Solidariteitsactie Griekenland: over het nuttige verloop van een “verdachte situatie”

Dat was niet verkeerd, al zeg ik het zelf. De solidariteitsactie met de Griekse anti-bezuinigingsprotesten, afgelopen avond in Den Haag gehouden, was een succes. Die inschatting betreft de opkomst, het verloop en ook de mogelijkheden die erdoor zijn aangeboord voor een goed vervolg.

De actie is, mede vanwege een oproepje op dit weblog, binnen twee weken van de grond geholpen door een klein handjevol mensen. Mail, sociale netwerken op internet – Facebook, Twitter, Hyves – enkele aankondigingen via internet, en een pamflet uitgedeeld op de studentenactie vorige week – waren onze manieren om mensen aan te moedigen om deel te nemen. Een fout in de oproep strooide wat zand in onze wielen, maar. Ik heb oproepen online voor de actie gezien bij Offensief, bij Globalinfo, bij Indymedia uiteraard, waar we ook via een reactie van een fout in onze oproep lazen. Ssnelle correcties voorkwamen grote ongelukken. Hoe zou het resultaat qua opkomst worden? En wat zou de politie gaan doen?

Rond kwart voor zeven waren we met ons …  tweeën, afgezien van het politiebusje en de politieauto die inmiddels aan waren komen rijden. Agenten vroegen of we met een doel hier stonden. Tegenvraag vanuit ons: bent u hier met een doel? Uiteindelijk uitgelegd dat we een demonstratieve actie bij de Griekse ambassade gingen houden. Even later arriveerden een  derde en vierde deelnemer. Tijd om onze twee spandoeken te ontvouwen: “Greece = Everywhere” en “Griekenland = Overal”. Tijdgebrek leidde ertoe dat het belangrijke “stop de bezuinigingen” niet spandoeksgewijs zichtbaar was.

Deze aanslag op de openbare orde, want daarvan was overduidelijk sprake, kon natuurlijk niet onbeantwoord blijven. Weer agenten. “U houdt een niet-aangemelde demonstratie”. Dat mocht dus niet, volgens de agent. Uitleg dat het hier geen demonstratie betrof, maar een uiting van onze mening in groepsverband, bracht de politie niet op andere gedachten. We moesten vijftien meter verderop gaan staan. dat mocht wel. Wij hebben ons, tegensprekend en wel, langzaam onder zachte politieaandrang ons maar verplaatst – naar de rand van een kruispunt waar we feitelijk beter, want zichtbaarder, stonden.

Intussen voegden zich meer mensen bij ons, enkelingen, een tweetal, een drietal, zoiets – totdat er een heel groepje mensen aankwam. Een groep in Nederland wonende Grieken had, kennelijk via mail, ervan gehoord en was gekomen. Dat was een flinke opsteker voor de actie. We waren nu een flinke en opgewekte groep van pakweg 30 mensen. Iemand van ons begon pamfletten aan voorbijgangers uit te delen. De politie keek toe, hevig aan het overleggen over deze in hun ogen zeer wanordelijke toestand. Een agent had al gevraagd of we ons konden identificeren! Waarom dan wel? Omdat er sprake was van een “verdachte situatie”. Waar we van verdacht werden, beef een groot nmysterie. Even later vertrok  de agent weer, zonder de zaak op de spits te hebben gedreven. Meer overleg in gezagskringen was duidelijk noodzakelijk. Ik zei nog tegen een mede-activist dat, als de ‘situatie’ zo verdacht was, de politie misschien de ‘situatie’ kon arresteren en ons dan verder met rust kon laten. Ik moest bij dit soort gedoe met de politie voortdurend de strijd aanbinden tegen mijn slappe-lach-neigingen.

