid betreft. Hetzelfde geldt voor andere acties tegen het kraakverbod, tegen komende ontruimingen in Amsterdam, voor de  “protestoptocht naar de Stopera”, maandag 8 november, waarmee mensen opkomen “(v)oor een stad met kraak en smaak”, en “tegen de ontruiming van vrijplaatsen”.

Maar we hebben meer nodig dan het versterken van allerhande specifieke acties, of het nu tegen kraakverbod, milieuverwoesting, bezuinigengsbeleid of baanverlies gaat. Het demonstratierecht zélf dient onderwep te worden van een serieuze verdediging – en de beste verdediging is hier de tegenaanval. Het is niet genoeg om per actie bezwaar te maken tegen de inperkingen van de kant van autoriteiten. Een tegenaanval, een felle en tevens brede campagne tegen de afbraak van onze ruimte om te demonstreren wáár wij willen, wannéér wij willen, is wat we kei- en keihard nodig hebben. Het welbewust, openlijk trotseren en negeren van politieverboden en dergelijke zal daarvan een onmisbaar onderdeel zijn.