Maar later, tijdens het pamfletten uitdelen, kwam de politie dus weer. Pamfletten uitdelen mocht niet op straat, niet aan auto’s. Verkeersveiligheid. Even later werd ons opgedragen ons weer te verplaatsen, naar de overkant van het kruispunt.  Rweden? geen reden. Maar het moest. Er was intussen ook al overleg met de burgemeester, vertelde een agent, over wat er verder moest gebeuren. Wij waren ondertussen juist bezig met een enkel kort toespraakje en discussie over de reden van de actie, de noodzaak om verder verzet en solidariteit op te bouwen, de leugens waarmee  mensen in Nederland aangemoedigd worden om géén solidariteit te betonen aan Griekse arbeiders toen de politie met deze nieuwe aannmaning kwam. Ik stelde aan de andere deelnemers voor om het verplaatsingsverzoek van de politie democratisch op te lossen: op 9 juni verkiezingen, dán beslissen we of we naar de overkant gaan…

Natuurlijk gingen we toch, het was zinloos om dit op de spits te drijven. We deden ons ding gewoon van de andere kant van het kruispunt. dat ding bestond uit het laten zien van de spandoeken, en verder veel onderlinge gesprekken. Ik had mijn  gitaar meegenomen en deed een tweetal liedjes. Heftig was de sfeer niet, opgewekt wel. Het zag er uit als een genoeglijk samenzijn, en het voelde en oogde misschien ietsje aan de gezapige kant. Leuzen zijn er bijvoorbeeld nauwelijks geroepen, heel eventjes A-Anti-Anticapitalista voordat we naar de laatste plek gestuurd waren. Maar het samenzijn had veel nut. Banden zijn aangehaald, nieuwe banden gesmeed, contacten gelegd tussen mensen om aan een vervolg te bouwen. Natuurlijk zijn er ook wat mooie foto’s gemaakt, zodat mensen ook in Griekenland kunnen zien dat ook in Nederland mensen hun solidariteit betonen.

Toen ik de bal richting deze actie aan het rollen hielp brengen, dacht ik nog aan een minieme handvol mensen: vijf tot tien. De avond van te voren dacht ik iets van: nou, als er tussen de tien en vijftien mensen komen, dan ben ik best blij. Zoals gezegd waren er rond de  dertig deelnemers – een mede-actievoerder heeft 35 mensen geteld. Daaronder een flinke groep Grieken, zoals vermeld. Verder anarchisten uit diverse steden, iemand van Doorbraak, en enkele mensen van de Internationale Socialisten. Zowel opkomst als toch ook de diversiteit van de deelnemers vond ik erg positief.

Wel was er nog een discussie met een van de deelneemsters die het er niet mee eens was dat we de actie niet hadden aangemeld: nu kon zij bij de politie ook niet makkelijk een goed woordje doen voor ons recht om echt bij de ambassade te gaan staan. Wel iets om over na te denken bij dit soort acties. Vergunning vragen voor een actie vind ik absurd: democratische vrijheden zijn geen gunsten, ik heb niemands toestemming nodig om mijn mening te uiten, ook niet in groepsverband. Maar als puur het aanmelden van een actie ons wat minder gezeik oplevert zonder dat onze ruimte erdoor wordt ingeperkt, lijkt me dat iets om te overwegen. Maar helemáál zonder enig contact met Het Gezag onze gang gaan heeft toch ook wel iets.

Na verloop van tijd vonden we het mooi geweest met de actie en besloten we wat te gaan drinken in een autonoom centrum in Den Haag. Spandoeken in de lucht, in kleine relaxede optocht aan de wandel. Nú zag het er zowaar uit als een demonstratie! Ik dacht: nu komt de politie vast achter ons aan met meer gedoe. Nee hoor. We konden gewoon ons gang gaan. Maar een eindje verderop bleken er twee agenten op de fiets klaar te staan, die met ons meefietsten om ons zeeer nauwlettend in de gaten te houden. Bij de Hofvijver sprak het tweetal ons aan om te waarschuwen dat we dus níét het Binnenhof op mochten. Alsof  we dat van plan waren. Nog wat verderop verbood de politie het ons om pamfletten uit te delen. Blijkbaar vormt de overdracht van stukken beschreven papier aan omstanders ook een “verdachte situatie”.

Na een stevige wandeling belandden de meesten van ons, vermoeid maar niet zonder voldoening, in het genoemde autonoom centrum. Daar is lustig verder gepraat en onderling genetwerkt. Ik denk al met al dat we met een handvol mensen hebben laten zien dat het mogelijk is gewoon een begin te maken met actie, dat we iets hebben kunnen helpen triggeren in de richting van méér. Uit de onderlinge gesprekken was duidelijk te merken dat die behoefte aan meer, aan een vervolg, er is. Dat alleen al maakt de actie tot een succes.